Het was een leuk weekend maar het was extreem druk. Volker wist met zichzelf geen blijf en was enorm druk. Hij wist niet van ophouden en gaat dan heel snel over de streep. We spelen een spel allemaal samen en het enige waar hij aan denkt is wie kan ik zo snel mogelijk wegspelen en zoals Volker het zou verwoorden wie kan ik vernielen. In het begin is het wel lachen maar naargelang het spel vordert word hij bitsiger en soms ook wel venijnig. Hij is je bondgenoot als hij je nodig heeft en 2 seconden later ben je de slechterik. Nu ja hij is nog maar 11 jaar maar rekening houden met elkaar is toch wel belangrijk. Lander is daar een hele andere in en vindt spelen veel belangrijker.
Het gebeurt dan ook wel een keer dat ik Volker gewoon uit het spel zet en iets anders laat doen of gewoon een heel kort spel speel. Een spel waar je snel resultaat hebt en waar er duidelijk een winnaar en een verliezer is. Je kan niemand vast zetten, niemand wegspelen- gewoon spelen. Dit werkt nog het beste bij mijn grootste kerel. Soms spelen we ook Logo Quiz op de tablet en daar spelen we samen geen winnaars geen verliezers.
Na het weekend moet ik ook even op mijn positieve komen en geniet ik even van de stilte. Die stilte start om 19 uur op zondag maar elke keer ik mijn jongens hoor of terug zie groeit mijn hartje.
Maar de momenten waar ik alleen ben dan is het hier ook stil. Opstaan in de stilte en gedurende de dag geen beweging in huis. Ik lees, werk wat aan mijn administratie af en toe een telefoontje doen, even op de pc of tablet, als het maar rustig en als het maar even op mijn tempo gebeurt. Op dinsdag heb ik om 8 uur kinesist en dan een hele dag niets, zo ook op donderdag mijn thuisbegeleider die om de 2 weken komt plak ik steeds bij Ilse zodat ik echt om de 14 dagen een echte dag voor mij heb. Ik spreek soms losse contacten aan om gewoon iemand te horen of te zien maar het moet zeker niet elke dag zijn. Op die rust momenten dan denk ik soms its just me myself and I en de rest van de momenten zijn het mijn jongens en ik ach dat is pas genieten en daar doen we het toch wel allemaal voor.
Al heb ik soms momenten laat me gerust de pijn, de vermoeidheid, soms het gevoel dat je wordt geleefd, het is niet allemaal even gemakkelijk maar ik blijf er voor gaan denk ik en dit hoorde ik ook van Vera. Inge die geeft nooit op. Ik probeer alles een beetje te combineren mijn kerels op de eerste plaats met mijn familie, vrienden, pijn, vermoeidheid, de NAH en mijn fysieke beperking. Doe het maar als je ze je alles afpakken op een dag en zeggen zorg maar dat je een fijne dag van maakt keer na keer.
