7 miljard mensen wonen er hier op de aarde en net ik moet dit voor hebben.

Ik heb net een aangenaam gesprekje gehad met Karin. Karin is een vriendin die in behandeling is voor een hersentumor. Ik had haar leren kennen in Pellenberg in november en we hebben samen een kamer gedeeld. Ze had enorm veel pech gehad. Ze had een goedaardige tumor in haar hoofd en die moest weg want die zat gewoon verkeerd. Met een operatie moest die gewoon verdwenen zijn. Maar door de operatie is er een complicatie bij gekomen waardoor ze halfzijdig verlamd is geraakt. We zijn nu 6 maanden verder en ze is nog steeds in behandeling want niet alles van de tumor was weg. Een 2de operatie zag ze niet zitten wat te begrijpen valt dus het werd chemo. Na de laatste scan bleek dat de tumor terug begon te groeien en spraken ze van weer een behandeling via een poortkatheter en ook een operatie. Karin en ik we werden maatjes in Pellenberg. We zijn samen een paar keer iets gaan drinken in het cafetaria, we hebben samen gelachen, gehuild, boos geweest en wat het meest belangrijke is is dat we elkaar hebben leren kennen en leren waarderen om wie we zijn. Als er iets is dan wil ik een luisterend oor zijn en ik wil haar heel veel energie sturen zodat ze deze tijd snel achter zich kan zetten.

Wat ik ook heb geleerd in die 5 jaar is om naar mensen te kijken om wie ze zijn. Je kijkt niet meer naar mensen als objecten maar naar als persoon. Vroeger zocht je aansluiting bij mensen die je op het zicht leuk vond. Maar nu word je met zoveel meer mensen geconfronteerd en je kijkt gewoon verder. Je kijkt naar de ik in de andere persoon en meestal valt dat beter mee. Ik zal ook mensen veel meer kansen geven ook al zeg ik gewoon effe pauze als ze te ‘dicht’ komen. Ik bepaal nu zelf mijn grenzen.

Bv. Lieve is een zachte vrouw die enorm op haar eigen is en ik ben altijd blij dat als ik een glimlach op haar gezicht zie.

Karin is een positieve vrouw die er voor ging en nog steeds gaat. Haar optimisme is aanstekelijk maar je merkt dat ze een zware tik heeft gekregen maar ze doet er alles om terug te worden wie ze was.

Iedereen die ik ken en heb leren kennen na 2011 zijn vechters. Mensen die een tikske hebben gekregen en die er alles aan doen om volledig te genezen of toch zo goed mogelijk.

Johan is een man en de clown van de groep bij de conditie training.

Christiane is een oudere dame die zich ontfermt over de groep en iedereen wilt verzorgen.

Inge (niet ik) is een meisje die heel fel op haar eigen is en als je verder kijkt dan haar rolstoel dan is het een hele leuke dame. Ik dacht dat ze 25 jaar was maar wat bleek dat ze maar een paar jaar jonger is dan ik. Ze kan moeilijk praten maar ze het is een heel lieve persoon.

...

En dan denk ik er zijn zoveel mensen op deze aarde en waarom moeten wij dit nu voor hebben. In 2011 zaten we aan 7 miljard mensen en elk jaar komen er 209000 mensen bij. Ik heb veel mensen leren kennen. Maar ik had deze mensen liever op een andere manier leren kennen. Mensen die op een of andere manier elkaar vinden. We helpen elkaar wel op weg in hun genezing. Vroeger kon ik mensen met een beperking in mijn kennissenkring op 1 hand tellen maar nu denk ik dat ik in elke categorie wel een persoon met een beperking ken.

Lieve, Johan, Marjolijn, Geert, Niko, Karin, Femke, Ruben, Jens, Karel, David… en ga zo maar door ik heb ze leren kennen op weg in mijn revalidatie en bij het sporten.

Iedereen doet zijn best op zijn of haar manier en de ene is sneller de andere is trager en het maakt niet uit het is belangrijk dat iedereen meedoet. We blijven vechten voor dat net ietske meer.

Dit berichtje was een beetje voor gisteren bedoeld maar ik had niet genoeg tijd om dit te plaatsen. Sorry een beetje.

Maar dit verdient ook wat aandacht

Gisteren is mijn grote broer jarig geweest en hij is 47 jaar geworden. Mijn grote superheld. Proficiat Marc.