Sinds enkele dagen weet ik het, Mijn revalidatie op maandag in Pellenberg staat op de helling. Het is niet aan mijn therapeut om het te zeggen maar ze bereide me al voor sinds een week of 2 maar binnen dit en 2 weken stopt waarschijnlijk mijn revalidatie in Pellenberg. Geen ambulante therapie meer voor Inge.

Elke week was ik trouw op post en enkel als ik ziek was ging ik niet naar daar. Als mijn jongens bij me waren op maandag zorgde ik voor opvang voor hen of ik nam ze gewoon mee op voorwaarde dat ze een frietje kregen. Gepakt en gezakt gingen we naar daar: spelletje, tablet, GSM, papier 2 uren plezier maken met de jongens en het waren mijn grootste supporters. En nu zijn ze het nog steeds.

‘Ik pas niet meer in het plaatje.’ Waarom niet? Ik stel me sinds deze week die vraag en ook al wist ik dit is hangende het kwam heel hard binnen. Ik wist ook wel dat dit niet kon blijven duren maar zo plots en zo snel dit had ik niet verwacht.

Ooit zeiden ze me daar Inge je zal nooit meer stappen!!! Tja het tegendeel is bewezen na 5 jaar intens te oefenen te vechten stap ik nu rond met 2 krukken en een 2de persoon naast me. En nu zit ik hier dingen letterlijk van me af te schrijven omdat ze me letterlijk met mijn 2 voeten op de grond hebben gezet en die ondergrond is heel instabiel. Ik weet niet hoe ik op een veilige manier kan staan of zitten want alles is beginnen waggelen. Het is een aardbeving met 5,4 op de schaal van Richter.

Dus ik pas niet meer in het plaatje. Maar hoe zien ze het dan wel vraag ik me dan luidop af? Ze zetten een mooie nieuwe therapietoren in Pellenberg en dit is voor ambulante revalidatie. Maar Inge mocht gaan 1 keer per week. Maar plots zien ze geen nut meer in mijn vooruitgang en gaat het stoppen. Ik kan het moeilijk plaatsen want het laatste jaar ben ik enorm vooruit gegaan. Sinds november ben ik terug beginnen dromen om te stappen met krukken en dat proeft naar meer maar ik kan dit niet alleen en ik heb de omgeving van het ziekenhuis nodig. Het ziekenhuis? Ja, het ziekenhuis want daar kan ik dingen doen die ik thuis niet kan. Moest er nu een alternatief zijn maar dit is er niet. De therapie die ik thuis krijg is zeker evengoed maar in het het ziekenhuis kan ik zoveel meer want ik heb daar alles voorhanden. Een behandeltafel, een statafel, Bosubal, andere ballen,… er zijn dingen als alternatief dat ik kan doen maar ik kan niet alles vervangen. Zo kan ik in huis staan maar nooit op zo een veilige manier. Ik sta hier thuis niet gefixeerd met mijn knieën en poep en als ik te lang sta dan knikken mijn knieën en het zou goed zijn moest ik 45 minuten tot 1 uur gewoon sta.

Ze zeggen gewoon Inge stop en ga je gang. Is er te weinig prestige voor neurologische aandoeningen? Ok er gaat meer geld naar ruggenmergletsels dan naar die hersenletsel’gevallen’. Ja zo voel ik me ik ben Inge en heb nr … Tja voor een persoon met een hersenletsel daar komt Dag Allemaal niet naar kijken. Dat er bepaalde sportmensen tot in Pellenberg komen voor behandeling daar zetten ze de deur wagenwijd voor open. Die mensen hebben ook recht op een juiste en correcte behandeling maar we verdienen dit allemaal hoor.

Diegene die op tv komen alsook de mensen die gewoon anoniem door het leven rijden.

En ja ik verdien ook best een pluim ik schreeuw het normaal niet van de daken maar ooit kon ik alles en enkele weken later werd ik wakker herstellend van een hersenstaminfarct.

Ik had het locked-in-syndroom en kon niet meer praten noch bewegen. Er werden onderzoeken gedaan, scan’s genomen van mijn lichaam.

Plots werd ik op een bed gelegd voor een hersenscan te laten nemen toen die assistent vroeg moeten we mevr. niet vast leggen want ze mag niet bewegen. Ik was niet op de hoogte van de situatie maar die man zei doodleuk ‘neen hoor, mevr. is tetraplegie’. Verlamming van armen en benen. Ik wist perfect wat die man bedoelde maar daar lig je dan je kan niet antwoorden. Stilletjes aan kreeg ik informatie over mijn lichaam en je ligt daar je kan niet bewegen. Het praten kwam terug maar de rest daar heb ik voor moeten knokken tot op vandaag. In het begin zijn er vele tranen gevallen want ineens horen je hebt een rolstoel nodig onder je kont dan denk je neen dit wil ik niet. Maar je geeft het een plaats en je gaat verder maar er zijn vele tranen gevloeid. Die benen en armen die niet doen wat ik graag zou willen waardoor ik veel hulp nodig had en nog steeds heb De rest van de letsels nam ik er gewoon bij. Het blind en doof zijn aan mijn linkerzijde. De ossificaties, de gevoelloze plekken en een voet dat daar gewoon hangt, de pijn, de spastische trekken en beperkte bewegingen in mijn armen en schouders. Ach ja, alles voor niets dus.

Ik voel me net 5 jaar geleden waar ze me vertelden je moet naar een revalidatiecentrum om terug dingen aan te leren nu zijn we 5 jaar verder en sta ik terug op nul en moet ik nieuwe doelen zoeken. Het stappen met krukken het zal nooit verder zijn dan tot aan mijn brievenbus en terug.

Wat mij betreft gooi ik toch mijn handdoek in de ring en zeg ik even ‘voor mij even niet meer’. Ik moet alles op een rijtje zetten.

Ik wil alvast Peter, Sabien, Vanessa, Jeroen en Geert heel hartelijk danken voor de kansen die ze me geboden hebben.

En ik hoop op heel korte termijn toch terug te gaan en de draad terug op te pikken en hoop ik dat ik toch terug kan gaan al zal het nooit meer hetzelfde zijn.

Tja Pellenberg voor sommigen een zegen voor anderen een vloek want ik besef maar al te goed dat moest ik Pellenberg niet had gehad nooit zover was gekomen.