Inhoud blog

	Een nieuwe cd
	Wat als mijn gedachten niet meer mee willen met mijn lijf?
	12 jaar heb ik er over gedaan om op een avond eens uit mijn kot te komen met de rolstoel buiten mijn comfordzone.
	Verhuizen doe je niet zo
	10 jaar

Nah het zal je maar overkomen

BOODSCHAPJE

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Categorieën

NAH en toch een mama zijn

Er zijn hoogtes er zijn laagtes

03-03-2016

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Ik heb gekozen om te leven

Vorige week kocht ik een boek van Jeroen Walravens Het is altijd Nu Het is een boek van een man die in 2007 de domme gedachte had om op vakantie smorgens vroeg naar zijn balkon te klimmen om dan zo het appartement binnen te klauteren langs het keukenraam dat open stond. Hij is er niet geraakt en hij moet van iets verschoten zijn en is gevallen. Plat op zijn buik en zijn hoofd tegen de stoeprand.

Resultaat 1 maand coma en een zwaar hersentrauma. Hij schrijft zijn verhaal vanuit zichzelf hoe hij het heeft ervaren. Hij is beginnen reizen en heeft steeds zijn grens verlegd en hij heeft zich werkelijk van zijn vroegere ik afgescheurd omdat hij dat leven te hectisch vond en dat kon hij niet meer volgen.

Na 5 jaar ben ik opzoek naar antwoorden en het zijn vragen die ik al 5 jaar stel aan mezelf maar waarop ik geen antwoord weet te formuleren. Een antwoord op 10 weken coma en een paar weken dat ik niets kon en ik blijkbaar de correcte antwoorden kon geven op de vragen die ze me stelden al was het maar door te knipperen met mijn ogen en mijn tong uit te steken omdat ik voor de rest niets kon. Die weken voelen nog steeds aan als een zwart gat (ik spreek niet graag over maanden omdat dit gevoelsmatig over een langere periode gaat). De leegte en als ik vragen stelde kreeg ik geen deftige uitleg omdat ze geen sluitende antwoorden konden of mochten geven. Iedereen gaat er op zijn of haar manier mee om. De antwoorden die ze kregen drongen niet door bij mij en ik heb heel lang niet geweten wat ik voor had gehad en moesten ze me gezegd hebben dat ik van de trap was gevallen, was dit ook goed geweest. Maar neen het stond zwart op wit op papier. Het is allemaal zo ingewikkeld geformuleerd. Gelukkig is er internet en kan ik moeilijke woorden opzoeken. Influenza A (H1N1) met een longontsteking met verwijdering van een stuk long, een hersenstaminfarct en op het einde Critical Illness Polyneuropathie ofzoiets.

Ik ben nu al een tijdje een zoektocht gestart naar antwoorden over hoe het was tijdens mijn coma, de tijd in Gasthuisberg waar ik het Locked in Syndroom had, Een deel van de antwoorden heb ik gevonden. Je wordt wakker uit een coma en je bent niet van de ene moment op de andere moment wakker. Het vergt een periode om terug tot je positieve te komen. Je weet niet wat er gaande is, mensen komen op bezoek en zien een Inge en die Inge weet niet wat er aan de hand is maar ze ziet de tranen, de bezorgdheid en een lach dat geen lach is.
De mensen maken zich zorgen want ze weten meer en die weken is geen zwart gat voor hen. Het was een lange tijd van ongerustheid en bang zijn. Elke vooruitgang die ik boekte ook al was die klein het was een heuse vooruitgang maar elke opdoffer kwam heel hard aan en toch blijven ze de motivatie vinden om naar me toe te komen.
Er werd gesproken over revalideren in Pellenberg en ook al wist ik wat Pellenberg was bij mij ging het niet zo een vaart nemen ook al kon ik niet bewegen ik ging wel even stappend naar huis. Ik leefde niet in de realiteit en er brak een periode waar ik geleefd werd en niet leefde. Elke dag werd ik in de zetel gezet. Er was geen beweging in mijn lichaam maar ik zat met enorm veel pijn in mijn bekken en knieën. Ik huilde vaak en ik vroeg me af wat is er aan de hand.

Er kwam een tijd waar ik moest wachten op een plekje in Pellenberg. Mijn prof had vaak contact met Pellenberg om me in het revalidatie centrum te krijgen. Zodat ik zo snel mogelijk kon beginnen met me zelf terug op te lappen. 2 keer per dag kwam er een kinesist om me te mobiliseren armen, benen het was zo gestructureerd en de pijn was enorm. Alles kreeg meer kleur toen ik terug begon te praten en af en toe tussen de tranen in zat er toch een Inge die we nog kende. Ook al moest ik toch nadenken over wat ik zei er zat wat humor in. Vrienden, familie en het allerbelangrijkste mijn jongens kwamen op bezoek en daar keek ik keer op keer naar uit.

