En toen…

… besefte ik ‘wat ik ook doe het zal nooit worden zoals voorheen.’ Een heel enge gedachte dat een stomme griep zo een gevolgen kon hebben. Ik had dit trouwens nooit gedacht. En ik zal het al vaker gezegd hebben ik dacht echt dat het allemaal goed ging komen. Ook al wist ik perfect in mijn hoofd dat het niet goed ging komen maar mijn hartje hoopte op dat net ietske meer. Dat dit alles gewoon een periode was waar ik door moest maar op het einde kon ik zeggen weet ge nog…? En konden we er even zuur om lachen omdat het toch goed is gekomen.

Maandag ga ik de confrontatie aan met mijn revalidatiearts en zal ik er een stop moeten achter zetten. Ik geloofde er nog zo hard in dat ik zelfstandig ging leren stappen zonder hulpmiddelen. Zelfstandig van A naar B gaan. Ik zal de beweging blijven oefenen maar ik vrees dat ik niet genoeg faciliteiten heb. Een lange gang met een handvat. Zodat ik me in het begin kan vasthouden met 1 hand.

Ik heb een kruk maar die kruk beweegt en daarom geen goede basis om te beginnen. Gisteren heb ik samen met Annemie de bewegingen gedaan waar ik moet opletten en ik kan die doen als ik alleen ben en sta. Ik sta een 3 tal keer per dag recht voor de circulatie van mijn bloed te verbeteren. Mijn lichaam een andere houding geven en zodat andere punten van mijn lichaam rust krijgen bv. mijn zitknobbels.

Ook de chronische pijn in mijn schouder zal iets van heel lange duur zijn als dat ooit zal weggaan. De dry needling zal stoppen wat toch een verhoging gaf van mijn beweeglijkheid en waardoor de pijn iets minder werd. Ach ik heb me meer dan 100% gegeven en nu stopt het geen alternatief, niets. Ik ging graag en het was meer dan gewoon revalideren. Ik kwam in contact met andere mensen en ik kreeg de hulp van de beste kinesisten mensen die me enorm ver hebben gekregen.

Nu heb ik geen perspectief meer moet ik nog op controle, gaat het me lukken om alleen te stappen? Het is voor altijd zo?