Het bijna de laatste dag van het jaar en dat is de dag dat we 2017 uitwuiven en een evaluatie maken van hoe het voorbije jaar is gelopen. 365 dagen met ups en downs en het is een jaar geweest waar ik veel geleerd heb.

Ik heb geleerd dat ik soms 100% kan rekenen op mensen en andere keren ben ik teleurgesteld geweest. 4 jaar geleden nam ik de beslissing dat ik op mezelf ging wonen en op die 4 jaar heb ik laten zien dat ik het wel geregeld krijg.

Maar mijn grootste teleurstelling is dat mensen me niet meer zien als Inge. Maar als Inge met een beperking. Ik hoop dat ik meer ben dan alleen die rolstoel. Mensen moeten niet komen omdat ik in een rolstoel zit en moeten komen helpen. Maar gewoon komen omdat ze willen komen. Willen ze iets doen moeten ze dit doen omdat ze dit willen niet omdat ze moeten.

En ja ik vraag dingen maar dat wil niet zeggen dat ze dat direct moeten doen. En ook al zeggen ze vaak ja lichaamstaal doet enorm veel en tja ik heb daar een neus voor. Daardoor lopen dingen niet zoals ze moeten. Natuurlijk vind ik het tof als mensen helpen en ik zeg dan ook dank u maar ik ben nog steeds Inge en die beperking zit nu eenmaal aan mij vast en leuk? Neen, absoluut niet.

En natuurlijk maak ik fouten. 

Het enige wat ik vraag is dat mensen naar me luisteren en me laten uitspreken in plaats het verhaal voor zichzelf in te vullen. Luisteren naar elkaar is zo belangrijk.

Ik voel me soms zo alleen! Het is alsof ik word geleefd en dat ik mezelf niet meer mag zijn. Mensen willen dingen doen, zelfs dingen beslissen in mijn plaats alsof ik er niet meer bij hoor.

En ja, ik heb soms hulp nodig maar niet altijd en voor alles. Ik kan dingen in de oven steken en uithalen, ik kan als het moet vlees bakken maar aardappelen opzetten kan ik ook maar afgieten gaat dan niet,… Maar dat is ook geen schande volgens mij.

Als mijn jongens er zijn en er is geen hulp dan hou ik er rekening mee en zorg ik voor een handige maaltijd. Ik maak iets de dag ervoor samen met de gezinshulp of ik maak een lekkere lasagne. Zolang ik dit weet. Ik ben een gewoonte beest en ik weet wanneer wie er komt. Ik ben die personen dan heel dankbaar. Ik vind het dan ook geen probleem als mensen zeggen ik kan dan niet komen want… Natuurlijk mag dit en ja je moet ook andere dingen doen er is nog een leven buiten…

Mijn jongens genieten van de bezoekjes maar ook genieten we onder ons drieën en we doen het niet slecht onder ons drieën. We vullen elkaar goed aan en we helpen elkaar waar dan ook. Lander de met zijn ongelooflijke zin in spel, Volker voor zijn vele avonturen die hij wil omzetten in film en zijn snelle tong die veel te vertellen heeft. Het zijn mijn 2 kerels die ik 100% graag zie en 2 kerels waarvoor ik me meer dan 100% inzet.

Het is trouwens niet alleen de rolstoel maar ook de NAH een Niet Aangeboren Hersenletsel die heel wat doet met een mens z’n geest. Door mijn hersenstaminfarct lopen sommige dingen anders dan ik in gedachte heb. Emoties, mijn geheugen die soms een zeef is, planning en orde lopen soms anders. Je moet het maar eens opzoeken ik probeer er zoveel mogelijk niet aan te denken en laat de dingen gewoon om me afkomen.

Ook mijn honger gevoel heeft soms vreemde sprongen. De ene keer neem ik 3 maaltijden en een andere keer neem ik maar 1 maaltijd omdat mijn hongergevoel gewoon anders is. Maar ik probeer 2 keer per dag te eten. Ontbijten heb ik nooit gedaan waarom zou ik dat anders gaan doen?

Ach ja, het jaar zit er weer op en ik hoop dat mensen nu eens wat meer luisteren naar mij en niet direct alles invullen

Het enige wat ik wil zeggen is ‘ja, ik ben Inge en ik heb een beperking maar kijk er doorheen want ik ben nog steeds de Inge die bijna 7 jaar geleden afscheid nam van een super mobiel leven naar een leven met een beperking. Maar nog steeds Inge ben alleen iets ouder en grijzer maar meer dan gewoon.