Aan mijn appartement heb ik balkon met zicht op het station en de straat waar ik woon. Ik ben er nog nooit op geweest en ik had gisteren een idee.

Ik had een goed moment en ik ging wel eens buiten stappen ik dacht ik geraak wel over een trapje van 5 cm. Maar ik had niet verder gekeken en natuurlijk had ik niet buiten gekeken en daar was een trapje van een dikke 15 cm. Ik ben gestart aan de keukenkast samen met Lisa mijn kinesiste waar we alles goed overlegd hebben. Aan de deur hebben we alles nog eens goed doorgenomen om zeker te zijn maar Inge vond het nodig om nog eens te veranderen.

ik ging gewoon op de rand staan om dan mijn rechtervoet diep daar beneden te zetten maar de plooi in mijn linker knie waardoor alles nog wat meer ging pijn doen. Hoe noemen ze dit goed gemobiliseerd, maar het doet zo verdomd veel pijn. De rolstoel stond in de buurt hij moest enkel in het deurgat komen te staan om te gaan zitten. Maar ik had wel zoiets van ik ben zover geraakt dus ga ik ook stappend binnen. De drempel die hobbelig is en waar ik net niet geraak om mijn voet erop te zetten. Even twijfelde ik maar...

… bij het binnen gaan kreeg ik mijn rechterbeen niet hoog genoeg dus moest ik van start gaan met mijn linker been en daar had ik ook dat probleem om over die bepaalde grens te gaan.

Weer werd ik met mijn neus op die beperking gedrukt. Lisa heeft me over die grens getrokken en met een kleine fysieke ondersteuning geraakte ik over de helling. Mijn rechtervoet volgde gewoon wat een ongelooflijk gevoel. Lisa vroeg of ik moest gaan zitten. Neen Inge je bent nu zover geraakt en ik keer even in mezelf en ga gewoon verder richting kast. Lisa zette mijn stoel achter me en ik kon gaan zitten wat een ongelooflijk gevoel was me dat.

Ik ben er geraakt

Ik was blij dat ik op mijn poep zat en toen ik aan mijn knie kwam en bewoog zei hij auw en krak. Lisa dacht oei da trekt op artrose ik heb haar bekeken en ik heb gezegd het is al goed ik heb ossificaties de rest moet er niet bij.