Na een hele slechte nacht maandag ben ik opgestaan in een heel druiligere omgeving het zag  er nat en koud uit. Maandag was ik normaal naar Volker zijn musical gaan kijken die ze gingen spelen in het rusthuis in de buurt van de school. Maar omdat ik te voet ging gaan en geen vervoer had geregeld en ik geen zin had om nat te worden ben ik niet gegaan. Ik neem al antibiotica voor mijn blaasontsteking dus ging ik het niet verder zoeken. Ik heb geleerd sinds februari 2011 dat ik naar mijn lichaam en naar mijn hoofd moet luisteren en niet altijd naar mijn hart.

Ik heb vervanging gezocht en hopelijk is de papa van Volker naar de musical gegaan zodat Volker toch iemand had. Gelukkig is oma al zeker gegaan. Ik heb getwijfeld tot de laatste minuut tot er weer zo een plensbui uit de hemel viel.

Op dat moment heb ik gedacht ik blijf thuis.

Mijn plannen werden ineens anders en deelde mijn middag anders in. Sonja en ik gingen dan maar voor het opruimen en de boodschappen. Maar door de tijd die ik vrij kreeg kreeg ik toch even mijn klopke.

Ik vroeg me ineens af (weer eens) waarom ik en alles is de revue gepasseerd. Mijn hoofd werd ineens een vat van emotie en mijn tranen vloeiden weer overvloedig over enkele dagen was het 4 jaar geleden dat mijn ziekenhuis en revalidatie periode van 16 maanden voorbij liep. 4 jaar thuis het is alsof alles gisteren begon en IK WOU DIT NIET.

Het is zo stom allemaal na zo een stomme virale infectie. 100den mensen kregen de Mexicaanse griep en alleen ik hou er zoveel aan over. Ook wel andere mensen maar zelf ken ik niemand. Neen het komt zo oneerlijk over. Ok ik rookte maar ik leefde wel gezond af en toe een stuk fruit, ik at gezond met de kinderen en op regelmatige basis, ik deed niet echt aan sport maar ik fietste naar mijn werk en als het kon nam ik de fiets om een boodschap te doen. Woon- werk verkeer was een rit van 10km tot 20km fietsen per dag. Stond ik onderbroken dan was het 20km en anders 10km. Ik deed dit door weer en wind maar af en toe nam ik ook de wagen. Ik vind het zo erg dat ik dit moest afgeven. Alles was weg in 1 vingerknip.

Werk, een deel van mijn sociaal leven, mijn relatie alles weg. Zonder vingerpinken weg. Neen, dit is een hele harde les geweest.

Is het mijn karakter die veranderd is waardoor dat mijn relatie stuk liep? Ja- neen, natuurlijk dat ik anders ben gaan leven en dat ik anders ging reageren. Ik moest wennen aan een lichaam dat niet eens meer luisterde en werd prompt in een rolstoel gezet en ga nu maar verder. Mijn werk als opvoedster kon ik niet meer verder zetten, mijn sociale leven werd een puinhoop want ik kon niet alles meer doen wat ik graag deed.

Ik werd op invaliditeit gezet en daar zat ik dan. Ik heb een hele tijd van verdriet, boosheid, eenzaamheid ,… gekend. Maar op en moment moest ik verder gaan.

Ik ben een vrij optimistisch persoon en ik ben blijven vechten en waarom doe ik dit? Volker en Lander zijn mijn grootste drijfveren maar ik doe dit vooral op de eerste plaats voor mezelf. De Rolstoel, doof- en blindheid aan 1 zijde, pijn, het zit allemaal in het pakket Inge en gelukkig heb ik een denkbeeldige kast waar ik alles heb ingestopt. Aan het fysieke kan ik niets doen. De rolstoel, blind- en doofheid aan 1 zijde dat is nu eenmaal maar de pijn zit in de kast en sluimert steeds waarvoor ik veel medicatie neem. Maar soms blijft dit kastje openstaan en komt de pijn er goed uit en ja ik kan daar medicatie voor nemen maar ik probeer vooral eerst die terug in de kast te steken.

Emotioneel heb ik dit ook en meestal lukt het me goed om mijn emoties onder controle te houden maar soms komt dit ook eens uit de kast en dan val ik even van mijnen toren. En dan is het aan mij om terug uit dat dal te klimmen en dit terug in de kast te steken wachtend tot een volgende keer. Al heb ik dit met periodes en ik heb soms het gevoel de tussenperiode om me down te voelen langer is.  

Wat ik enorm op prijs stel. Maar als ik zo een periode heb dan ben ik echt moe omdat het uitputtend is.

Er is nog veel werk aan Inge om alles een plekje te geven.