Het is me toch wel een week om snel te vergeten.

Na te horen dat ik niet meer naar Pellenberg kan gaan voor verdere revalidatie ben ik even mezelf niet.

Ze zeggen de revalidatie op maandag stopt. Geen verdere uitleg. Ik schrijf een mail naar mijn revalidatiearts en die zegt ja met dit verlengd weekend is het er niet van gekomen. Volgende week als ik tijd heb kom ik het zeggen en anders kom je maar op consultatie. Dat is haar antwoord. Neen ik ga maandag niet, denk ik. Maar iedereen zegt dat ik afscheid moet nemen. Als ik dit moet doen dan huil ik de boel bij elkaar en hebben ze ineens een zwembad.

Ik heb het gevoel geparkeerd te worden buiten mijn wil om. Sinds mijn revalidatie heb ik haar niet meer gezien of gehoord en ineens zegt ze dit. Ik ben door een hel gegaan die 5 jaar.

5 jaar heb ik alles gegeven van mezelf ik had mijn doorzettings-vermogen, mijn volharding, mijn momenten waar ik het einde niet meer zag en dacht dit was het dan ik heb heel vaak de hemel op mijn hoofd gekregen.

5 jaar ben ik ervoor gegaan en ik heb geleerd te bewegen. Mijn mond, mijn pink wijsvinger, duim, mijn armen, leren zitten en zoveel meer.

Ooit was er een activiteit en aangezien dat ik nog in mijn evenwicht zoekende fase zat. Reed Marco van de ergo met me in de rolstoel. Hij reed in een putje en dat was even een slag en mijn lichaam vloog naar voren en daar viel ik uit de rolstoel gelijk een Crash Test Dummie. Buiten een paar schaafwonden was er niets erg gebeurt maar evenwicht en balans was niets. Nu nog heb ik nog problemen mee en oefen ik nog dagelijks mijn balans met rompoefeningen.

Mijn schouders waar er een echo en R-X is van gemaakt in november-december heb ik nog geen resultaat maar ik doe wel krachtoefeningen. Met gewichten maar ook gewone oefeningen om een hoger bereik te hebben.  Het klinkt misschien een beetje grof maar nu moet ze ook niet afkomen met het resultaat.

Ik voel me geparkeerd en dan denk ik zo wil ik niet behandeld worden.

Het gevoel je moet je lot aanvaarden is een niet zo een aangenaam gevoel. Tja, op een dag word je ziek ga je in coma je wordt wakker en je hebt een heel zware beperking aan je been en de enige boodschap die ik krijg is aanvaarden die boel. Waarom aanvaarden? Ik wil terug de dingen doen ik die deed. Er zijn voor mijn gezin, gaan werken, mijn taak in 1 van de werkgroepen op de jongens hun school, Jong-KWB voor gezinsactiviteiten te doen enz. Ik had het zo goed op een rijtje dacht ik. Mar inderdaad ik werd ziek en na die coma word ik zwaar beschadigd in die grote wereld gedropt.

Alles ben ik kwijt mijn gezin, sommige vrienden, mijn vertrouwde lichaam,…

En wat kreeg ik in de plaats

ü  Blind aan 1 zijde

ü  Doof aan 1 zijde

ü  Incontinent

ü  Kracht vermindering in mijn armen

ü  Een dropvoet

ü  Gevoelloos rechterbeen

ü  Ossificaties knieën en bekken

ü  Geen of weinig gevoel voor evenwicht

ü  Enorme pijnen die ik moet verdragen

ü  Door de NAH heb ik

o   Probleempjes met mijn geheugen

o   Anders gaan denken met mijn hoofd en gedachten

o   Emotioneler boos, verdriet en blijdschap ligt dicht bij elkaar,…

ü  Nooit meer deftig kunnen stappen en rolstoelgebonden

Ach tja ik zal het maar ondergaan en ik kan blijven incasseren maar volgens mij zijn er grenzen en dan heb je gelijk nu dat ik het gevoel ben dat ik niets beteken.