|
Dinsdag 6 december rond 16 uur ging ik met een klein hartje naar
het ziekenhuis voor het verwijderen de urinebuis
(urethra) woensdag.
De aanloop van deze operatie heeft een tijdje
geduurd ondanks het een relatief eenvoudige ingreep is maar een drastische maatregel.
Toen ik ziek werd in 2011 werd ik incontinent waardoor ik de laatste 5 jaar in
een pamper moest plassen omdat ik mijn pipi niet kon ophouden. Ik ben samen met
de revalidatiearts, huisarts beginnen zoeken naar oplossingen en zo belande ik
bij 2 fantastische dokters op urologie in Gasthuisberg. De ingreep werd gedaan
en ik kreeg een gaatje aan mijn navel een urostoma die nu geen navel niet
meer is. 3 tot 4 keer per dag sondeerde ik en het ging goed maar als ik bv. niesde,
bepaalde bewegingen deed bv. recht komen- een transfer dan verloor ik bijna
dagelijks een hoeveelheid urine. Niet zoveel als in het begin maar aangenaam is
dit niet. Om de 6 maanden naar urologie voor een controle en er werd weer
gesproken over het verlies van urine,
Wat kan de oplossing zijn? Samen met de
urologen zochten we een oplossing. Er werd gesproken er werd een oplossing
gegeven met een tekeningetje. Het verwijderen van de Urethra en de gevolgen.
Een keer meer sonderen ook s nachts, dit komt neer op 5 of 6 keer op 24 uur.
Daar kan ik mee leven terug een onderbroek aandoen en minder kans op een
blaasontsteking, zalig toch.
Ik ben de operatie goed doorgekomen al heb ik lang
op de ontwaakzaal gelegen. Om 8.30u werd ik naar de O.K. gebracht en om 11 uur
was ik wakker, maar pas om 16uur werd ik naar mijn kamer terug gebracht. Is dit
nu met mijn verleden Mexicaanse griep met longontsteking,
, en
hersenstaminfarct en coma. Ik had een bed en ik had lekker warm. Meer moet dit
niet zijn. Zo kon ik ook rustig slapen tijdens de dag. Effe bijslapen want
zolang in mijn bed blijven liggen dat is iets wat heel lang geleden is. De
volgende dagen lag ik ook tot een uur of 9 nog in mijn lekker warme bedje alsof
ze wisten dat ik dit even nodig had. Bij het thuiskomen was dit terug even
wennen 6 uur stond Peter aan mijn bed zaterdag en zondag en dat zal de komende
dagen ook zo zijn. Ach ja, als ik op ben en ze zijn weg kan ik nog even slapen.
Ik ben de dagen goed doorgekomen al lag ik de eerste
dagen met een heel verwarde vrouw op de kamer. Roepen tijdens de nacht, snurken
dag in dag uit, televisie opzetten s nachts en het ergste was die praatte niet
tegen mij, ook tegen de verpleging en dokters zweeg ze. Daar zat ik dan Inge de
babbelkous. Gelukkig lag Karin in het ziekenhuis. Nu ja gelukkig is dit niet
maar het was leuk om iemand te hebben. Ik ben donderdag en vrijdag bij haar op
bezoek geweest en het was een fijn weerzien. Zij startte een medicatieronde en
ik was er voor de ingreep. Hoelang ze zal moeten blijven is niet geweten ik
mocht vrijdag naar huis. Het was echt fijn om iemand in de buurt te hebben die
je kent. Je bent er niet met volle goesting maar je bent er wel voor elkaar.
Enkele keren ben ik bij haar geweest smorgens, smiddags ook eens savonds en
elke keer reed ik met een staander met baxters, bloedreservoir en plaszak
richting Karin. Donderdag kreeg ik een klein cadeautje van haar een beeldje met
een muts, het is gewoon kei schattig. Ik heb het in mijn living gezet op een mooie
centrale plaats.
