Nu het is doorgedrongen bij mij dat ik onder de categorie uit gerevalideerd  val en kan ik een volgend proces starten.

Alles een plaats geven!

Hoe kan ik dat nu allemaal een plaats geven? Ik heb al zoveel te verduren gehad en nu moet ik dit blijkbaar nog doen. Ik heb me 100% gegeven om te staan euh zitten waar ik nu ben. Het zijn 5 zware jaren geweest.

Ooit zei er iemand tegen mij ‘ooit zit je terug bij ons in de zetel’ en dat zinnetje zal ik nooit vergeten.

Ik heb het bij mijn weten 1 of 2 keer gedaan en ik moet zeggen ik vond het verdomd moeilijk om gewoon in een zetel te zitten. Het was instabiel en ik had het gevoel laag bij de grond te zitten en het kussen waar ik opzat was te zacht waardoor het moeilijk was om mijn evenwicht te vindenen waardoor ik steeds het gevoel had dat ik ging omvallen. Wat ik wel leuk vond is dat mijn 2 kerels bij me in de zetel kwamen zitten.

Ik heb zoveel moeten afgeven mijn actieve sociale leven. Mijn werk, vrijwilligersopdrachten op school en jong-KWB. Het is zo omvangrijk wat ik verloren heb.

Ok je hebt het fysieke dat ik ben verloren maar daar is een oplossing voor de rolstoel, aangepast vervoer.

Voor mijn oor links waar ik doof ben kan een operatie helpen maar dan heb ik bang dat alles zo versterkt gaat worden dat het allemaal teveel word.

Ze kunnen via een implantaat de geluiden die ik opvang in mijn linker oor overbrengen naar mijn rechter oor. Maar moest dit gebeuren dan hoor ik alles langs 1 kant binnen komen. Volgens mij is dit te belastend.

Voor mijn blind oog is er geen oplossing. Het is heel vreemd maar enkel als ik moe ben dan zie je dat mijn linker oog een eigen leven gaat leiden.

– Ik heb moeite om dingen in 3D te zien.

– Ik heb heb geen dieptezicht meer.

– Het is soms moeilijk om alles te omvatten al kan ik kei goed dingen gericht zoeken. Bv: een bepaald blokje tussen de lego’s.

– Ik kan moeilijk inschatten hoe scherp ik mijn bocht moet nemen of hoe ik een deur door moet. Het is heel vaak dat ik even de rand meeneem en dat doet niet deugd zeker als je hand tussen de deurrand zit en de rolstoel.

De rolstoel ook al heb ik hem een plaats gegeven het is niet altijd met volle goesting. Het nooit eens de deur uit kunnen zonder steekt me soms toch tegen. Mensen die me al stappend hebben gekend en die het nu zien hebben soms wel een bizarre reactie.

In de week nog kreeg ik een vriendschapsverzoek via Facebook. We zaten vroeger op dezelfde school maar niet in de klas en die zei ‘met mij gaat alles goed maar bij jou niet ik zie de rolstoel’. Ik hoop dat ik dat ietsje meer ben dan alleen die in een rolstoel. Het was vreemd om dit te lezen.

Maar nu dat het in mijn geheugen staat geschreven uit gerevalideerd heb ik het gevoel dat alles stopt. Op zich is dit niet zo want mijn dromen ga ik niet vergeten en daar ga ik voor blijven strijden maar het is nu zo dat ik mijn grootste triomfen ga bereiken met Annemie en haar team en niet meer met de het team van Pellenberg. Ik had een echt dreamteam achter me Sabien, Peter, Jeroen, Geert, Annemie, Lisa, Yasmine, Ilse, Patricia, Lieve, Kathleen, Sonja, Kristel en nu word mijn team helemaal herverdeeld en ook al is iedereen een krak in zijn vak ik verlies toch wel heel wat speciale mensen die ik heel graag heb in mijn leven.