Sinds ik in een rolstoel merk ik hoe sommige mensen staan tegenover mensen met een beperking. Ik moet zeggen het is een serieuze tegenvaller. Sinds ik hier woon sinds mijn scheiding meer dan 4 jaar geleden merk ik zeker het verschil.

Ik woon in een blok maar zoveel mensen ken ik hier niet. We zeggen wel dag en vragen of alles goed verloopt maar dat is het ook.

Ik heb een buurvrouw die nogal snel een babbeltje doet en zo af en toe eens binnen springt. In het begin vond ik het nogal opdringerig maar ik ben het anders gaan invullen. Er word gepraat over de kinderen en voor haar ook de kleinkinderen, over het wonen hier met de ventilatie van hoe kan je de kamers aangenaam houden om te slapen als het zo warm is buiten en ze komt vragen of haar dochter mijn parking mag gebruiken. Als ze vrij staat waarom niet. Zelf heb ik geen auto maar ik heb wel een parkeerkaart en –plaats  zo dat mijn familie, verpleging en hulp kan parkeren.

Maar de laatste tijd is er een man en die moeit zich met alles en komt om de haverklap bellen en dan denk ik … ‘oh neen, wat nu weer.

Ik woon hier dus al meer dan 4 jaar en als ik naar de winkel ga met m’n gezinshulp heb ik het vlaggen. Steeds dezelfde vraag ‘kan ik dat ook krijgen zo een hulp? Mijn vrouw is ziek en wat als… Ik kan niet koken, ik weet niet hoe ik de was moet doen,…     In het begin doe je de uitleg maar na 4 jaar heeft hij het nog niet door en zeggen we gewoon ge moet maar bellen naar Familiehulp of welke dienst ze maar hebben.

Maar de laatste weken- maanden is het erger aan het worden. Hij komt bellen en begint dan met allerlei verwijten te gooien richting mij.

• Der liggen vettige plekken in de lift lekt u karreke! Ik heb geen karreke en ook rolstoelen hebben geen olie nodig. En trouwens ik heb geen karreke het heet een rolstoel bij mijn weten en trouwens ik ben geen winkelkar.

• Vorige week was het vuil niet goed buiten gezet want die luiers zitten niet goed! Luiers ik draag geen luiers meer.

• Op de blauwe zakken plakte een sticker verboden inhoud. Met foto en al hing dit beneden gelieve u zakken beter de sorteren… Ik bekijk de zak en zie de inhoud flessen melk van 1 liter geen probleem ik koop halve liters wat in plastic flesjes zit en ik gebruik ook tot geen zilverpapier. Ook tetraverpakkingen gebruik ik zelden tot nooit. En ik voel me dan ook niet aangesproken en moet dit dan ook niet opruimen.

• En ga zo maar verder ik verwacht me aan nog verwijten.

Maar waar haalt hij toch zijn tijd om dit allemaal te gaan onderzoeken? Bekijkt hij alle zakken? Loopt hij nu iedereen gewoon achterna? Best eng als je het mij vraagt.

Het is alsof hij gewoon iemand eruit neemt die hij kan ambeteren. Ik zit nu in best wel een zwakkere positie en misschien is dit gemakkelijker voor hem om even de baas te kunnen spelen.

Maar afgelopen woensdag had hij denk ik spijt dat hij aanbelde. De jongens deden open en toen ik hem zag dacht ik ‘ai neen wat nu weer’ wie maakt uwe PMD zak klaar en wie zet ham buiten? Ik antwoord mijn gezinshulp zet hem buiten maar mijn jongens en ik vullen hem. En daar ging hij dat er weer verkeerde dingen in zaten en dat al zoveel is gebeurt,… Ik ben werkelijk uit mijn sloffen geschoten en Volker bleef achter de deur staan lachen de sloeber.

Wat voor een bemoeizuchtige vent is dat en dat heeft hij geweten. Ik ben mijn gezinshelpen beginnen verdedigen en vertelde hem dat het altijd wel iets was en dat hij er nu wel los over ging.

Het is zo dat sorteren iets is dat super belangrijk is. er is voor iets een blauwe, roze of bruine zak en ook glas en papier sorteer ik, GFTafval geef ik mee aan oma want zelf hebben we geen GFTbak. Ook verlang ik dit van mijn huisgenoten en van mijn gezinshulpen. Milieu is zo belangrijk en het is zo belangrijk dat we zorg dragen voor onze omgeving. En fouten maken doen we allemaal maar mensen zomaar gaan beschuldigen ‘DAT PIK IK NIET’.

Nu ja het is gemakkelijk om te zeggen die heeft het gedaan en dat te zeggen die gehandicapte van hier boven heeft dat gedaan. Toen ik zei tegen Volker doe de deur maar dicht bedankte die man me voor mijn vriendelijkheid en duwde hij zijn voet tegen de deur maar Volker heeft tactvol de deur dichtgeduwd. En ja ik ben niet rancuneus maar het zal toch even duren dat ik die man nog eens aanspreek. Ik zal wel dag zeggen maar dan ook niet meer of niet minder.

Het viel me wel op dat ik de laatste tijd die man met zijn vrouw niet wou kruisen. Als we ze in de garage zagen dan bleven we een beetje achter of bleven we even achter de paal staan.

Normaal kan ik met iedereen overweg maar met die persoon heb ik geen vriendschappelijke klik. Hij en zijn vrouw kunnen ook zo zielig en overdreven doen. Zo was ik met mijn kine aan het stappen  en we gingen naar buiten dat is tot stand komen, krukken en sleutel bij de hand en dan door de gang lift in langs 2 deuren langs opzij buiten en dan het hoekje om en 1 trapje op naar binnen, brievenbus nakijken, lift in en eens binnen effe op het bed effe uitblazen. We zijn ze zo een tegen gekomen en ineens die madam kijk een mirakel omdat ik met 2 krukken stapte. Nee, neen geen mirakel veel inzet en blijven geloven in jezelf en vooral ook hard werken om er te geraken.

Die mensen weten ook niet wat ik voor heb gehad en ze moeten dit ook niet weten. Niemand moet dit weten in den blok  ik ben gewoon Inge en ja ik heb een beperking wat me ook kwetsbaarder maakt maar ik kan nog altijd steeds voor mezelf zorgen en daar hoort ook dagelijkse taken doen in huis zoals het afval sorteren.