Februari 2011 opname in het ziekenhuis en dan nog eens meer dan een jaar revalidatie. Vrijdag 22 juni is het 7 jaar geleden dat ik werd ontslagen uit het revalidatiecentrum Pellenberg. Ik kwam thuis op een vrijdag want dat was mijn wens mijn kinderen gaan ophalen op school. Normaal mocht ik pas op 28 juni naar huis gaan maar ik ging even in protest en ik ben zolang meegegaan in hun verhaal maar ik wou zelf mijn jongens gaan ophalen op school het was 16 maanden geleden dat ik dat nog heb kunnen doen. Roel de dokter ging mee in mijn wens en zo mocht ik 1 week vroeger vertrekken uit Pellenberg. Het was enorm vreemd om te weten dat je naar huis mag en dat niets meer hetzelfde ging zijn.

Alles was opgestart thuisverpleging 2 tot 3 keer per dag, kinesist 5 keer per week eerst 45 minuten dan 30 minuten, gezinshulp,… mijn bed stond in de living de vakantie begon en de kinderen konden buiten spelen we hadden een grote tuin en het was speelstraat.

Ik vond het enorm zwaar niet meer in die beschermde omgeving van Pellenberg; maar gewoon thuis ik was echt verloren en ik zocht heel vaak een wereld op doe ik kende dat was de pc en televisie. Ook vond ik het moeilijk om contacten te leggen iedereen stond recht en babbelde over mijn hoofd heen en ik voelde me heel vaak alleen. Ik had een geleende rolstoel van ViGO en vooruit ging dat ding niet.
Alles wat ik deed koste me enorm veel moeite. Het was een periode waar ik werd geleefd en niet leefde maar dit heeft een hele tijd geduurd eer ik ontwend was van Pellenberg en revalidatie. Ik ben dan beginnen stappen met een looprekje zonder wieltjes en dat was eerst enorm zwaar. Eerste van het bed naar de tafel, dan bed- tafel- bed en dan naar mijn keuken toen heb ik terug ontdekt dat ik staand mijn tanden kon poetsen. 1 woord ‘ZALIG’.

Zo leerde ik alles een plaats geven na een tijdje kreeg ik te horen dat ik terug ambulant kon revalideren in Pellenberg op maandag. Zo gezegd zo gedaan en ik gaf me van 9 uur tot 12 uur volle bak. Nustep, stappen tussen parallelle baren staan in een statafel,…

Het werd een bewogen tijd! Ik heb een zware beslissing genomen om mijn partner te verlaten omdat ik het gevoel meer had hem te kennen hij was net een vreemde man die voor me stond en ik voelde me er niet goed bij. Het is raar jaren samen leven met je maatje en dan ineens ken je hem niet meer en ben je helemaal uit elkaar gegroeid. Ik sloeg een pagina om en ben alleen begonnen met de jongens 50/50 bij mij of mijn ex-partner

Maar 7 jaar later kijk ik niet negatief tegenover mijn verblijf van 16 maanden ziekenhuis. Ik heb er vrienden voor het leven gemaakt. Ik heb mijn jongens herontdekt en ik ben samen dingen beginnen doen spelletjes, knutselen, oplossingen voor…, huiswerk maken en lessen leren en zoveel dingen. Ook leren luisteren naar elkaar, maar ook boos zijn- het hoort er allemaal bij.

Na meer dan 8 jaar geleden ziek te zijn geweest kan ik stappen met 2 krukken en probeer ik met 1 kruk maar dat laatste is enorm moeilijk. Blijven oefenen, blijven bewegen en blijven geloven in jezelf maar ook blijf jezelf je komt er wel zoals ik zoveel dingen heb bereikt.                                                         

Ooit kon ik alles na maar na 23 februari 2011 was ik ziek en kon ik niets mee en kreeg ik het locked in syndroom maar nu praat ik schrijf in, kan ik met 2 krukken stappen en poets ik staand mijn tanden.

Blijven geloven Inge en wie weet