Vrijdag avond!!! Ik kan mijn klok er gelijk op zetten maar 1 van de verpleegkundige lapt het me steeds om me om 20.30 in bed te leggen. De anderen komen pas om 21 of 21.30uur maar bij die verpleegkundige 20.30uur. En vrijdag zat het me dik tegen. Lander is nog in de living en ik kan het ventje toch moeilijk om 20.30 in zijn bed steken en zeker niet in het weekend. Ik vroeg nog kan je niet eerst iemand anders doen? Neen dit ging niet hij had iedereen al gedaan. Dus Inge gaat haar bed in, gewapend met GSM en tablet.

Ik kan alleen mijn bed in maar ik kan mijn schoenen, broek en sokken niet alleen uitdoen. De schoenen en broek dat zou nog lukken maar ik kan ze niet op rapen van de grond. Mijn sokken maar ook steunkousen kan ik niet uitdoen omdat ik door de ossificaties me niet genoeg kan plooien. ’s Nachts die steunkousen aanhouden is volgens mij niet gezond.

Ook staat de rolstoel naast mij aan mijn bed met de plassondes, urinaal en vochtige doekjes klaar om s’ nachts te kunnen plassen. Als ik alleen ga slapen kan ik alles klaar nemen, maar de rolstoel dichter rollen lukt niet meer. Gewoon omdat mijn armen te kort zijn. Als ik moet plassen en ik moet ervoor ‘uit' m’n bed: dan ben ik klaarwakker en dat is nu ook niet de bedoeling. Omdat mijn nachten vrij kort zijn en als ik 1 of 2 keer moet opstaan om te plassen ben ik rap een half uurtje bezig en dan moet ik direct terug in slaap vallen. Nu dat vroeg opstaan 6 uur is geen probleem want erna slaap ik gewoon vaak wat verder.

Wat kan een persoon van 43 jaar om 20.30uur in haar bed doen? Lezen, een programma volgen via het internet op de tablet met TV-overal. Neen geen schermpjes op mijn kamer. Ik wil geen tv op mijn kamer want mijn bed is om te slapen. Ik hou dit strikt aan omdat ik erop sta mijn kamer is om te rusten en te slapen niet meer niet minder.

Dus alleen gaan slapen is geen optie als ik mijn nachtrust wil respecteren.

Ach ik heb het nodige gedaan en ik heb een serieuze babbel gehad met de verantwoordelijke van deze ronde maar ik de verantwoordelijke van heel de groep. Maar ook met de verpleegkunde en hij zal er zeker over waken.

Het is op zich erg dat dit gebeurt is en ik ben blij met de hulp die ik krijg. Maar het zijn dingen die ik vaker hoor bij mensen die zorgen krijgen. Maar hoe goed zorgverleners hun best doen je moet de patiënt vooral nog een mens laten zijn.

Bv. elke ochtend komt de verpleging me wassen. Ze wassen mijn rug, benen en alles onder de gordel, ze doen de steunkousen, mijn Happy Socks, broek en schoenen aan. Maar ik kan nog steeds mijn gezicht, armen, handen, buik maar ook mijn borsten wassen en dit vind ik dat ik dit moet blijven doen. Samen doen we dan de BH, shirt en/of trui aan. Om dan de transfer naar de rolstoel te doen. EN DAN BEN IK KLAAR!

Ouderen willen vaak geen hulp, maar uiteindelijk is het de huisarts, zonen, dochters die dit vaak moeten opstarten. De persoon kan nog alleen thuis wonen maar er is ondersteuning nodig. Laat die mensen nog hun ding doen maar er is niets mis mee om taakjes te verdelen. Je haren wassen is zoveel eenvoudiger, je rug, voeten en benen wassen is handiger en veiliger. Laat een gezinshulp komen om gewoon de dingen te doen die je zelf niet meer kan doen. De vensters poetsen, samen boodschappen doen, samen eten maken,… het is zo eenvoudig maar laat de hulpvrager gewoon in ere. Het is echt niet gemakkelijk om te zeggen he wil je dat of dat geven want ik kan er zelf niet aan of wil je dit opkuisen want ik heb iets laten vallen en ik kan er niet bij omwille van het glas dat op de grond ligt. Samen eten maken en vooral het is vaak zo dat de hulpvrager weinig personen zien of zelf horen en dat de gezinshulp of de verpleging de enige personen zijn die ze op die dag zien. Maak maar eens een praatje, vraag wat er aan de hand is. Patiënten, cliënten zijn geen dossiernummertje en elke persoon heeft wel iets te vertellen en anders durf te vragen ik heb nog nooit geweten dat de verpleging of de gezinshulp me heeft gebeten.