Soms denk ik met weemoed terug aan mijn periode voor 2011 waar alles fout liep.
Ik ging werken en ik was er voor mijn gezin en ik had het gevoel dat ik de wereld aankon. Maar ineens kwam daar abrupt een einde aan en veranderde mijn leven. Ik heb zoveel moeten afgeven maar verbitterd ben ik niet.
Mijn relatie die ik dacht dat super liep tot de dag dat ik door had wat er aan de hand was. Ik zag mijn ex zo graag. Ik zou er alles voorgedaan hebben maar het probleem was ik had het gevoel dat het maar van 1 kant kwam en er zijn nu eenmaal dingen die ik niet deel.
Daar heb ik het gevoel het meeste gefaald te hebben. Maar ik was met andere dingen bezig en dat was iets voor mezelf en ik had hulp nodig. Ik stond steeds klaar om iedereen te helpen maar op een dag heb je zelf hulp nodig en hoe hard je ook schreeuwt om hulp en er komt geen helpende hand dan voel je je verloren. Ik kreeg veel hulp maar van de belangrijkste persoon kreeg ik fysieke ondersteuning maar geen mentale boost. Hij was goed in het zeggen wat en hoe ik moest doen maar naar mijn gevoel werd er niet geluisterd. Ik stond er soms echt helemaal alleen voor en zeker op momenten dat ik volledig werd uitgesloten. Ik leefde niet ik werd geleefd. Maar op een moment heb ik er zelf en punt achter gezet hoeveel pijn het ook deed. In januari ga ik hier 2 jaar alleen en zelfstandig wonen en op sommige momenten denk ik nog steeds Inge wat heb je toch gedaan en als ik mijn jongens niet heb dan mis ik ze enorm. Ik mis vooral mijn gezin het samen zijn dezelfde doelen hebben. Samen iets doen, samen aan tafel zitten en eten, Dat is er niet meer en dat is enorm spijtig. Ik heb die momenten wel met mijn jongens als ze er zijn en dat is genieten. En hoe ouder ze worden hoe meer ik ze laat doen. Zelf hun boke smeren, als ze een 2de keer groeten of patatjes willen schept Volker dit zelf uit (wel grappig hij gaat dan altijd rechtstaan - dan kan jij er beter bij).
Maar het feit dat ik mijn mobiliteit heb moeten afgeven dat doet nog het meeste pijn denk ik en soms komt dit recht in mijn gezicht gesmeten alsof ik het niet weet.
Die rolstoel die best wil missen maar niet kan missen. Mensen vragen me hoe het werkt voor het RIZIV en als een kenner kan ik het helemaal van A tot Z uitleggen en begin ik me vragen te stellen over de kleur en welk model. Al zeggen ze als je blij bent en rolstoel die je hebt, die je genoeg ondersteuning geeft, het nodige comfort en je de nodige vrijheid geeft dan blijf je best bij dat merk en type. Voor mij zal het een Ottobock blijven. Wil ik een ander type dan heb ik het probleem dat ik terug een demo moet proberen en die procedure wil ik niet starten. Volgend jaar oktober heb recht op een nieuwe rolstoel en dan moet ik me gewoon zorgen maken over de kleur. Het enige waar ik spijt van heb is dat ik geen vaste voetplaat kan gebruiken want door de ossificaties kan ik mijn knieën niet genoeg plooien. En omdat ik mijn knieën niet deftig kan plooien en mijn bekken niet optimaal kan gebruiken zit ik op een niet zo goede manier en steken mijn voeten fel vooruit. Het is zoeken naar een deftige houding die me het minste last geeft. Al ben ik blij dat ik savonds even rustig op mijn bed kan gaan liggen en een andere houding kan aannemen. Ook gedurende de dag kan ik dit met de kinesist doen als ik sta of stap.
Heel bizar dat je de ene dag rondloopt en de dag erna in een bed ligt te vechten voor je leven om dan recht te kruipen en dan te merken dat je lijf nog steeds hetzelfde is maar gewoon anders werkt. Maar dan begint het werk met de revalidatie tot wat het nu is geworden.
Volgende week ga ik terug revalideren voor een maand in Pellenberg. We zijn er al effe mee bezig maar nu is het zover en ik kijk er wel naar uit. Het zal fysiek heel zwaar zijn want ik ben daar om te werken en niet om te luieren. Maar aan de andere kant moet ik even tijd maken voor mezelf. Ik ga morgen mijn voorbereidingen starten en een lijst maken van wat moet ik mee, medicatie, wat heb ik nodig en mijn valies maken. Ik heb een plan en ik ga me eraan houden. Maar eerst nog genieten van mijn jongens dit weekend.
