Dat was het zinnetje dat ik deze morgen het eerste las op de mail.

Inge plooit maar breekt niet!!!

Al scheelt het niet zoveel deze keer en heb ik een serieuze krak gekregen. De boodschap die klaar en duidelijk binnen kwam vorige week.

Ik heb echt geen uitzicht of ik kan blijven revalideren in Pellenberg. Al vraag ik me af of het echt niet kan? Mensen met een cardiologisch probleem mogen jaren gaan sporten- revalideren onder toezicht van verschillende kinesisten. Waarom is dit niet voor personen met een neurologisch letsel?

Ik mag de hoop niet opgeven hoor ik langs alle kanten en ik moet in dialoog gaan met mijn revalidatiearts. Al heb ik daar op dit moment echt geen behoefte naar. Als het aan mij lag moet ik ze helemaal niet meer zien en zien ze me ook niet meer in Pellenberg. Ik weet zelfs niet of ik maandag ga gaan. Ze liet me weten als ik kan kom ik even langs en vertel ik het je persoonlijk. ‘Als het haar past?’ klinkt een beetje arrogant vind ik.

Het zal pijn doen en ik denk nu mijn grens bereikt heb. Mijn grens is bereikt spijtig genoeg. Al moet ik mijn grens zelf bepalen. Maar nu zit ik even aan mijn grens. Zelfstandig stappen zit er in maar het zal nog zeker een hele tijd duren eer ik mijn doel zal bereiken. Ik dacht 2016 zal ik mijn eerste stapjes zetten maar het zal 2017 of eerder 2018 zijn. Voor sommigen is het zo dat het niet steekt op een dag. Maar voor mij telt alle dagen.