Zoals elke maandag ga ik naar Pellenberg voor wat oefeningen. Nu-step, statafel en stappen met ondersteuning. De nu-step heb ik kortstondig afgerond omdat mijn bekken enorm pijn deden. Is het omdat ik vorige week er geen zin in had? Tuurlijk niet maar iets moet de schuld krijgen. Voet opbinden, statafel en dan even stappen. De laatste 2 dingen gingen vlotjes maar ineens stond Peter daar en zei komaan Inge je doet da goed Ik zei hem jij weet dat niet, he. Maar op 8 december vertelde je me 'Inge je zal nooit kunnen stappen. Ik zal je eens laten opkijken want je zei je bent goed bezig Inge en inderdaad dit had ik nooit verwacht. Ik zei ik kom tot bij u en ik zal u eens knuffelen. Inge en knuffelen da gaat niet zo goed samen en Peter is ook geen knuffelaar en in combinatie met mij heel raar. Toen ik na 3 minuten bij hem stond kwam hij tot bij mij en pakte me eens goed vast. Wat een raar gevoel maar het was warm en oprecht. En Inge zal Inge niet zijn moest er geen emotionele opvolger zijn ik ben beginnen huilen en op het zelfde moment begon ik ook te lachen omdat het stom was. Waarom was ik nu aan het huilen omdat ik iets geen plaats kon geven? Wat ben ik toch een watje!!! Maar 1 ding is zeker mijn drijfkracht bewonderd hij enorm.
Ik had net mijn Tante Non aan de lijn en die zei dat ik nog steeds vooruit ging en ja natuurlijk ga ik nog vooruit. Als ik niet meer droom van meer kunnen dan is het gedaan. Je moet er blijven in geloven en ook zal het niet worden zoals het was het kan altijd beter dan dat het gisteren was.
