Ik heb het altijd al gehad maar nu voelt het zoveel erger aan. Ik was een planner, hield van structuur en ik keek vooruit. Kwam er iets onverwachts op mijn pad dan plande ik mijn dag anders en was ik blij dat de dag voorbij was. Mijn werk was geregeld en daarrond regelde ik mijn leven. Eerst kwam mijn gezin,…

Maar toen werd het 2011 – 2012 - 2013 – 2014 – 2015 en 2016. 2011 veranderde alles. Ik kreeg iets meer structuur en ik had dit nodig en was dit niet dan werd ik heel onzeker. Ik had die comfortzone nodig,  nu nog steeds trouwens.

De laatste weken waren zo dramatisch.

Eerst hoor ik dat Yasmine stopt met werken als Kinesist in Leuven, dan hoor ik dat Lieve de verpleegster dichter bij huis gaat werken en stopt als zelfstandige, dan hoor ik dat mijn revalidatie in Pellenberg stopt en gisteren hoorde ik dat ik ineens in een andere verpleegronde terecht kom. Dan zie ik Patricia maar om de zoveel dagen weken eens terug op een avond.

Al mijn zekerheden zie ik wegvallen en ook al krijg ik er een goed alternatief voor want ik krijg Els, Kathleen, Niels in de plaats maar alles waar ik zo aan gewoon was valt nu weg en ik vind dit helemaal niet fijn. Zeker bij de verpleging vind ik het niet zo fijn ik wist van Lieve dat vrijdag haar laatste dag is maar ineens  hoorde ik dat morgen alles al veranderd.

Ach ja het is maar zo en ik zal er wel aan wennen. Hopelijk neem ik hier mijn tijd voor en krijg ik hier ook tijd voor om dit te verwerken.

Bij de verpleging vind ik het erg want nu moet ik me ineens weer wat meer ‘bloot’ geven. Vroeger was het enkel avond verzorging pyjama aan, benen in bed en slapen maar en is het weer zoveel meer en dat vind ik niet zo een toffe gedachte. Ik zal het weer maar eens laten over mij komen.