Ondanks de beperking die ik heb opgelopen in 2011 heb ik een hele weg afgelegd. Ik wil toch de kansen krijgen die ik verdien. Blind en doof aan 1 zijde, een beperkte beweging in mijn armen en schouders, rolstoelgebonden en een Niet Aangeboren Hersenletsel. Dit omvangt alles een beetje.

Maar ik wou het even hebben over het feit dat mensen me nu anders gaan behandelen. Vergeet dit niet, vergeet dat niet en desnoods herhalen we het nog eens en nog eens. Als ik bij de eerste keer zeg ik heb het weggestoken dan is dit genoeg voor me. Ok ze mogen het nog eens vragen maar het in herhaling blijven vallen neen dit is niet nodig.

Ik heb soms het gevoel dat ik moet opboksen om gewoon Inge te zijn. En ja ik kan zelf mijn verantwoordelijkheid opnemen. Ik woon alleen en ik kan zelf wel inschatten wat ik kan en wat niet kan en als ik iets niet kan dan kan ik zelf wel de situatie inschatten en hulp vragen indien nodig.

Ik kan zelf mijn verantwoordelijkheid opnemen. Neen ik hoef niet overal heen geduwd worden of toch niet meer ik heb de Wheeldrive voor iets in huis gehaald. Ik kan heus wel dingen zelf.

Als Volker boos is dan kruipt hij in het stapelbed vanboven en ja ik kan er niet aan en ik kan hem niet zien. Maar sinds een paar weken kan ik tot stand komen en zo met hem praten. We hebben dan een heel nauw contact we staan dan dicht bij elkaar en toch voelt hij zich veilig en ik ook want de rolstoel staat achter me, de muur staat rechts van mij toevallig het been waar ik minder kracht in heb. Het risico om te vallen is miniem. Het contact met Volker is veel belangrijker dan.

De prikkels die ik binnen krijg die soms teveel worden en waar ik enorm moe van kan worden. De prikkels die van buitenaf komen en die ik hoor de trein, het drukke geluid van auto’s, hulpdiensten komen als splinterbommen binnen en zeker als de venster openstaat. Als ik alleen ben dan kan ik uren, dagen genieten van de rust geen tv, geen radio niets van geluid. Vroeger stond de tv op gewoon voor het geluid. Het stond dan meestal in de dag op 1 en dat is gewoon radio. Maar nu lang leve de stilte al leef ik in een omgeving waar er altijd beweging en geluid is. Als de jongens er zijn dan zijn er meer prikkels en ik probeer die op te vangen in iets positief. Maar af en toe zeg ik stop!!! Muziek op de PC kan maar met de koptelefoon, de tv kan het geluid maximum op 7 (al vind ik dit al luid). We roepen of lopen niet in het appartement. Ook ruimen we bijtijds op.

Het belangrijkste dat ik wil meegeven aan mijn jongens is hou rekening met elkaar. Rekening houden door naar elkaar te luisteren, niet te roepen en respect te tonen voor iedereen. De jongens voor elkaar, mij, Darwin, de buren, vrienden, iedereen die ze tegenkomen in hun leven.

Soms heb ik een opvallende vervelende trek gekregen en soms kan ik even ongecontroleerd uit mijn sloffen schieten. Als mensen me blijven pushen in een richting die ik niet wil. Als ik een verhaal begin dat ze dit gewoon overnemen en verder beginnen te vertellen of gewoon over iets anders beginnen. Het gevoel hebben dat ze niet luisteren. Het voelt gewoon niet goed aan je bent al beperkt maar om nog eens in een isolement te worden geduwd is echt niet fijn. Dingen gewoon invullen zonder te weten hoe het effectief zit,…  Het zijn kleine dingen die me soms storen zeker als je weet dat het soms kwetst.

Maar ik doe het toch, he!!! Ik woon alleen gescheiden en de momenten dat Lander en Volker bij me zijn dan hebben we het naar ons zin en lukt het ons best. Soms met wat praktische hulp maar het lukt onder ons 3 en we genieten er ook van.

Maar het enige wat ik vraag is mag ik gewoon Inge zijn.