In het begin was het op bezoek komen want wie weet is Inge er morgen niet meer. Maar de wil van Inge om te leven was sterk. An mijn zus die in de cafetaria werkte van Gasthuisberg kwam keer op keer op bezoek als ze aan het werk was. Keer op keer als ze niet moest werken en niet kwam dan ver excuseerde ze zich. Elke pauze die ze had spendeerde ze aan het bezoeken van haar kleine zusje. Onafscheidelijk die 2 An en Inge dat was vroeger, toen en nu nog steeds en dat zal altijd zo zijn. Wat er ook gebeurt ik zal er altijd zijn voor haar en haar 6 jongens.

Sommige mensen bleven weg anderen bleven komen. Iemand nam mijn Facebook bij de hand en vertelde wat er aan de hand was met me en ik heb achterna alles terug gelezen en ik moet zeggen ik was enorm verschoten want zo kreeg ik een beeld hoe de mensen het dichtste bij me stonden ermee om gingen.

Het is een bewogen periode geweest en gevoelsmatig weet ik hoe mijn naaste omgeving ermee om ging.

Ik weet van mezelf dat ik ook veranderd ben.
    Ik ben iets impulsiever en zeg rapper mijn mening en die is soms enorm grof
    Ik ben ook gevoeliger. Een lach en een traan licht kort bijeen
    Ik voel sneller aan als er iets is met de mensen in mijn omgeving
    Ik ben nieuwsgieriger geworden
    Ik ben altijd zoekend naar iets: een oplossing voor een probleem voor mezelf of ook voor iemand anders.
Mis ik mijn leven van vroeger ja maar ook neen. Ik kan de tijd niet terug draaien en wat gebeurt is gebeurt met de goede kanten als ook de mindere kanten. Wil ik ruilen met een ander? Neen, want iedereen heeft wel iets voor waar ik niet mee wil ruilen of voor hebben. Wat ik wel weet is wat ik voor heb daar kan jij niets aandoen maar ik ook niet. Het is nu eenmaal zo gelopen!!! Heel vreemd dat ik dit allemaal kan schrijven maar volgens mij zit er toch wat waarheid in.
Ik probeer mijn kracht uit andere dingen te halen een spel spelen met Volker en Lander, een bezoek van een leuke vriend of vriendin en zeker niet te vergeten alle hulpverleners die ik achter me heb die samen met mijn familie me af en toe een duwtje geven en zeggen komaan Inge nu moet je leven.

Geef hier uw reactie door

Uw naam *
Uw e-mail
URL
Titel *
Reactie *
	Persoonlijke gegevens onthouden?
(* = verplicht!)

Reacties op bericht (1)

04-03-2016

Dikke duim

Dag Inge,

Dikke duim voor je verhaal dat je weer vanuit een andere invalshoek hebt neergeschreven.

Het is leuk dat je Peter zijn verkeerde conclusie af en toe eens onder zijn neus kan schuiven !

Geen piekerweken de eerste tijd he!!!

Knuffel, knuffel.

04-03-2016 om 11:46 geschreven door jeannine engelbosch

Archief per maand

	06-2023
	05-2023
	04-2023
	01-2023
	03-2021
	08-2020
	05-2020
	04-2020
	03-2020
	02-2020
	01-2020
	12-2019
	11-2019
	10-2019
	09-2019
	08-2019
	07-2019
	06-2019
	05-2019
	04-2019
	03-2019
	02-2019
	01-2019
	12-2018
	11-2018
	10-2018
	09-2018
	08-2018
	07-2018
	06-2018
	05-2018
	04-2018
	03-2018
	02-2018
	01-2018
	12-2017
	11-2017
	10-2017
	09-2017
	08-2017
	07-2017
	06-2017
	05-2017
	04-2017
	03-2017
	02-2017
	01-2017
	12-2016
	11-2016
	10-2016
	09-2016
	08-2016
	07-2016
	06-2016
	05-2016
	04-2016
	03-2016
	02-2016
	01-2016
	12-2015
	11-2015
	10-2015
	09-2015
	08-2015
	07-2015
	06-2015
	05-2015
	04-2015
	03-2015
	02-2015
	01-2015
	12-2014
	11-2014
	10-2014
	09-2014
	08-2014
	07-2014
	06-2014
	05-2014
	04-2014
	03-2014
	02-2014
	01-2014
	12-2013
	11-2013
	10-2013
	09-2013
	08-2013
	07-2013
	06-2013
	05-2013
	04-2013
	03-2013

Blog tegen de wet? Klik hier.
Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs