2017 het is het jaar waar ik grote stappen zet met beperking. Iedereen weet wel wat er aan de hand is met mij maar de stappen die ik nu neem zijn van groot belang en van onschatbare waarde voor mezelf maar ook voor de mensen die met mij werken zoals mijn kinesisten. Maar ook mijn jongens vinden het top van wat ik doe alsook mijn familie en vrienden. Het is goed voor mijn fysiek maar het geeft me ook een boost in  positiviteit voor mijn zelfbevinden en natuurlijk een stap in de goede richting voor mijn zelfvertrouwen.

Naar buiten stappen met krukken langs de zijdeur (heel laag trapje) en dan binnen komen langs de hoofdingang terug binnen. Nooit durven dromen.

• Eerst leren staan in een statafel dat was 5 jaar en 6 maanden geleden.

• Gewoon staan met een looprekje dat was 5 jaar geleden.

• 4 jaar geleden: stappen tot aan de tafel: 2 meter. En terug: 4 meter.

• Sinds 3 jaar hier op het appartement ben ik pas grenzen beginnen verleggen. Rechtkomen tot stand vanuit de rolstoel. Vroeger was het transfer rolstoel bed, bed hoger zetten en dan stappen. Hoog laag functie minder nodig nu. S’morgens en soms met de kine nu maar de eerste keer tot stand komen gebeurt in de keuken zonder hulp. Of toch bijna zonder hulp: soms vraag ik aan de kine wil jij je voet voor mijn voet zetten want ik schuif soms en dit doe ik al zeker een jaar of 2. Ook in het weekend doe ik het want dan sta ik recht om mijn tanden te poetsen er gaat niets boven staand je tanden te poetsen.

Soms lukt het me direct en anders geen probleem we geraken er wel al moet ik een paar keer proberen. Toen ik het kon hoorde ik een stemmetje dat zei we gaan verder. Naar de brievenbus met de krukken: gelukt en terug: gelukt.

Tot buiten en terug, tot aan de boom … gelukt.

Tot ik ineens zei tot aan de hoofdingang. Wat als ik niet binnen kan omwille van het trapje ongeveer een 18 cm. Ach dan keren we gewoon terug langs de zij-ingang. Maar ik heb het toch geprobeerd. Morgen is er weer een dag en ja  dan doen we het opnieuw of we proberen het zeker nog eens. 2 keer per week moet ik eens buiten komen met de krukken. En ja het is dan heel vroeg op de dag rond 8 uur als het spitsuur is. Vandaag zag ik een vriendin die ik ken vanop school. Haar kinderen zitten bij Lander en Volker in de school en zo zijn we in contact gekomen.

Op  dinsdag en woensdag rond 8 uur en op donderdag en vrijdag varieert het uur nogal vaak. Maar ik zal of wil niet opgeven. Ooit ging ik stappend en rokend het ziekenhuis in en ik kwam buiten in een rolstoel maar niet rokend. Na 6 jaar rook ik nog steeds niet. Heb ik dit moeten opgeven = JA. Heeft me dit moeite gekost = NEEN. Ben ik trots dat ik niet meer rook JAAAA SUPER TROTS. Nico die ook net als ik in het ziekenhuis heeft gelegen en revalidatie heeft gehad is ook gestopt met roken en pas bij het naar huis gaan kreeg hij het er moeilijk mee. Maar hij is nog steeds gestopt met roken. Ik ben er pas achter gekomen bij Nico je gaat dus iets leuks doen je hebt iets voor je valt een tijdje een paar weken in slaap (coma) en je bent gestopt met roken. Allee ik en Nico toch. Al zegt Nico soms ik mis het nog. Ik niet hoor 2 weken geleden had mijn gezinshulp gerookt en het was een hele tijd geleden en er was een lichte geur van sigaretten te bespeuren 2 uren ben ik misselijk geweest van de stank. Ok Inge weer nog steeds die bevestiging dat stoppen met roken een goede (maar niet bewuste) zet is geweest.

Maar ik ben blijven dromen dat ik terug zou kunnen stappen. Al is het maar een kort stuk zonder die ondersteuning. Ik wil van A naar B gaan zonder moeite, ik wil in bad gaan wanneer ik het wil, ik wil aan mijn fornuis staan en koken voor de jongens en 2 potten en een pan in het oog kunnen houden, ik wil mijn spaghetti of aardappelen willen afgieten. Dat is toch niet zoveel gevraagd!!!

Maar neen na 6 jaar stap ik toch al met krukken. Ze hadden dit nooit gedacht maar ik wou meer. Ik kan niet opgeven en ik wil wel vaker iets bereiken. En dan plots lukt er iets niet. Ik val, ik kan niet aan wat ik moet hebben iets is er onder de tafel gevallen en ik kan er niet bij dan word je letter met je beide voeten op de grond gezet. Allee ik met mijn wielen. Het is dan een kwestie van terug recht te komen en die voeten terug te verplaatsen. En dan gebeurt het ineens uit het niets ik kan en durf het en dan nog steeds met dat ei in mijn broek maar toch met de nodige zelfvertrouwen.