Ken je het gevoel dat je van alles last begint te krijgen?

Mijn eerste grijze haren zijn een feit. Verven geen denken aan (nog niet).

Mijn achillespees blijft maar zeuren en af en toe voel ik mijn hartslag in mijn voet bonken. Het enige wat ik kan doen is tot stand komen en stretchen en Voltaren smeren. Met de zandloper en/of wekker erbij lukt het me om 3 volle minuten te stretchen. Als ik echt niet zoveel zin heb neem ik de GSM erbij en speel ik een spelletje: Mahjong, een kaartspel of ik surf op het net zodat de tijd voorbij vliegt. Smartphones het is echt iets super. Als al die dingen niet meer helpen dan neem ik een pijnstiller. Het is een straffe pijnstiller maar op dat moment helpt het ook.

De kracht in mijn armen waar ik het gevoel heb dat die wegsijpeld!!! Al is de pijn die overheerst waardoor ik het wegsijpelende gevoel krijg en ik mag dit niet laten gebeuren. Het valt me soms zwaar om de rolstoel manueel vooruit de duwen en dan bedoel ik dit niet zo negatief. Ik moet de Wheeldrive steeds opzetten op 1 zo heb ik een minimum aan ondersteuning. Zonder ondersteuning is het voortbewegen van de rolstoel enorm zwaar +9 kg. Ik voel dit enorm in mijn schouders en armen. Ik vind het soms niet de moeite om de Wheeldrive op te zetten als ik in de gang een fles drinken neem. Maar halverwege zet ik hem wel op omdat ik kracht tekort kom.

Ik ga blij zijn als de conditie training terug start in september zodat ik terug wat meer kracht kan opbouwen.

Ik heb toch wel doelen in mijn leven.

Zolang mogelijk en zelfstandig dingen doen en vooral zelfstandig leven

Zodat ik er ben voor mezelf en voor mijn jongens, mijn familie en vrienden en zeker voor mijn eigen zelfbeeld. Ik wil iemand zijn die zich goed voelt in haar vel en iemand zij met zelfvertrouwen en iemand die opkomt voor zichzelf en voor haar jongens.

Ik voel me niet geroepen om in een verzorgingstehuis te vertoeven. Het is al erg genoeg dat ik ondersteuning krijg van een gezinshulp en de nodige zorgen van verpleging.

Je mist pas echt de dingen als je het zelf niet meer kan

Kleine dingen zoals je woning poetsen. Ik deed dit niet erg graag maar af en toe moet je dit wel doen. Vroeger koste bepaalde dingen doen niet zoveel tijd.

Bv: het laten ontdooien van de vriezer

Ik moet al zijdelings werken om dan een andere soort kracht te zetten. Normaal buk je je en ga je door je knieën waardoor je kan zien wat je doet. Als je ziet wat je doet kan je veel gerichter werken. Ik doe het op de tast en op de tast bedoel ik steken en niet weten waar je steekt. Blokken ijs vielen eraf alsof ik maanden mijn vriezer niet heb uitgekuisd. Maar het was een week geleden. Omdat ik al had opgemerkt dat hij raar deed. Met de gezinshulp lukte me dit.

Vaatwasser vullen en/of leegmaken. Ik heb er de gewoonte van gemaakt om s’middags de vaatwasser te vullen met oma staand. Ik stretch ondertussen de pees en ik maak me nuttig voor mijn gezin. Het is ook fijn om te doen. Oma loopt dan heen en weer van de tafel tot aan de vaatwasser en ik kan me dan bezighouden met de vaat en het aanrecht.

Kleine dingen doen in het huishouden het is zo fijn om te doen. Als de gezinshulp er is dan help ik haar ook. Was plooien, vaatwasser leegmaken, was wegzetten, boodschappen, tafel afruimen,… ik vind het echt tof. Mijn gezinshulp het woord zegt het zelf gezinshulp ze zijn niet je poetsvrouw maar ze geven je ondersteuning in wat je moet doen. Ze helpen je bij dingen dat je zelf niet goed of helemaal niet kan.

Ik ben ben blij dat ik ze heb mijn dames jonger en ouder. 1 van de verzorgende is een oud collega van me. Vroeger heel lang geleden werkte ik als opvoedster in een instelling voor bijzondere jeugdzorg en de verzorgende op vrijdag werkte er maar weliswaar in een andere groep als poetsvrouw. Dat was verschieten voor ons allebei. We moesten alles wel even een plaats geven want dit hadden we niet verwacht.

Zo ook de eerste poetsvrouw die ik zag in Pellenberg was een oude bekende voor me. Mensen tegen komen die me altijd als gezonde persoon hebben gezien is het heel vreemd maar vooral raar en een kwestie van het een plaats geven. Voor Mireille was het raar want jaren was ik klant bij haar in de krantenwinkel. Op dinsdag ging ik elke week een Humo kopen en af een toe een stuk chocolade. Ik was geen snoeper maar af en toe kon me dit smaken. Nu nog maar zoveel chocolade eet ik niet. Die avond dat ik naar Pellenberg vloog en Mireille tegen kwam is ze toch even heel stil geweest en heeft ze een traan gelaten. Ze zei ook ‘toch niet Inge’.

Morgen begin ik te schrijven van wat het doet met een mens als je plots rolstoelgebonden wordt.