Zou ik me nog een leven kunnen voorstellen als een valide persoon? Ik weer het niet. Het lijkt zo lang geleden dat ik nog alles kon doen wat ik wou.

·         Recht staan om te gaan plassen.

·         Iets eten dat bovenaan in de frigo staat.

·       Iets nemen uit de kast dat te hoog staat en ik er een stoel moet bij nemen om erop te gaan staan.

·         Op mijn fiets springen.

·         Gaan werken.

·         In de zetel ploffen met mijn been onder mijn poep en denken ‘eindelijk ik kan effe zitten’

·         …

Gewoon doen wat iedereen doet. Niet zoals nu dat ik alles moet organiseren.

·         Als de kinesist komt of ik moet weg eerst sonderen anders kan het zijn dat ik een ongelukje heb.

·         Vervoer regelen

·         Niet meer gaan en staan waar ik wil.

·         Uit bed worden gezet door de verpleging en er terug worden ingezet door hen. Gewoon opstaan wanneer ik wil of even langer blijven liggen.

Ach ja wat heeft een mens eraan om daar over door te drammen. Het is niet fijn maar er zijn ergere dingen in het leven.

Ik mag blij zijn dat ik nog dingen kan doen.

·         Ik kan buiten gaan

·         Ik kan praten

·         Ik kan …

·         Ik kan … ik kan nog veel dingen

Maar kan ik het me nog inbeelden dat ik geen pijn heb? Neen, ik weet het niet, al zou ik dom zijn om te zeggen het is ok zoals het is. De pijn is er maar ik heb een manier gevonden om er mee om te gaan wat een heel positieve zaak is.

Soms denk ik: ja, waarom ik nu weer ik had een leuk leven waar niet alles rozengeur en maneschijn was maar het was leuk. Ik ‘had’ een leuke relatie die na mijn ziek zijn is stuk gegaan. Ik heb 2 prachtige zonen waar ik voor door het vuur zou gaan. Ik heb een heel toffe familie zowel in Leuven als in Gent.

Ik heb nu mijn leven op orde ik woon in een leuk appartement waar ik ruimte heb voor mijn jongens als voor mezelf en poes. Ik woon in een leuke buurt, ik krijg hulp waar nodig en de dingen dat ik niet kan die geef ik door aan de personen die het wel kunnen.

Maar stappen, fietsen, auto rijden neen zoals het vroeger was ik weet het niet. Fietsen of auto rijden verleer je niet heb ik al gehoord. Neen het lijkt me ver weg. Is het een must om me nog op die wijze voort te bewegen? Neen

Al ben ik blij dat ik nu wel aan het stappen ben mits ondersteuning en weet ik dat het nooit meer zal worden zoals vroeger.  Zoals vroeger neen dat hoeft allemaal niet meer.

Al heb ik hiervoor veel tranen gelaten en wou ik dit allemaal niet. Het is raar dat ik dit nu schrijf maar dat is mijn gevoel en het is alsof ik al mijn hoop heb opgegeven.

Maar niets is minderwaar want de dag dat Peter me zei ‘Inge, je zal nooit meer stappen’ sloeg als een bom in huis binnen. Gans Inge trilde toen op haar grondvesten en het was echt niet fijn om te horen.

Toch besloot ik om door te gaan en ik ben ook doorgegaan en zie waar ik sta. Ik ben blijven geloven in mezelf en ik heb steeds mijn lat hoger gelegd

·         De rolstoel soms aan de kant en dan stap ik mits ondersteuning. of zit ik in de zetel.

·         Ik kan mits ondersteuning een gerecht maken.

·         Ik kan alleen in en uit bed.

·         … ik kan, ik kan, ik kan zoveel dingen

Mijn lat zal ik steeds hoger leggen en wie weet denk ik over 10 jaar zie wat ik nu schrijf ik ben blij dat ik ongelijk had.

Maar het is belangrijk dat ik in het ‘NU’ leef. Het is nu dat ik dingen moet doen om er later profijt uit te halen. Wie had ooit gedacht dat ik kon staan? Niemand!!!

Ik weet nog dat ik in Pellenberg op een tafel werd gelegd die kon kantelen. Ik werd doen zo recht gezet en ik voelde me toch wel heel raar. Helemaal recht kon ik niet staan want mijn gevoel voor evenwicht was weg. Op 95% bleef ik hangen en dacht ik ik ga voorover vallen. Af en toe trok de kleur weg uit mijn hoofd en moest ik even gaan liggen. Het werd opgebouwd 50%, 60%, 70%…  Ik deed het toch maar om dan met een ballon te spelen die ze naar me toe gooide en dat ik moest wegduwen.

Het zijn dingen die af en toe terugkomen spoken in mijn hoofd en dan denk ik zie eens wat ik kan.