Dinsdag sportdag en veel zin had ik er niet in maar ik ben wel gegaan. En ik ben blij dat ik ben gegaan en hopelijk voel ik het niet morgen. Het eerste uur was het werken op uithouding en het 2 de uur werd er gewerkt op kracht.

Het was grappig we waren met 15 mensen en er waren 5 oefeningen. Onder elke kegel lag er 1 oefening

• Lengtes spurten

• Rondes lopen of rollen

• Voeten raken en de handen hoog in de lucht steken

• Wisselend rollen (met de linkerhand de hoepel aanslaan afwisselend met de rechterhand de hoepel aanslaan).

• Achterwaarts een lengte rollen

Iedereen koos een kegel en om te weten hoeveel keer je de oefening moest doen was er de ‘dobbelsteen’. Het aantal ogen dat je gooide waren het aantal keer of vooral hoeveel keren je de oefening moest doen. Het was of iedereen een patent had op 5 en 6. De oefeningen werden keer op keer verschoven en op 1 of andere manier waren het rol oefeningen het populairst. En dat dat maakte het een zware trainingsdag.

Dan was er een oefening in team hoepels aantikken, zigzag vooruit, basketdribbel, zigzaggend potjes tikken en een sprint kaarten verzamelen en dan opnieuw tot we onze kaarten allemaal hadden.

De 2^de reeks was opdrukken uit de rolstoel 30 seconden aanhouden, zigzaggend achterwaarts rijden, basketdribbel, 1 hoepelslag vooruit en dan de romp draaien langs rechts en links dit sowieso 3 keer na elkaar, sprinten en dan opnieuw.

Voor we  een welverdiende drinkpauze kregen moesten we de 5 minutentest doen. De 5 minutentest is een test van 5 minuten intensief rollen rond 1 basketbalveld. Ik zat aan 6.5 rondes en dit is zowat het limiet minder kan ik maar hoger geraak ik niet.

Je zou zeggen het is wel gemakkelijk met de Wheeldrive maar ik moet zeggen het zijn mijn armen en lichaam die het moeten doen. De Wheeldrive staat op 1 maar rollen doe ik zelf. Ik kan automatisch rijden maar dat doe ik niet. Ik sla nog steeds mijn hoepels aan en de ondersteuning is gewoon noodzakelijk anders is het gewoon veel te zwaar en geraak ik met moeite vooruit.

Dat is nog steeds een restletsel van toen. Mijn rechterzijde heeft het nog steeds het zwaarst te verduren en dan is de wheeldrive echt wel nodig. Tijdens de conditietraining let ik er dan ook op dat mijn linker hand- arm en schouder veel harder moeten werken en dat ik mijn rechterzijde een beetje beter verzorg.

Vooral bij het rijden voel ik het verschil. Bij de andere oefeningen voel ik het in de kracht in mijn armen en schouders.  Zo kan ik met mijn rechterhand niet dribbelen, met mijn rechter hand kan ik minder krachtoefeningen doen met de theraband, gewichten of zelfs een bal gooien met 2 handen is geen optie.

Het is op zo een momenten dat je weer eens met je neus op de feiten wordt gedrukt van wat ik niet meer kan. Maar wat ik wel heb geleerd is dat bewegen belangrijk is voor mijn lichaam en geest en dat is iets wat ze me niet meer afpakken. De mensen die ik wekelijks terug zie, de babbels. Lieve die ik heb leren kennen toen ik revalideerde in Pellenberg en die ik daar terug zag, mensen in een rolsstoel, zonder rolstoel maar iedereen met een rugzakje of trekkersrugzak van 75L. Niemand die daar is is zeker niet meer verbitterd. Er word dan ook wel eens gelachen met beperkingen en dan zeggen we sorry en gaan gewoon verder. Er word niet ‘met mensen’ gelachen maar we lachen ‘om de mensen’ en dat is een groot verschil. Een man die zijn onderbeen geamputeerd is, een jonge kerel die een sinds een dik jaar een lief heeft en samen woont die ook zijn portie gekregen heeft op gebied van ongeluk maar als je hem ziet dan zie je er niets aan… Nick die terug is al trainer en die goed in de groep licht is geweldig en er word goed veel gelachen. Johan die ne ferme grote mond heeft kunnen we zo grappig plagen en elke keer trapt hij erin… zo heeft ieder zijn eigenheid. Wat er ook is als er in ploeg moet worden gewerkt dan past iedereen zich aan de bepaalde persoon met zijn of haar problematiek. Zo moeten ze rekening houden bij mij met mijn verminderde kracht, mijn verminderd zicht,… Maar dat houd niemand tegen want iedereen past zich aan aan de andere. Bij verlies van de bal ga ik zelf achter de bal aan omdat Nico veel trager stapt en minder beweeglijk is. Het is ook zo dat Nico geen bal kan vasthouden als hij aan het stappen is om dat hij stapt met stokken als ondersteuning. Femke ziet niet goed en heeft het moeilijk met combinaties en ga zomaar door want er zijn ook mensen waar je niets aanziet of zelfs hoort maar merkt dat er een beperking is. Wat ik het aller tofste vind dat ik vrienden voor het leven heb gemaakt. Heel wat mensen heb ik dan ook als vriend op mijn sociale media en zo volgen we elkaar op. Lieve die vaak reageert en iets leuk vind, alle wensen die ik heb gekregen van de mensen op mijn pagina het is zo hard verwarmend. En dat zijn nu de dingen die ik koester ze steken je een hart onder de riem om verder te doen en langs de andere kant doe je dit ook voor hen.

Maar na zo een training heb ik fantastisch goed geslapen de voorbije nacht want het was weer tof. Volgende week is het terug en ik weet niet of ik ga gaan want volgende week is het bijeenkomst de ambulante thuisbegeleiding. Ze starten een lotgenotengroep en dan is het de eerste keer en ik heb toegezegd om te gaan.

Het enige wat ik heb als ik thuis kom van de sport ben ik wel even nog even super actief om dan na het eten als een pudding ineen te zakken. Ik heb nog even om er over na te denken. Ik je jullie op de hoogte.