Na mijn ziekenhuisbezoek van 4 dagen bekroop me weer een negatieve gedachte.

Terwijl ik in het ziekenhuis lag en erna moest mijn lichaam echt wel bekomen van ziek te zijn. Tijdens mijn ziekenhuisverblijf en erna moest ik enkele momenten van rust inbouwen. Sinds 2011 vraagt mijn lichaam dit. Sinds 2011… neen het zal al wat langer zijn. Sinds ik zwanger was van Volker heb ik die gewoonte gekweekt en heb ik die in ere gehouden om af en toe een dutje te doen in de namiddag.

Maar de laatste 2 weken had ik de tijd om na te denken,… Wie ben ik? Wie ben ik voor Volker en Lander? Hoe sta ik in het leven? …natuurlijk weet ik dat ik Inge ben en dat ik binnenkort jarig ben. Het is nu dat het me parten begint te spelen? 42 jaar amai zo oud! Ik was 36 jaar toen ik ziek werd en nu word ik 42 jaar dat is 5 jaar en 6 maanden geleden. Het is allemaal een stuk aan me voorbij gegaan. Op bepaalde tijden heb ik zelfs het gevoel dat ik word geleefd.

Ik moet niet twijfelen of ik een goede mama ben! Ik ben geen perfecte mama maar zeker geen slechte mama. Trouwens de perfecte mama moet ik nog tegenkomen. Volker en Lander krijgen de kansen die ze verdienen en mijn jongens zijn altijd welkom. Ze delen en beleven de tijd tussen hun papa en mij.

Ik probeer alles een plaats te geven en de ene keer kan ik goeie motivatie gesprekjes hebben bij mensen maar ik vergeet die soms toe te passen bij mezelf. Ik kom dan over als de eeuwige twijfelaar en dan ben ik weer vertrokken voor een hele tijd.

Na mijn opname in Gasthuisberg onlangs kreeg ik ineens de gedachte ‘toen ik in Pellenberg lag voor revalidatie HEB IK WEL MIJN BEST GEDAAN?’

Ik voel me een stuk gefaald ook al heb ik denk ik 100% mijn best gedaan. Aan het feit dat ik blind en doof ben aan 1 zijde neen daar kan ik niet veel aan doen. Maar de kracht in mijn benen en armen dat wou ik beter hebben. Al kan ik niet veel doen aan die ossificaties en die calcificaties. Maar het beperkt me enorm in mijn dagelijkse leven. Mijn armen niet deftig naar voren brengen of mijn voeten niet deftig opheffen van de grond waardoor je een stapbeweging maakt. Ik kan alles perfect omschrijven van hoe iemand stapt maar voor mij die link leggen dat gaat fysiek gewoon niet. Ik kan mijn linker voet optillen en naar voren brengen. Maar ik kan mijn rechter voet niet deftig optillen en naar voren brengen. Ik moet een deel met mijn linker voet compenseren door op mijn tenen te staan mijn lichaam schuin te houden en dan mijn voet en been naar voren te zwaaien (schuiven).

De pijn in mijn schouder, knieën en bekken dat neem ik erbij. De incontinentie nemen we erbij maar als ik mijn best had gedaan zou ik dan niet hebben kunnen stappen? Mijn kinesisten zeggen alvast dat ik meer dan mijn best heb gedaan en dat ik meer heb eruit heb gehaald dan dat mogelijk was. Want ooit zeiden ze:

• Electrische rolstoel = neen dit wil ik niet

• nooit stappen = ik stap nu wel met krukken onder toezicht van…

• zelfstandig wonen = ik doe dit wel lekker en het gaat me goed af en ja ik heb me goed laten omringen.

• …

ze hadden zoveel gezegd dat ik nooit ging kunnen.

Maar toch ga ik nog vooruit. Ik probeer te blijven geloven in mij capaciteiten.

Het feit dat ik ondersteuning blijf nodig hebben omdat ik geen evenwichtsgevoel heb blijft een werkpunt. Ik blijf oefenen op mijn balans maar dit doe ik als ik stil sta. Ik heb de krukken vast maar ze raken de grond niet. Annemie geeft me dan kleine duwtjes zodat ik uit evenwicht ben en dan zoeken naar terug stabiliteit. Het lukt me maar af en toe moet Annemie me toch opvangen. Als het goed gaat ben ik altijd heel blij. Maar als ze me dan toch moet ‘vangen’ ben ik teleurgesteld in mezelf.

Maar heb ik alles gegeven op 3 maanden Gasthuisberg en 13 maanden Pellenberg? Ik weet van waar ik kom en meer kon ik ook niet op dat moment want ik ik was echt ziek. Ik was trouw op post voor de kine en de ergo. Ik was niet altijd even gemotiveerd maar ik deed het toch maar de gehele tijd. Ik had toen ook al mijn gezin en ik voelde me enorm gefrustreerd omdat ik er niet kon zijn voor hen. Ik had het gevoel dat ik ze in de steek liet. Mijn 2 kleine ventjes en mijn partner toen.

Af en toe zal die gedachte me besluipen want zoals vele mensen zeggen die me kennen. Inge moest jij je best niet gedaan hebben dan had je dit allemaal niet gekund.

Je hebt gevochten om wie je nu bent wie ik was en nu ben ik Inge en zoveel ben ik niet veranderd. Alleen heb ik geleerd om voor me op te komen en ik heb geleerd om mijn gedacht te durven zeggen. Ik ben iets kordater en zeg rapper stop en dat is niet zo een slechte eigenschap.