Het is alsof ik me schuldig voel. Mag ik me gelukkig voelen?

De ene zegt ‘wat sommige mensen meemaken, dan kan ik moeilijk geloven dat ze nog gelukkig kunnen zijn?’ Een ongeluk, een ziekte of gewoon pech hebben kan je leven helemaal op zijn kop zetten. Maar het is niet omdat ik een beperking heb opgelopen dat je ongelukkig moet zijn.

Ik werd ziek, belande in een coma werd wakker en kon niets. Mijn zus zei me ‘kijk eens Inge wat je allemaal kan? En mijn antwoord was ’ja An, ik kon alles en nu niets meer. Ik kan enkel 1 vinger bewegen.’ An wist niet meer wat te zeggen want ze wist dat ik gelijk had. Toen ik wakker werd ging er heel wat door mijn hoofd maar ik wist nu is het aan mij om waar te maken en vocht voor waar ik wou komen.

Het doel om stappend naar huis te gaan is niet gelukt. Maar ik kan wel veel. Ik kan stappen mits ondersteuning. Ik kan zelfstandig in en uit bed. Ik kan deels mijn kleren aan of uit doen al is het uitdoen van mijn broek niet zo simpel. Maar eens ze uit is is ze uit. Slapen doe ik dan met mijn sokken aan. Ik kan zelfstandig mijn bad in en uit maar daar stopt het dan wel even omdat ik me niet kan plooien kan ik mijn benen en voeten niet afdrogen en kan ik mijn broek, kousen en schoenen niet aandoen.

Naar de film gaan is iets wat ik mijn hoofd niet meer aandoe, Ik heb hulp nodig als ik weg ga, om dingen te nemen die te hoog liggen, te zwaar zijn of ongelukkig staan…

Het is geen ramp om hulp te vragen en soms word mijn geduld danig op de proef gesteld. Iets dat op de hoogste legger ligt in de frigo. Vaak moet ik wachten tot er een persoon langs komt en moet vragen wil je helpen. Kan jij de vuilzak meenemen naar beneden en buiten zetten. Wil je mijn dons aangeven want ik kan er niet bij om over mij te leggen.

Ik heb me er echt over gezet want als een volwassen persoon hulp moeten vragen is een grens die je zelf moet verleggen. Ik moet mensen binnen laten. Mijn cocon is groter geworden want ik moet mensen dingen laten doen die ik vroeg zelf deed. Mijn kledij aan en uit doen mijn benen, voeten, rug en mijn poep wassen. De stomaplaat vervangen, me in bad laten gaan,…

Er zijn zoveel dingen dat ik moet overlaten aan anderen en het is niet alleen verpleging. Het is Mijn gezinshulp die langs komt. De poetshulp,… De ene vult de andere gewoon aan zoals de poetshulp doet de kuis en de gezinshulp onderhoud de omgeving. We gaan ook samen boodschappen doen, Lander samen halen op school, enz.

Gelukkig heb ik ook mijn zussen, broer en neven en nichtjes want als ik iets vraag staan ze steeds paraat maar omgekeerd ben ik er ook voor hen.

En ook al heb ik veel hulp nodig toch voel ik me wel gelukkig. Ik voel aan dat niets vanzelfsprekend is en ik ben ook blij dat ik goed omringd ben. Familie, vrienden, professionele hulp een leuke buurvrouw het zijn door die mensen dat ik zelfstandig kan wonen en leven. Zo kan ik me concentreren op mezelf en op de eerste plaats mijn 2 kerels. Het belangrijkste is dat mijn jongens jongens kunnen zijn en niet mijn hulpjes. En ja, ze hebben een taakje hier in huis bv. de vaatwasser leegmaken, mee de tafel dekken of hun bord terug in de vaatwasser zetten, vuile kleren in de wasmand, gewoon alledaagse dingen moeten ze wel doen zoals zovele kinderen. En zoals zoveel kinderen vinden ze dit niet fijn om te doen. Maar ik zie ze genieten van zoveel dingen en dat maakt me intens gelukkig. Ik voel me als persoon ook wel goed. Er is die pijn die een domper kan zetten! Maar ik kan de pijn goed kanaliseren en dat goed naast me neer zetten en blijven functioneren. Het blind en doof zijn aan 1 zijde heb ik een plaats kunnen geven. Al merk ik zeker en vast keer op keer de nadelen. Bv: bij het sporten, als de jongens iets komen tonen, maar dan lachen we er eens mee en zeg ik ‘sorry je zat in mijn dode hoek’.

Maar ik voel me op zich wel blij. Na die mindere periode in 2011- 2012 zit ik nu wel goed in mijn vel en die rolstoel, dat blinde oog en dove oor hoort er nu gewoon bij en die NAH heeft wel iets gedaan met de Inge die ik vroeger was en die heeft me ook als persoon veranderd maar niet overdreven. Ik hou van rust, geluid heb ik uit mijn leven gebannen al gebeurt dit niet 100%, ik ben iets serieuzer maar mijn one-liners zijn nog steeds aanwezig, ik zit rapper op mijn paard en ik hou van structuur. Er zijn nog dingen maar op zich heb ik een licht hersenletsel maar het is er wel en dat is bron van ergernis maar het is iets wat ik meeneem.

Het is soms vervelend want mijn omgeving snapt gewoon niet waarom ik soms een vreemde reactie geef. Ze vinden me dan gewoon flauw, punctueel en zelfs freaky. Maar soms zijn die kleine dingen wel belangrijk. 

Vaak denk ik ik zal ze eens een handleiding geven over NAH want opzich moet ik rekening houden met hen maar soms moet zij ook rekening met mij.

Maar het zal niet knagen aan mezelf want ik voel me goed.