Het is zondag en ik hou me rustig bezig zoals het hoort op een zondag. Maar er zit iets te knagen aan mijn lijf en ik weet zondag zal lang duren deze keer. Ik ben blij dat mijn jongens mijn onzekerheid niet moeten voelen.

Morgen moet ik naar het ziekenhuis voor een opname van 3 dagen. Alles is geregeld Darwin wordt verzorgt door oma mijn mama, de jongens worden opgevangen en woensdag in de late middag ben ik al thuis. Ik hoop ik en anders is het voor donderdag. Het is de eerste keer dat ik naar het ziekenhuis moet en dat ik er tegenop kijk.

Morgen binnen en dan beginnen ze met mijn dikke darm te ledigen en woensdag gaan ze een colonoscopie doen. Ik moet dan op mijn zij liggen en dan gaan ze met een camera in mijn dikke darm kijken. Gelukkig word ik wel wat ‘verdoofd’ zodat ik er niet teveel van voel. Dat onderzoek komt er omdat ik sinds mijn hersenstaminfarct niet meer voel of ik pipi en stoelgang moet maken. Daarom draag ik bescherming.

Eerst  werd het pipi probleem aangepakt na vele onderzoeken, medicatie werd er overgegaan tot een ingreep. Ze hebben een urostoma geplaatst dat is een gaatje in mijn buik waardoor ik kan sonderen. 4 à 5 keren per dag bracht ik een buisje in mijn buik en toch bleef ik pipi verliezen. Na 1 jaar werd er overgegaan naar het wegnemen van mijn urethra (plasbuis) en werd mijn blaas afgesloten met succes.

Nu gaan ze een darmonderzoek doen omdat mijn darmen niet meer doen wat ze moeten doen. Stoelgang maken is een hele opdracht en duurt soms dagen. Niet een paar dagen maar tot 14dagen is geen uitzondering. Een voordeel is als ik stoelgang maak ben ik dagen gerust. Ik voel niet wanneer ik stoelgang moet maken het komt gewoon en ja ik heb bescherming aan maar na meer dan 6 jaar ben ik het gewoon beu. Medicatie nemen, meer vezels eten, medicatie, lavementen ik heb het allemaal gehad maar ik heb het gewoon gehad met al die dingen. Ik ben nu op weg naar een volgende stap samen met mijn huisarts en specialist.  Wat het is dat weet ik nog niet maar een consultatie abdominale geneeskunde zal duidelijkheid brengen.

Ook moet ik vragen om een echo te laten nemen van mijn schouders om de calcificaties in kaart te laten brengen. De pijn is nu constanter en knaagt steeds aan mijn lijf ondanks mijn oefeningen blijft de pijn bestaan

Het is weer allemaal zo opeen maar liever maar 1 keer gaan en verschillende dingen combineren dan 5 keer optrekken en 5 keer dat ziekenhuishuis zien als je dat in 1 keer kan doen. Ziekenhuis dingen regelen is echt mijn specialiteit geworden. Ik heb een tijd gehad dat ziekenhuizen een manier van leven was maar nu kijk ik er tegenop. Steeds hoor ik wat er scheelt en er komen altijd maar dingen bij. Sommige dingen worden opgelost maar er hangen ook nadelen aan vast. Zoals het sonderen heeft niet altijd voordelen.

Maar ik hoor ook mensen zeggen het is toch een 3 dagen maar 3 dagen is niets tegenover 2011 waar ik 16 maanden in het ziekenhuis lag. Maar zoals ik nu schrijf ik kijk er gewoon niet naar uit.

Er is 1 voordeel het is ook wel wat uitslapen in het ziekenhuis. Want ik mag uitslapen tot 8 uur. Hier maken ze me wakker om 6 uur en dan en dan mag ik lekker 2 uren langer slapen. Het enige nadeel is het gerommel van de kar op de gang met kannetjes water, bestek dat heen en weer schuift en gebabbel op de gang.

’S Nachts vragen ik om de deur van de kamer te sluiten om het licht van de gang buiten te houden en het eerste lawaai en word ik wakker als ze zeggen ’goeie morgen mevrouw’ en dan zeg ik ’goede morgen, zeg maar Inge’.

Maar ik neem mee een foto van mijn 2 kerels, de laptop en leesvoer.

Ik probeer in die 3 dagen iets te schrijven en anders zeker tot donderdag.

                                                                                                                                             Groetjes