Volgende maandag ga ik op een school gaan praten over mezelf, de Wheeldrive en ik ben dit nu op papier aan het zetten. Ik moet toch een beetje voorbereid zijn. Elke keer ik dit doe dan krijg ik even een klopke. ‘Waarom ik’ spookt er dan door mijn hoofd. Waarom ben ik de pechvogel die dag geworden 23 februari 2011.

Ik ga ze een beetje vertellen over mijn loopbaan school, werk, hobby’s, mijn jongens.

Om dan te vertellen over enkele dingen die een rol zijn beginnen spelen na het ziek worden.

Confrontatie, doorzettingsvermogen en toekomst dat zullen de 3 belangrijkste dingen zijn.

De moment dat ik begin te schrijven dan vloeien er tranen en komen er gedachten naar boven die ik niet terug wil ervaren.

Mijn zus heeft voor de 10^de keer foto’s doorgestuurd van toen ik coma lag want ze wou dit absoluut tonen toen ik er klaar voor was en een paar keer heb ik ze gekregen maar ik heb ze ook evenveel keer weggedaan. Maar nu heb ik ze opgeslagen en bekeken en dan denk ik ‘ben ik dit?’ Ok, ik zie er braaf uit maar die buisjes in mijn neus en mond die zijn er teveel aan. Dat past niet bij Inge.

Er zal toch een moment komen dat ik eens verder moet gaan kijken maar het was weer zo een moment.

Maar deze middag had ik even zo een opkikker en die was nodig. Ik ben helemaal alleen tot aan de Panos gegaan voor rijsttaartjes voor mijn gezinshulp haar verjaardag. Sonja wachtte me op aan de deur van de parking met mijn grote boodschappen. Helemaal alleen tot aan de Panos wat een overwinning. Ik kwam terug met mijn taartjes en de Metro. Ik was toch wel trots op mezelf en dan weet ik Inge je bent op heel goede weg het enige probleem blijft nog steeds de verschillende deuren die ik tegenkom onderweg. Sommige deurpompen staan veel te zwaar ingesteld waardoor ik ze niet open krijg. Nog even oefenen en wie weet geraak ik er wel.

En zo staat een mens ook weer eens stil bij,…!!!