Dinsdagavond was het lotgenotengroep voor mensen met een Niet Aangeboren Hersenletsel en hun mantelzorgers. Dit zijn vooral de partners en ouders. Dit is georganiseerd door de Ambulante dienst voor Thuisbegeleiding. In mijn geval is dit Robin mijn neef die mee gaat. Robin mijn mantelzorger en ik peppen ons op om te gaan en gaan er tegemoet met veel humor want ik heb niet altijd zin om te gaan. Eens daar is er een kleine inleiding en worden we in 2 groepen gesplitst.

De cliënten en de mantelzorgers kunnen dan elk hun verhaal kwijt en iedereen mag iets zeggen. Eerst is er een kleine inleiding en mag iedereen zich voorstellen. Ja ik ben Inge mama van 2 jongens en alleenstaand en ik heb Mexicaanse griep gehad die uit de hand gelopen is. Hersenstaminfarct,…

Enkele mensen ken uit Pellenberg en dat was een leuk weerzien. Bij het praten we waren met en 10 tal begon iedereen iets te zeggen over zijn – of haar ervaring en dat waren herkenbare dingen. Het plots uitvallen en niet meer kunnen gaan werken.

Automatisch vormden we 2 groepjes, omdat we te ver uit elkaar zaten en voor vele mensen konden wij onze aandacht niet over 10 mensen verdelen. M. zat in het midden en kon alles volgen.

Er viel een stilte en ik vroeg me ineens af en vroeg aan de anderen hoe ze er mee omgaan. Je hebt je hersen-, hersenstaminfarct, hersenbloeding, een ongeluk en ineens moet je allerlei dingen terug gaan aanleren of ben je bepaalde functies kwijt. Voor velen terug leren schrijven maar dan met hun linkerhand. Alles opnieuw aanleren,… En soms blijven er dingen hangen. Voor mij is het niet meer kunnen zelfstandig stappen, blind en doof aan mijn linkerzijde en de incontinentie die lang gespeeld heeft. Ik vertelde dat ik wakker werd uit coma en dat ik niet meer kon praten noch bewegen. Verteld van de radioloog die vroeg moeten we mevrouw niet vast binden waarom die man zie ‘nee nee die mevrouw is quadriplegie’ en ik wist het niet en daar lag ik dan. Ik kon niet praten, niet bewegen alleen huilen en dan kon ik mijn wang niet afdrogen.

Na jaren een pamper te hebben gedragen heb ik nu een onderbroek aan en moet ik sonderen voor de urine en een colostoma voor de stoelgang. Ach als het dat maar  denk ik nu maar weet ik zoveel meer. Een stoma daar moet je je niet over schamen een luier ook niet het is wat het is maar ik ben blij dat ik van de luier af ben en ja af en toe steek ik een darm in mijn buik om te plassen maar dit duurt niet langer dan dat een valide persoon naar het toilet gaat. Ongeveer 1.30 minuut met het wassen van de handen erbij.

Zelf was ik verschoten dat ik het vertelde en iedereen luisterde ook. Mijn thuisbegeleider die erbij zat luisterde aandachtig en zei ‘Inge weet je nog wat je zei tegen mij? De pamper? Neen. Oh ja. Ik heb een onderbroek aan zei ik apentrots en iedereen was zichtbaar blij voor mij. Langs de ene kant zaten we in 2 groepjes en anderzijds waren we echt 1. We werden verbonden door 1 ding en ook al hadden we allemaal een ander verhaal, we hebben allemaal een NAH.

Robin werd bij de mantelzorgers gedropt en veel kon hij niet kwijt. Ik ben de klusjesman en ik mag de leuke dingen doen met Tant Ing.