Soms heb ik mijn bedenkingen en weet ik niet wie het moeilijk heeft met het feit dat ik in een rolstoel zit ik of zij?

Het is heel raar maar ik maak er geen geheim van wat ik kan en wat ik niet kan en ik stoef er wel eens over via de blog of via FB. De reacties zijn enorm tof en ze zijn oprecht.

Het enige wat ik steeds een rare opmerking vind is

·         Amai Inge ‘respect’ waarom

·         Jij blijft maar gaan he Inge

Natuurlijk dat ik blijf gaan in mijn revalidatie die al een hele tijd loopt en het stopt ook niet. Revalideren is een voltijdse job. Een job waar ik de manager, bediende of arbeidster ben. Ik moet voor alles zorgen: zijn de taken verdeeld, doet de arbeider of bediende haar werk,… De job van de arbeider of bediende is het zwaarst want het zijn zij die het fysieke moeten doen. Het zijn zij die de kracht moeten vinden om steeds verder te gaan en zeggen ik ga er 100% tegenaan.

Elke ochtend word ik tussen 6.15 en 6.30 wakker gemaakt om gewassen te worden kleren aan te doen en in de rolstoel te gaan zitten al is dit laatste iets wat ik alleen kan doen. Lieve, Patricia of Kathleen zeggen dat ik geen ochtendhumeur heb.

Ik vind dit trouwens:

‘a waste of time’

Elke ochtend op dinsdag, woensdag en donderdag heb ik om 8 uur kinesist en elke keer begin ik met volle moed aan mijn half uurtje oefeningen. Elke keer kom ik tot stand, poets mijn tanden, stap ik en doe ik allerlei oefeningen. Wat rust betekend voor de benen en voeten is actief werken met de armen en handen. Reiken, plooien, evenwicht het zijn de dingen die regelmatig terug komen.

Op maandag heb ik een uitgebreide sessie van oefeningen en ga ik naar Pellenberg en doe ik heel veel zelf. Staan in de statafel doe ik alleen, stappen met 2 krukken samen met Sabien of Peter of alleen met een looprekje.

3 keer per week komt er een gezinshulp en ja ik help mee de dingen die ik kan doen doe ik was plooien, opruimen, mijn haren wassen al laat ik me toch ook wel eens bedienen.

Alle administratieve dingen komen nu bij mij terecht en ik vind dit heel leuk om te doen. Rekeningen betalen, afspraken maken met dokters, kapper, therapeuten, vrienden en ga zo maar door Ik heb het leventje van voor ik ziek werd verder gezet al deed mijn ex partner veel dingen bv. regelen. Nu moet ik dit doen en ik moet zeggen het gaat me goed af.

·         Maar als mensen zo betuttelend doen of de rolstoel tegenhouden daar kan ik niet goed tegen.

·         Of als ik hier in huis ben en ik vraag ‘wil je iets drinken?’ de kans ik groot dat ze zeggen neen en 5 minuten later opstaan en zeggen ik ga een glas nemen.

o   Ik kan ook een glas nemen en drinken inschenken.

·         Er staat iets op tafel en ik moet echt reiken om dat te nemen en ze schuiven het dichterbij

o   Ik mag wel iets moeite doen hoor

·         De praat die ik soms hoor van mensen pff niet te schatten

o   Ocharme

o   Da gij da nu voor moet hebben? Dan denk ik ja en je ziet het toch dat ik het voor heb

o   Als ik da aan mijn dochter zeg

o   Ik heb het gehoord en ze bekijken je van boven tot beneden en zeggen amai ge ziet er toch goed uit.            Hoe moet ik er dan uitzien? Ik mag toch ook een beetje stijl hebben. Moet ik scheef kijken ofzo. Ik zeg dan ook ik ben gehandicapt met stijl.

o   Mensen praten soms over me alsof ik niet mag leven en genieten van de kleine dingen.

o   Of er word letterlijk boven mijn hoofd gepraat ze praten sneller tegen de persoon die bij me is. Ik kan luisteren en ik kan praten en ik kan zeker ook antwoorden op je vragen.

o   …

Ik ben wie ik ben en vind ik de rolstoel erg ja maar er is ook een grote neen hoor. Het is wat het is en jij, zij, hij of zelfs ik kan hier niet aandoen het is me gewoon overkomen en die rolstoel, minder beweeglijkheid, NAH het komt nu in 1 pakket. Aanvaarden ga ik niet doen maar ik kan er best mee leven hoor en de pijn, de tremor, de krachtvermindering en de spastische trek in m’n armen dat komt er nu gewoon bij in het pakket. En dan denk ik er zijn ergere dingen.