2011 het jaar waar dat alles wat mis kon lopen ook mis ging. Na een paar jaar van fladderen op gebied van werk ben ik beginnen werken op de Kidoclub in Wijgmaal. Ik vond het super 1 jaar heb ik geproefd van de naschoolse kinderopvang in de school van Lander en Volker en ik vond dit wel fijn. Weekends thuis, feestdagen, vrije dagen, vakanties het was super het verdiende niet veel maar we konden er van leven. Ik ging elke dag met plezier werken, soms ging Volker mee en andere keren bleef hij thuis bij zijn papa, het was leuk voor hem hij zag zijn vrienden vroeger en begon al om 7 uur te spelen. Het voordeel was ik was gedurende de dag thuis want Lander was een grote kapoen van een peuter Iets voor dat ik begon te werken was de wissel met de papa.

Al kan ik me nog een paar dingen heel goed herinneren waarvan ik weet dat het geen probleem vormde.

Ik weet dat ik in 2005 en 2008 2 pracht van een jongens heb gebaard. 9 maanden zaten ze in mijn buik. Volker is geboren op de dag dat hij was uitgerekend 7 januari 2005 en Lander is een week later dan uitgerekend gekomen 14 januari 2008 al was hij ook uitgerekend net als zijn broer op 7 januari.

De jongens hun papa heeft me fantastisch bijgestaan en dat was het beste wat ons is overkomen mama en papa worden. Al was Volker een rustige baby die niet veel van zich liet horen en Lander van s’morgens tot s’avonds kon huilen ook al was dit niet het geval maar het leek soms wel zo.

Ze hebben allebei uren op onze arm gezeten of uren in een draagzak gezeten. Samen waren we vaak bezig met de jongens. We gingen vaak wandelen in de buurt en gingen vaak naar een speelpleintje. Uren stonden we langs een glijbaan hun handjes vasthoudend om dan zo van de glijbaan te glijden en soms gleden we ook mee. Uren stonden we aan de schommel om hen heen en weer te schommelen. We gingen ook vaak naar Plopsaland Indoor en vaak zaten Volker en ik of zijn papa hem moed in te praten om door te razen in de rollercoaster. Je zag aan zijn snoet hoe hij genoot. Met lander ging ik op de kikkers, de Eenden. We gingen vaak wandelen en we volgden een pad of we gingen naar het Provinciaal Domein in de buurt. We stopten bij elke vijver en speeltuin. In Het begin gingen we mee rond op de speeltuigen maar naarmate dat ze ouder werden zeiden we ga maar terwijl ik naar ze keek en genoot. Papa volgde ze steeds.

Vele keren ben ik met Volker mee op uitstap gegaan met school. Speelgoedmuseum in Mechelen, Olmense Zoo, het park, het bos, gaan zwemmen,… Ik had ook mezelf beloofd dat ik zowel met Volker als Lander ik 1 keer in de kleuterschool als 1 keer in de lagere school meeging op klaskamp.

Volker zat in de 3de kleuterklas en Lander in de instapklas toen ik ziek werd.

Al mijn activiteiten werden afgelast. Niet meer gaan werken, niet meer op uitstap met de klas, geen klaskamp van de jongens, geen Jong-KWB, geen feestcomite meer van de school. Alles werd zo anders. Mijn contract van het werk en ook al kreeg ik toen een vast contract na mijn tijdelijk contract was de afspraak met de verantwoordelijke dat mijn contract gewoon in stilte kon uitbloeien. Het deed echt pijn om te zeggen dat ik nooit meer ging terugkeren naar de Kidoclub om te werken. Ik heb nooit afscheid genomen van mijn collega’s. Ik heb ze nog wel gehoord en zijn ze een keer op bezoek gekomen in Pellenberg het deed me pijn. Zeker omdat ik toen nog niet eens kon bewegen. Mijn verantwoordelijke kwam meer langs en toen was er een dag dat ik moest zeggen ‘neen, ik kom niet meer terug want het komt nooit meer goed.’

Soms ben ik zelfs blij dat ik kan gaan zitten in die vertrouwde rolstoel die ik liever kwijt dan rijk ben.

Wil ik het anders ‘ja, natuurlijk wil ik het anders’, maar ik weet niet eens of ik het nog kan. Als ik nu stap met krukken moet ik denken wat ik moet doen. Rechte houding, mijn linker voet naar voor brengen en zorgen dat ik me groot maak om dan mijn rechter voet naar voor te zwaaien. Terug groot maken, mijn linker voet naar voor zwaaien en zo verder doen. Ik blijf hangen bij elk heuveltje. In mijn hoofd weet ik het nog maar daar stopt het dan ook. Ik weet niet of ik nog zelfstandig kan stappen. Het is geen automatisme meer maar het is toch 1van mijn grootste dromen. Ik blijf vechten dat ik dit nog willen kunnen en doen.