Na een woelige tijd begin ik terug de drive te vinden die me zo typeerd. Ik ben van nature een doorzetter en positief ingesteld en dat begin ik eindelijk weer eens in de praktijk om te zetten. Hopelijk zal mijn omgeving dit ook merken ook al is het soms toch soms moeilijk 'Inge moet er voor gaan'. Ik weet waar mijn grens is maar die grens is een dun lijntje en het is maar een lijntje. Ik kan mijn doelstellingen bijstellen in het meer kunnen maar met het besef dat sommige dingen toch niet gaan beteren.
Als mensen op bezoek komen vraag ik of ze plaats willen nemen recht over mij. Omdat ik niets zie en hoor aan 1 kant en ik kijk graag naar de mensen waar tegen ik praat. En ik besef maar al te goed dat mijn zicht en gehoor nooit gaan terug komen. Maar dat is 1 van mijn mindere zorgen ook al heb ik het toch wel een plaats moeten geven. De dag dat ze me vertelden dat dit nooit meer goed ging komen 'zeker met mijn zicht' was het slikken, zo ook met met mijn gehoor. Maar ik heb geen tijd gehad om erbij stil te staan.
Mijn eerste zorg was de pijn kanaliseren en dat is zeker en vast gelukt. Op dit moment heb ik pijn en ook al pak ik heel wat pijnstillers de pijn is nooit weg maar ik kan de pijn een plaats geven. Je hebt Inge en je hebt de pijn en die kunnen best naast elkaar functioneren. Het is een eigenschap dat niet veel mensen hebben maar ik ben blij dat ik ze heb. Het is niet altijd mogelijk en bij een pijn opstoot vloeien er tranen tot ik de pijn terug in mijn lade heb geschoven en terug verder kan. Een verkeerde beweging met mijn arm en schouder, het overplooien of strekken van mijn been of een plotse slag met de rolstoel in een putje of op een steen geeft een slag op mijn bekken waar ik dubbel van plooi van de pijn. Ook al is dat laatste niet mogelijk omwille van die ossicifiecaties.
Inge en de pijn het is iets apart. De ergste pijn is hoofdpijn en ik weet dat die hoofdpijn vanuit mijne nek komt maar het is iets wat je moeilijk kan bestrijden. Daarom heb ik nu in leen een Theracane. Het is een stok met boog en knobbels erop. Zo kan je op moeilijk bereikbare plaatsen de spieren die vast zitten echt los maken. Soms lukt het dan ook de pijn in mijn hoofd te doen minderen.
Maar waar blijf ik toch steeds die drive vinden om door te gaan? Is het mijn ingesteldheid en laat ik me niet steeds meesleuren met het negatieve al is dit soms wel een gemakkelijke oplossing. Ik wil gewoon het beste uit mijn leven halen en dat is ook mijn leven met een lijf dat niet altijd mee wilt. Mijn mobiliteit speelt me de grootste parten en nu is het zoeken naar mijn sterkte maar ook zal ik mijn zwakke momenten tegenkomen. Ik moet blijven gaan voor mezelf, mijn 2 jongens, mijn familie en vrienden. Vaak zeggen ze Inge je bent een sterke madam. 'Ik een sterke madam' denk ik dan. Ik ben niet sterker dan anderen het enige wat ik heb is dat ik iets heb meegemaakt dat niet fijn is. Elke dag zie en voel ik wat er is gebeurt met me. 24/24uur word ik ermee geconfronteerd en dat maakt het soms moeilijk. Ik kan er een grapje om maken maar in min hoofd denk ik 'tja het zal je maar gebeuren'. Maar mijn motivatie blijf ik putten uit een vat van waar ik het bestaan niet van wist. Mensen dat is een bezondere diersoort. Een hond en een kat kan sterven van verdriet en die kunnen zich gewoon laten gaan, een walvis kan zich gewoon naar de bodem van de zee laten zakken en daar sterven door een gebrek aan zuurstof, Mensen zijn vechters van nature en dat ben ik ook. Een mens kijkt verder dan een beperking en ze gaan voor hun leven.
Ik word ziek
ga in coma
word wakker
ik kan niet bewegen en praten
En toch blijf ik gaan. Als mens heb je op een moment de keuze om door te gaan of te stoppen met de behandeling en dan kan je op een verantwoorde manier 'vertrekken'. Maar ik heb me ook die vraag gesteld ga ik door of kies ik de andere weg. Ik ben blij dat ik de eerste weg heb genomen ook al heb ik hier de papieren liggen. Ik heb de keuze en op dit moment stel ik me die vraag niet. Wat ik wel heb is ik heb geluk dat ik er 'vrij' goed vanaf heb gebracht. Ook al heb ik mijn lichamelijke beperking met de rolstoel, krachtvermindering in mijn armen, blind en doof aan 1 kant en het Niet Aangeboren Hersenletsel. Ik kan normaal functioneren al is er soms een hoekje af. Maar ik kan rationeel denken en praten, ik kan dingen in proportie zien, Je moet het maar doen he je bent 36 jaar en je hebt de wereld voor je en dan ineens staat de wereld stil en moet je verder met het gene van wat er overblijft en dan wacht er je een heel andere toekomst,
