Het is me weer een titel maar hij past in wat er zal volgen.

Van kindsbeen af was ik aan het zoeken. Zoekend naar wie ik ben en wat ik ben geworden, afvragend is dit de goede weg? Ik ben mijn weg begonnen vanaf het mijn geboorte en als kind had ik veel dromen. Ik wou juf worden ik een kleuterschool, ik wou leren koken, ik wou fotograaf worden… Dan kwam de middelbare school en ik schoof verder en deed iets waar ik niet achter stond kleding – verkoop. Wat een saaie bedoening was me dat tot ik in het 5^de middelbaar dacht Ik wil opvoedster worden. Maar eerst mijn middelbare school afmaken met een specialisatie jaar. Ik ging verder en als iedereen van de klas werk zocht ben ik terug naar school gegaan. Niet voltijds maar ik had 1 dag per week les en ik moest 800 uren stage doen op 10 maanden tijd. Dat komt overeen als halftijds werken gedurende 10 maanden. Ik volgde de Vormingsleergang voor Sociaal en Pedagogisch Werk VSPW.  Mijn eerste 2 jaren stage deed ik binnen het buurtwerk de kinderwerking. De kinderen waren er welkom vanaf het 1^ste leerjaar op weekdagen maandag, dinsdag en donderdag was er huiswerkbegeleiding en op woensdag was er tijd om veel te spelen. Het was een fantastisch tijd waar ik veel geleerd heb en waar ik mezelf heb leren kennen als Inge. Ik kreeg de kans om dingen te doen die ik vroeger niet deed. Ik deed mee maar ik stond nu aan de andere kant en ik was de verantwoordelijke. Ik deed alles graag maar op 1 ding paste ik. Als we met de groep weg gingen en we moesten oversteken dan werd er verwacht de 1 van de begeleiders in het midden van de straat stond om de auto’s tegen te houden. Ik was er als de dood voor.

Want toen ik 9 jaar was ben ik samen met mijn zus aangereden geweest door een auto. An was zwaar gewond en lag toen 2 maanden in het ziekenhuis. Ik had slechts enkele schaafwonden over mijn lichaam en een enorme schrik om de straat over te steken. Zelfs nu nog zal ik 1001 keer kijken of er geen auto’s aankomen. Als er dan toch een auto aankomt dan trok ik die persoon gewoon de straat over. Ik wist niet dat ik zoveel kracht had want ik heb heel wat mensen de straat over gesleurd. 

Tijd voor een andere stage. Ik kreeg een tijdelijk voltijds contract in een gezinsvervangend tehuis voor personen met mentale beperking. Het was een vreemde wereld die ik niet kende maar een wereld die me niet zo lag. Ik werkte in een groep met volwassen personen met een mentale handicap die werkten in een beschutte werkplaats of naar een dagcentrum gingen. Het was een beetje verdeeld. De mensen waren tussen de 30 en de 60 jaar ik werd toen net 21 jaar. Ik deed de dingen samen met de mensen eten maken, leren strijken, zichzelf verzorgen, boodschappen, ontspanning,... 40 uren werken, geen verlof, naar school gaan, een eindwerk maken,… Geen tijd voor mezelf dit blijf je niet volhouden dus heb ik school laten varen en ging ik terug naar af. Ik besefte maar al te goed dat het werken binnen zo een setting een beetje maturiteit vroeg en die had ik nog niet. Ik ging nog graag op stap op donderdag vrijdag en zaterdag, een goeie fuif in de stadsfeestzaal in Aarschot, een festival: Gentse Feesten, Rock Werchter, TW Classic, Marktrock het was een super tijd.

Mijn 3^de en laatste jaar dubbelde ik en zocht ik een nieuwe stage. Ik ging voor een 20 uren stage per week en enkel op weekdagen. Maandag, dinsdag en woensdag stond ik paraat in de ZOO in Antwerpen. Het was super en ik kreeg veel vrijheid op de educatieve dienst. De eerste maand ging ik vooral mee met de groepen en leerde ik vooral veel over de dierentuin. Na mijn 10 maanden stage had ik mijn diploma en ging ik werk zoeken na heel wat gefladder zijn we jaren later en dat is nu wat ik mis. Mijn sociale contacten op professioneel vlak. Het stopte allemaal ineens en zo snel maar vooral ik was er niet op voorbereid en ook al heb ik het allemaal een plaats gegeven en kan ik perfect voor mezelf zorgen het is alsof het bijna niet te vatten is