Vrijdag kwam ik thuis rond 17 uur en mijn jongens
waren al thuis samen met oma. Oma had al eten gemaakt en het enige wat ik moest
doen was mijn benen onder tafel schuiven. Het erge is dat ik moest wachten op
de papieren van mijn ontslag waardoor ik pas iets na 4 uur op ontslag ging. Ik
kreeg dan vervoer om 16.30uur. Eens ik er was belde ik Volker, Lander en oma om
me beneden te komen halen. Volker is even naar beneden gekomen om even te helpen met de valies. Aan tafel
even gebabbeld over het ziekenhuis en Volker en Lander vroegen zich af of ik
nog iets aan mijn lijf had hangen van het ziekenhuis buiten die plakkers op
mijn hand, pols, armplooi,
Ik vertelde dat ik nog een plassonde heb om urine
op te vangen omdat ik nog niet mocht sonderen. Je ziet dat toch niet he mama?
Vroeg Volker. Neen, dat darmpje zit in mijn buik en ligt op mijn been om dan in
een zakje te lopen. Smiddags word het zakje leeggemaakt maar wees gerust
Volker jij of Lander moeten dit niet doen. Dit moet iemand een volwassen
persoon doen.
Sinds woensdag ben ik droog buiten wat wondvocht heb
ik geen verlies meer gehad en dat voelt heel bevrijdend. Een onderbroekje
dragen weliswaar met een verbandje om het wondvocht op te vangen geen
ergernissen. Al moet ik nog wel nog zien voor mijn stoelgang. Medicatie nemen,
een fleet zetten, iets anders
Het zal zoeken zijn om dat op orde te krijgen.
Ik moet nu zien en wennen aan het pipisysteem en dan kan ik zoeken naar een
oplossing met de stoelgang. Als ik zover ben dan zie je me richting abdominale
geneeskunde rijen wat ik al eens gedaan heb.
Dit vond ik nu al een hele hevige ingreep want je
urethra laten verwijderen is niet een overdreven ingreep want ze moeten niet
echt snijden wel aan u urethra maar de buik daar blijven ze vanaf. Het gebeurt
transvaginaal. Het enige zware probleem is dat ik door de ossificaties in mijn
bekken en knieën mijn benen niet kan spreiden en dat alles op een zeer beperkte
ruimte moest gebeuren. Scheren was al niet gelukt dan maar zo starten.
Al was mijnen entree in de operatiezaal heel
hartelijk. Ik was wat zenuwachtig maar zeker niet stressy. Er werd gelachen en
gebabbeld. Blijkbaar heel grappig was dat er 2 vrouwen 40ers aan het praten
waren over games voor op de PC en die ook wisten waarover ze aan het praten
waren. De anesthesist was sprakeloos want dit verwacht je niet van 2 vrouwen.
We hebben het niet aan ons hart laten komen en we hebben er heel hartelijk om
moeten lachen.
Het is voorbij en al heb ik nog even een plassonde
en een urinezak het is toch raar niet sonderen en soms heb ik het gevoel dat
mijn urine niet goed afloopt en dan is het nakijken dat er geen knik in het
systeem zit. Zit er een knik in het systeem dan doet het enorm veel pijn omdat
mijn blaas voller en voller word. Dit drukt dan op de rest van mijn van wat er
in mijn buik zit maar de drang om te plassen is er niet en de urine kan ook
niet weg.
Al heb ik nu even nadelen maar een keer dat alles
genezen is kan ik weer verder met minder pijn en last. Regelmatig kunnen sonderen
zal wonderen doen waardoor de druk ook wat minder word. Ik zal wel zien wat het
zal worden 22 december nemen ze de permanente sonde weg en nemen ze een foto om
te zien dat er verlies is.
Sinds 2011 heb ik gemerkt dat er sommige functies
verdwijnen zonder dat je er moeite voor moet doen. Blind aan 1 oog, doof aan 1
oor, krachtvermindering in mijn armen en nog meer in mijn benen. Cm per cm ben
ik toen beginnen bewegen en nog zijn we meer dan 5 jaar verder en nog blijf ik
ongemakken ondervinden. Is het eerlijk neen, is het mijn schuld neen, heb
ik gewoon pech gehad JA HEEL VEEL PECH. Ik mag best trots zijn op wat ik heb
bereikt maar simpel is het niet altijd.
|
