Gisteren kreeg ik een mailtje van een vriendin waar ik zat met de blog wan ze mist me. S. ken ik uit mijn revalidatie periode. S. kwam elke donderdag als vrijwilligster een praatje maken. Ze ging een koffie drinken met iemand die minder bezoek kreeg, een praatje op de kamer, een wandelingetje, het maakte niet uit. Ze kwam bij mij maar toen lag ik nog steeds veel en languit in mijn bed omdat ik niet eens uit mijn bed kwam of beter niet kon uit mijn bed komen. Er was iets dat ons verbond. We wonen in dezelfde gemeente, gezamenlijke kennissen en we konden goed babbelen. Toen ik voor goed naar huis ging hebben we adressen uitgewisseld. Maar we we zijn blijven contact houden. Eerst via mail en dan af en toe een bezoekje. Toen ik enkele jaren later terug 4 weken ging revalideren was ik er terug en zij was er nog steeds en nog steeds hadden we iets te vertellen aan elkaar. Het was zo leuk en nu nog steeds houden we contact.

De laatste tijd was het nogal rustig op de blog ik zat met allerlei dingen aan mijn hoofd en ik had minder zin om te schrijven. Toen S. me een mail stuurde dacht ik oei mensen missen m’n schrijfsels. Ik beloof mezelf om meer tijd te nemen en meer tijd te maken om aan de blog te werken.

Maar ik moet vooral eerst zorgen dat mijn jongens voorbij de exames geraken en met het einde van het school jaar denk ik ‘het word tijd dat het vakantie is voor de jongens want de vermoeidheid slaat toe bij die 2 fantastische jongens. Wat de vakantie in petto heeft weet ik nog niet maar ik ben super blij dat het bijna zover is.