Deze ochtend 5.40 uur stond Pamela aan mijn bed en ik heb het gevoel dat het steeds vroeger en vroeger word en dan is het tijd dat ik mijn mond eens open doe. Gelukkig kan ik erna nog een beetje verder rusten wat me zeker en vast deugd doet.

Ik heb nog 45 minuten eer de ochtend begint met mijn kerels. Ik zit aan tafel en denk soms wat er me is overkomen en welke dingen heb moeten opgeven. Het zelfstandig wakker worden omdat ik iets te doen heb. Mijmerend over de rush die gaat komen als de jongens wakker worden om dan rond 8.20 uur terug met mijn vier wielen terug op de aarde terecht te komen. Ik kijk buiten en zie mensen de bus nemen, fietsen met een rugzakje, op de trein stappen,… Iedereen heeft zijn eigen doel die dag de ene gaat werken als arbeider en dragen gewone kledij en anderen zitten strak in het pak op weg naar Brussel waar ze een bureaujob hebben. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en voor iedereen ziet hun ochtend er verschillend uit. De ene heeft al een hele dagtaak achter de rug: opstaan, wassen kleren aan, kinderen wakker maken en voor school of crèche klaar maken, kinderen wegbrengen en dan,… snel de trein op. Voor mij stopt het zo een beetje. Als de jongens naar school zijn val ik in een leegte en ja ik zorg wel dat ik dingen te doen heb maar toch moet ik even wennen aan het 2 dagen zonder mijn kerels.

Mijn actieve leven ligt nu achter me en ik zou echt heel graag terug doen wat ik vroeger deed van werk maar dat ziet er niet in. Nu niet maar later ook niet. Want voor kinderen zorgen is niet zo handig in een rolstoel in een setting als een buiten schoolse kinderopvang. Een niet aangepaste omgeving, bv geen aangepast toilet, trapjes en ook stel je voor er valt een kind in de tuin maar omwille van een paar trapjes kan je niet tot bij het kind. Verschrikkelijke gedachte. Hier thuis met de jongens gaat dit perfect. We kunnen buiten maar buiten gaan is onder controle en goed voorbereidt. Als er een obstakel is dan doen we een omweg of dan doen we het gewoon niet. Maar onder ons drieën lukt het ons perfect.

Zaterdag kon ik spijtig genoeg niet meegaan naar de film want de zaal is niet rolstoeltoegankelijk. Want een uitstap is leuk maar het moet te doen zijn met de rolstoel. Enkel zaal 7 en zaal 1 is rolstoeltoegankelijk al is zaal 1 niet zo aangenaam. Want je zit dan met je neus vlak op het scherm. In zaal 7 zit je in het midden van de zaal en ook nog eens centraal. En ook al is naar de film gaan een ramp voor mijn hoofd ik doe dit graag voor de jongens.

Maar op maandag als de jongens nog bij me zijn dan heb ik daar tot ze vertrekken daar weinig tijd voor om te mijmeren. Normaal word ik wakker, sonderen en geeft de verpleegster me een spuitje, ze helpt me met de steunkousen, wassen, kledij aan onderaan, recht komen en dan was ik mijn gezicht en lichaam. De rug doet de verpleging nog even en dan doe ik samen met de verpleging mijn kleren aan. Dit ritueel neemt ongeveer een 30 minuten in beslag. Vroeger had ik daar 15 minuten voor nodig en dan was ik ook onder de douche geweest.

Nu duurt alles gewoon langer en dat is soms knap vervelend. Nu moet ik alles plannen en berekenen om iets te doen.

Vandaag is mijn verzorgende ziek en ik krijg vervanging van 2 uren oei zoveel plannen maar even een lijst maken wat kan ik doen.  Ik verzamel de was zodat ze die gewoon moet insteken. Op 1 uur heeft mijn wasmachine een vat was gedaan dan is het in de droogkast steken. Boodschappen moet ik ook doen, bed opmaken,… Krijgen we alles gedaan? We proberen en wat niet is gedaan is niet gedaan. Spijtig maar de volgende keer is er zeker werk voor de volgende. Soms als er zieke verzorgenden zijn dan is het roeien met de riemen die je hebt. En dit is zo een moment en dan vloek je even.

Ach ik heb er spijtig genoeg moeten leren mee leven maar op maandag is er een veel leuker moment.

7 uur de wekker gaat voor de jongens en ik maak ze wakker. Lander komt dan nog even naar me om te vragen of hij nog even mag blijven liggen. Lander kan en mag dit omdat hij later naar school gaat.

Volker vertrekt met zijn fiets hier om 7.50 uur. Volker heeft steeds wat moeite om op te staan en dan is het een gehaast om op tijd klaar te staan gelukkig heeft hij nog wat tijd op overschot zodat hij steeds nog op tijd aan de schoolpoort is.

Het begon zaterdag. Hij moest een interview afnemen van zijn oma om te horen hoe het was in haar schooltijd. Oma had de vragen al gekregen en kon alles al een beetje voorbereiden. Zaterdag hebben we de vragen overlopen en Volker moest hier een verslagje van maken.

Oma vertelde dat ze elke dag naar de mis moesten, dat ze op kostschool zat (internaat) geen of weinig tv, er waren geen kinderprogramma’s en geen GSM, zelfs geen pc.

Na zijn huiswerk vroeg ik heb je alles en steek alles weg dan is je boekentas klaar. Zondagavond weer de vraag ‘is je boekentas klaar?’ Maar deze ochtend: ik heb een map nodig voor PO, mijn pennenzak (?)..., water en boterhammen en… Mama mag ik dit mama mag ik dat. Ok Volker gisteren vroeg ik maak je boekentas en volgens jou was je boekentas klaar. Ok hier is een map, pennenzak, boterhammen, water alles in de boekentas. Daar stond hij dan met zijn boekentas op zijn rug klaar om te vertrekken en dan merken ik moet mijn schoenen aandoen. Zalig ventje mijn kleine snuit. 10 minuten had het ventje nodig vanaf de moment dat ik zei ben je klaar om te vertrekken want op de valreep moet hij nog pipi doen.

Zo een grappige momenten. Na dat Volker is vertrokken heeft Lander nog even wat tijd hier alleen en hij was nog even aan het spelen en ik las ondertussen wat voor uit ons boek van George.

Het is genieten van kleine momenten met mijn kerels en genieten van mijn kleine jongens en dat maakt mijn dag goed.