Ik kreeg in de week een groot compliment van een goede vriendin van me. Ze vindt dat ik nog steeds dezelfde positief ingestelde Inge ben als vroeger.

Ik verschoot wel een beetje want ik had al vele dingen gehoord over mezelf maar deze gaf me echt wel een goed gevoel. Natuurlijk dat ik veranderd ben ik heb een hele lijdensweg achter de rug. Ziek zijn, scheiden het doet iets met een mens en dat is niet altijd even positief. Maar ik ben blijven proberen positief in het leven te blijven staan. Ik was blij dat ze door alles wat ik meedroeg zag en dat daartussen een Inge zit die toch wel nog heel herkenbaar is voor haar. Ze vond het fantastisch dat ik in haar klasje die boodschap bracht er zijn steeds ergere dingen die je kan voorhebben en niets kan je vergelijken met elkaar. Je hebt mensen met mentale tegenslagen of psychisch lijden maar je hebt ook mensen met de fysieke kwalen of kwaaltjes. Ze zijn allemaal anders.

Ik vergelijk even voor mezelf. Je hebt pijn en je hebt pijn. Ik heb pijn in mijn schouders door een ontsteking van mijn slijmbeurs en calcificaties en ik heb pijn door mijn ossificaties in mijn bekken en knieën. Ook al neem ik pijnmedicatie als er iets onverwachts gebeurt waardoor ik mezelf forceer dan kan ik in het uitbrullen van de pijn. Maar daar zeg ik weinig of niets over.

Soms heb ik een pijntje omdat mijn nagel gescheurd is aan mijn vinger of dat ik een paper cut in mijn vinger heb. De pijn op dat moment overheerst de pijn in mijn knieën en bekken en vertel je aan je omgeving kijk eens wat ik voor heb en dan laat ik dat kleine enge pijntje zien. Om dan samen in koor te zeggen oh neen dat doet echt pijn.

De mensen in mijn omgeving zeggen: maar Inge wat jij voor hebt is veel erger dan wat ik voor heb. Je kan het ene niet vergelijken met het andere.  Als ik de pijn heb die ik herken in mijn lijf kan ik dit niet vergelijken met een andere pijn die iemand anders ondergaat. Als ik op een schaal van 1 tot 10 moet zeggen welke pijn ik heb ga ik al snel naar 4/10. In 2011-2012 gaf ik al snel voor dezelfde pijn een 7 of 8/10 wat een pak hoger ligt. Ik heb geleerd mijn pijntje naast mij te zetten. Ik ben Inge en de pijn heb ik maar ik probeer daar los van te functioneren.  Ik ben Inge en de pijn loopt langs mij. Trouwens tegen de pijn neem ik medicatie wat een stuk helpt. Het enige waar ik tegenop kijk is hoofdpijn want dan voel ik me heel ellendig. Ik heb geen constante pijn meer in mijn bekken of knieën tenzij bij bepaalde bewegingen bv. als ik moet stappen want ook al kan ik stappen mits ondersteuning de pijn neem ik erbij en laat het stappen overheersen, als ik in de auto zit het schokken terwijl we rijden over bubbels, drempels,… . Ik neem spierverslappende middelen om niet te verkrampen en rare trekjes te krijgen, ik neem medicatie om fantoompijnen tegen te gaan omdat ik weinig tot geen gevoel heb op bepaalde plaatsen bv. rechter voet en been heb ik geen gevoel meer. Ik kan mijn dikke teen bewegen maar mijn andere tenen niet… en ik denk dat het helpt want ik heb geen pijn in mijn rechter voet of been al heb ik wel eens een ontsteking van mijn achillespees aan mijn rechter voet en dat doet dan wel weer pijn.

Maar de ene pijn is de andere niet en je kan de pijn niet vergelijken met de andere.

Ook de thuissituatie met wat je meemaakt is ook altijd anders zo is de ene thuissituatie anders dan de andere. Het ene huishouden is druk met 1 kind terwijl een ander huishouden heel rustig is met 5 kinderen. Bij de ene zijn er spanningen bij de andere niet en dat reflecteert zich ook lichamelijk.

Ik zeg dan steeds dat het niet te vergelijken is met het andere en dat het op dat moment alles overheerst en het is niet omdat je je hebt pijn gedaan dat het niet gerechtvaardigd mag zeggen dat je pijn hebt hoe klein dat pijntje mag zijn.

Maar blijkbaar kan ik mijn positieve ik niet verbergen. Er zijn voor mijn 2 kerels, het helpen van een jongen met zijn huiswerk of naar een klas gaan en vertellen hoe het is om te leven met een beperking. Het is leuk om mijn ervaringen te delen met een klas en om te praten over de voor en nadelen. Hele praktische voorbeelden vertellen van wat ik kan en niet kan maar geen dramatische indruk nalaten. Mijn ervaring als opvoedster heeft hier zeker bij geholpen en ik heb voor mezelf gekozen om dit nog te doen. Ik vind het leuk en de juffen zijn blij dat er iemand is die dit kan vertellen die dit uit ervaring weet te vertellen. Ik heb het altijd al geweten al ben ik de meest luidruchtige locked in syndroom patiënt ooit mijnen tetter en mijn verstand daar is niets verkeerd mee.