36 jaar heb ben ik van het ene avontuur in het andere gevlogen en ik heb van sommige dingen spijt dat ik dat gedaan heb. Bv. mijn job in de bijzondere jeugdzorg. Maar ik ben dan blijven zoeken naar een job die me lag. De buitenschoolse kinderopvang. Ik werkte tussen heel wat kinderverzorgsters en het was dik ok en ik was diegene die soms andere wendingen gaf aan het geheel. Dat ik zo plots uitviel en naar het ziekenhuis ging was niet afgesproken. De mijn partner van toen een ziekenbriefje kreeg zonder eindedatum was vreemd. Heet ging aan me voorbij want ik lag in een coma. Ik hoorde alles achterna maar het is beangstigend wakker worden en niets meer kunnen. Iets nemen om te drinken, op de bel duwen in het ziekenhuis, de jongens hun handjes aanraken. Ik werd in een zetel gezet met kussens rond mij om niet om te vallen, maar de rest van het verhaal heb ik al geschreven. Maar de dag dat je moet zeggen ik kom niet meer werken doet enorm veel pijn en brak mijn hartje in 2. Niet meer kunnen gaan werken het zijn harde woorden.

Als ik er nu aan denk gaan werken of niet denk ik dat ik het fysiek en mentaal niet meer kan. Een NAH doet vieze dingen met een mens.

• Multitasking is een ramp

• Mijn hoofd en lichaam zitten rap aan hun limiet en moet ik tussendoor af en toe slapen

• Ik kan moeilijk een groep volgen in een gesprek omwille dat ik doof ben aan 1 zijde

• Dingen in elkaar zetten vraagt enorm veel energie en kracht die ik niet heb

• … en ga zo maar door

Ach het ligt achter me en ik ben blij dat ik er ben voor mijn jongens Lander en Volker, familie en vrienden. Ik heb andere interesses gekregen. Ik ben meer een gevoelsmens geworden en ik wil iedereen een kans geven. Ik beweeg meer maar op een andere manier en ik wil meer leren. Als ik bv. een woord tegenkom bij een kruiswoordraadsel of woordpuzzel dat ik niet ken zoek ik het op. Ik lees meer de krant maar ik kijk bitter weinig televisie. Vroeger stond de tv altijd op gewoon voor het lawaai want dat was mijn radio. Maar nu hou ik van de rust rond mij. Soms zet ik wel eens een cd op en geniet ik van de sound. Ik download geen films of muziek maar in mijn gedachten heb graag nog dat cdtje in mijn handen en zeg ik trots ik heb die cd gekocht. Al is mijn laatste cd echt wel teleurstellend ‘Morrisey – Low In High School’ 1 of max 2 goede nummers. Dotan of Tom Odell is dan wel super om naar te luisteren. Ik kan er echt van genieten zittend aan de bureau of aan tafel met mijn hoofd tegen een kussen met mijn ogen toe.

Sinds ik in een rolstoel terecht ben gekomen ben ik echt wel gaan leren genieten van de kleine dingen. Een bezoek van een goede vriend, gaan sporten, mijn kerels in huis, de rust dat zijn nu dingen die me blij en gelukkig maken.

Maar dan heb ik zo een domme kortzichtige buurman die komt bellen en vraagt

• Hij: U karreke lekt dat olie?

• Ik: Ik bekijk hem vreemd aan en zeg ‘neen‘

• Hij: Zijt ge zeker want in de lift ligt olie

• Ik: ik lek geen olie want ik moet de ‘rolstoel’ niet smeren

• Hij: ja maar

• ….

Ik doe verontwaardigd de deur dicht en denk ‘wat denkt diene vent wel?’ Ik ben het altijd geweest precies. Ik vind het verschrikkelijk als mensen zeggen ge zit in een karreke. Ik ben geen winkelkar hoor. Neen, ik zit in een rolstoel en een andere woord is daar niet voor. Ik vind dat zo vernederend. Die man heeft gewoon commentaar op alles de kinderen die hun fiets in de fietsenstalling zetten, de post die in de brievenbus zit en wat uitpuilt omdat de bezorger die niet goed in de gleuf stak, het papier dat niet goed buiten staat, de kinderen van de buren die teveel lawaai maken. Ach, die man moet hem gewoon steendood vervelen want anders heb daar geen tijd voor. Ik weet niet wie er allemaal over de vloer komen bij mijn buren en ik weet niet eens wie er allemaal woont maar die buurman weet ik perfect wonen maar er eens gaan bellen neen dat doe ik niet en nu zeker niet meer. Als ik hem tegen kom zeg ik vriendelijk goede dag maar het zal ook niet meer zijn. Want hoe zeg je dat ook weer ‘hij heeft in mijn gat gebeten’.

Dit moest er even uit. Van je buren moet je het hebben.