Vorig jaar in mei was ik met mijn zus An en mijn neef Robin naar de Reva-beurs in Gent geweest. We hadden toevallig meegedaan aan een tombola en ik had gewonnen. An, Robin en ik stonden aan de stand van Toerisme Vlaanderen om eens uit te pluizen van wat er op de markt is voor personen met een handicap (rolstoelgebonden). Want je moet met zoveel rekening houden. Is het toegankelijk, zijn er aanpassingen, is er aangepast sanitair,… En ook is de omgeving rolstoelvriendelijk. Kleine vragen maar als je het antwoord weet een hemelsbreed verschil.

Ik deed mee aan de wedstrijd en je moest invullen waar je graag naartoe wilt gaan. Aangezien het op een appeltje moest worden geschreven zei ik 'ik zal Appels erop zetten. An en Robin  waren er nog mee aan het lachen en dachten al wat zegt die nu en ik zei er nog net bovenop appels is een gemeente in Vlaanderen maar ik weet niet goed waar maar ze bestaat echt. Achteraf ben ik het gaan opzoeken en Appels is een deelgemeente van Dendermonde. Zelf had ik de zee ingevuld want de laatste keer dat ik de zee nog eens heb  gezien was in 2010.

2 weken later kreeg ik een brief in mijn mailbox van Toerisme Vlaanderen dat ik een minitrip had gewonnen naar Limburg een Pensionnetje 't Dorpshuys in Opoeteren. Waw dat was een leuke verrassing en ik dacht het zo te laten want ik was er niet klaar voor om met de rolstoel weg te gaan. Maar mijn hoofd zei en mijn omgeving zei Inge dit moet je doen. Ik heb An meegevraagd en het was super.

Ik ik heb gebeld naar de het pensionnetje 't Dorpshuys en ik begon al vragen te stellen ook al had ik op de Reva-beurs de mevrouw overbevraagd. Is het toegankelijk, is er een badkamer die toegankelijk is, is er wifi,… De mevrouw had me zeker een bevredigend antwoord gegeven.

Voor we vertrokken hebben we de nodige afspraken gemaakt An en ik. Hoe ga ik in de auto zitten, wat kan en wat kan niet,…?

Voor we vertrokken moest ik mijn valies maken kledij, reserve kledij, handdoeken ook al waren er daar, mijn incontinentie materiaal met blaassondes, onderleggers ik wou de laptop mee, iets om te lezen, looprekje, transferplank, medicatie,… je moet aan zoveel denken want ook aan het spuitje dat ik zelf heb leren zetten en om de 3 dagen moet ik een Durorigic pleister hebben en die moest ik vrijdag plakken. Alles verliep op dat gebied enorm goed

Donderdag en vrijdag zijn An mijn zus richting Limburg gereden en we zijn eerst naar Maastricht gegaan. Een klein stadje in het zuiden van Nederland. Het was de eerste keer dat ik buiten België kwam met de rolstoel. Ik was er nog nooit geweest en An mijn zus ook niet. Lisa mijn kinesist had een boekje over Maastricht en dat heb ik meegenomen. Eerst parkeren en in de rolstoel gaan zitten en toen kon onze wandeltocht beginnen. In Maastricht zijn toffe winkeltjes maar An en ik zijn zo geen winkel mensen.

Maar we zijn wel The Body Shop binnen gegaan en daar heb ik een geurtje gekocht. Een geurtje waar ik gek op ben Vanille. Het is zacht en zoet. We zijn ook de Hema en de Albert Heijn binnen gegaan. Het was echt testen. De Albert Heijn dat op een verdiep is en waar je trapjes op moest hebben we gedaan en er was ook een plateaulift. Wij naar boven en naar binnen. We zijn even het Kruidvat binnen geweest en het gekke is dat ze daar gewoon in de rek pijnstillers en andere medicatie hebben staan. Neurofen,... kan je gewoon vrij kopen terwijl je hier naar den apotheker moet gaan en dat je in veel gevallen een voorschrift nodig hebt van de dokter. In de VVV hebben we een plannetje gekocht met een stadswandeling en we hebben echt mooie dingen gezien. De stadswal, de koningsboom, het huis waar de VVV is in gevestigd is echt ferm. Het Dinghuis gebouwd in 1470 licht in het centrum van de stad en het is een smalle hoge woning dat boven de omringende huizen steekt, met een trap. Het Dinghuis werd vroeger gebruikt als rechtbank tot 1664. Het Dinghuis heeft haar naam te danken aan vroeger want 'dingen' is rechtspreken. De hoge toren was ook handig om de stad te alarmeren als er vijanden naderden of als er brand was. We zijn een stuk langs de Stadswal gewandeld en de Maas. Daar hebben we leuke dingen gezien De koningsboom, klooster van de Faliezusters, kanonnen die naast elkaar stonden waarvan ik het nut ben vergeten het was echt gezellig. An en ik hebben echt gekuierd langs de straatjes sommige hobbels waren iets te fel en mijn bekken hebben afgezien.

