Ik heb een wasmachine en ik heb die 2de hands gekregen van mijn broer. Na 2 jaar trouwe dienst is ze aan vervanging toe. Als ze opstaat en ze begint te zwieren begint ze rond te wandelen en maakt ze een hels lawaai. Ik ben dan beginnen uitkijken voor een nieuwe en na wat onderzoek en prijsverhoudingen heb ik er eentje gevonden voor een goede prijs. 399 Whirlpool- 7kg- 1400 toeren en een klasse A+++-30%. Morgen komen ze hem leveren en hij krijgt een mooi plekje in mijn berging en hij zal een mooie was carrière krijgen. Om de 2 dagen een vat was en soms 2 vaten. We gaan erop vooruit en hopelijk kan ik jaren verder.
Een nadeel was ik kreeg een mail in de bus dat ik alles moest afkoppelen en dat alles vrij moest staan. Ik gebeld naar de helpdesk om te vragen of dit een probleem was want ik zit in een rolstoel en ik kan dit niet zelf. Even problemen aan de telefoon en ik heb na een 15 tal minuutjes terug gebeld en mijn vraag nog eens gesteld. Ze hebben me dan terug gebeld en een antwoord gegeven op mijn vraag. Brecht mijn neefke is de droogkast komen van de oude wasmachine zetten en de rest kon die mr doen. Het was een vriendelijke man en die heeft alles afgesloten en aangesloten.
De laatste 2 dagen ben ik echt grenzen aan het verleggen. Ik die dacht dat ik al een tijdje mijn grens had bereikt heeft de lat nog wat hoger gelegd. Na het stappen in Pellenberg met een kruk met 4 poten en een kinesist, om dan te stappen met een kinesist en 1 gewone kruk kan ik nu net dat ietsie meer. Donderdag heb ik gestapt met 2 krukken en kinesist die me tegenhield om dan gisteren 2 krukken en de kinesist in de buurt die me niet tegenhield maar wel haar hand voor en achter me hield om dan zo te stappen.
Het is me gelukt en na dat Annemie weg was heb ik gehuild van ontlading. Dit had ik nooit maar dan ook nooit verwacht. Mijn voeten slepen zich nog steeds verder want die ik krijg ik met moeite omhoog, er moet iemand bij zijn want mijn evenwicht is nog niet alles. Het was een hele ontlading.
Ik wist niet dat ik dit ooit nog ging kunnen en Peter die me op 8 december 2011 zei Inge je zal nooit meer kunnen stappen zal ik nooit vergeten. maar als Peter me nu ziet is hij apentrots en zegt hij Amai Inge dit had ik nooit gedacht en zegt hij ik ben blij dat ik fout zat. Het was een hele ontlading en ik moet zeggen het is uitputtend maar het resultaat mag er zijn.
Een drukke week naar IZW voor een ADLwoning, een wasmachine, stappen amai nu is het weekend en ik moet zeggen ik ben echt moe van mijn topprestatie.
Dit mag ik niet vergeten mijn sokken van Superman met capeje en mijn Yoda sokken met oortjes hebben we vleugels gegeven.