Toen we daar vertrokken hadden An en ik het plan om vooraan in de auto te gaan zitten. Nomaal zit ik op de achterbank. Brecht die een trapje had gemaakt om de hoogte te overbruggen was een succes want anders had onze 2 daagse er anders uitgezien.

Je moet gewoon dingen proberen en goed afspreken. In Opoeteren hebben zijn we naar 't Dorpshuys gegaan en we hebben even gebabbeld en na dat we ons zelf hebben geinstalleed zijn we iets gaan eten in het dorp. An een croq zalm en ik een ijsje. We zijn dan terug gegaan en hebben ons bedje geïnstalleerd. Even tv kijken, even op de pc, veel praten en dan slapen. Alles liep volgens plan. Het zelfstandig draaien in bed ging niet. Het bed was te zacht en er was geen houvastje. Midden in de nacht vroeg ik An geef eens je hand en trek eens zo kon ik ook op mijn zij liggen. Ik heb een uurtje langer kunnen slapen. Terug s'morgens maakten we duidelijke afspraken. Ik wou de douche absoluut eens proberen en dit is gelukt. Ik wou mijn tanden poetsen onder de douche zoals vroeger en het is gelukt. Alles wat ik wou is gelukt met An en dat vond ik super. Ik vertrouw An dan ook 100%.

De 2de dag zijn we op gaan wandelen in Opoeteren. Van aan 't Dorpshuys een wandeling van ongeveer 4 km rolstoeltoegankelijk. Op een uurtje waren we terug en hebben ik iets fris gedronken en An een koffie. De 2de wandeling was iets langer 5à6 km. Dit was een niet zo toffe wandeling er waren veel obstakels putten, takken, stenen, paardenkaka want het ging door een bos en langs velden. Op een moment was er een onverharde weg met heel veel bos met obstakels waren, An en ik waren van mening om de wandeling in te korten. We zijn dan langs de grote weg terug aan de weg gekomen we waren uitgekomen zijn en dan zijn we terug gekeerd langs de waar we waren gegaan. En weer kwamen we de kaka's, takken, stenen,… tegen. Waarom schrijf ik dit van de kaka's. Omdat ik van An af en toe zelf moest duwen wat ik ook wel goed vond. Ook al was het zwaar voor mijn armen. Maar An was in de paardenkaka gereden en die kaka hing aan mijn wielen. Ik reed en toen voelde ik het aan mijn hand er hing kaka van die beesten. Oh tof weer een nadeel, gelukkig zijn hier in de stad weinig of geen paarden en hier op den buiten lopen al die beesten in een wei. Na de wandeling hebben we iets kleins gegeten en zijn we naar huis gereden en An en ik we waren het samen erover eens.

Dit moeten we nog eens doen!!! Maar dan ook met de jongens

1 ding wil ik niet meer dat An zegt: An zegt dat ik een rolstoel patiënt ben als we met andere mensen praten en dat wil ik niet. Ik ben nog steeds Inge en ik zit in een rolstoel niet meer niet minder en An kon daar zeker vrede mee nemen. Een rolstoel patiënt is voor mensen die echt ziek zijn. Ik ben ziek geweest maar nu zit ik gewoon in een kapotte verpakking. En die rolstoel is er nu gewoon en ja dat is balen maar het is nu zo.