|
Het is heel raar maar ik heb een
toch wel drastische beslissing genomen. Ik heb een jaren lange
vriendschap opgegeven omdat het niet goed meer aanvoelde. Ik moest
steeds contact zoeken en zelden kwam ze uit zichzelf eens langs. Het
was heel vaak ik die belde of contact zocht en uiteindelijk heb ik er
een einde aan gemaakt.
Vind
ik het erg langs de ene kant wel maar er is ook een andere kant en
die kant voelt goed aan. Ik weet wat ik nu gedaan heb is niet om
trots op te zijn want op zich kan ik nooit lang boos zijn op mensen
en ben dan ook niet rancuneus.
Maar
nu trek ik de stekker eruit en wie weet komen we elkaar weer tegen
over een paar jaar.
Maar
nu voelt het raar maar waar juist aan. We hebben veel gedeeld maar ik
heb het gevoel dat we elkaar verloren zijn in de laatste 4jaar en 6
maanden. Ik heb het gevoel dat ze niet mee gegroeid is zoals nog een
paar mensen. Ok het was zwaar Inge werd ziek, Inge lag in coma, Inge
werd wakker met alle gevolgen de fysieke beperking maar ook het
hersenletsel maar ook mijn ik is gegroeid. Heel bizar maar ik ben
iets emotioneler maar ook harder in mijn zijn geworden. Ik zal er
rapper iets straf uitflappen zonder erbij na te denken. Tja
mensen veranderen als er iets ingrijpend veranderd in hun leven en zo
is dit ook bij mij.
Ik
wil doorgaan met mijn leven en ik weet dat het wel eens rap of bijna
rap gedaan kan zijn en ik wil een stuk het
maximum uit mijn leven halen. Niet
iedereen kan of wil volgen en
nu
doe ik
dit met de mensen die me nauw aan het hart liggen. Het zijn er heel
wat en als ik ze vertel over de situatie vinden dat ik enorm veel
geduld heb gehad. Inge
je hebt een engelengeduld en voor ik deze beslissing heb genomen zijn
er toch een paar dagen - weken
over gegaan en elke keer legde ik de lat iets verder zodat
ik ze zeker een kans kon geven want stel je voor dat ze toch contact
opneemt. Stiekem hoop ik dat ze dat nog eventueel doet dan kunnen we
dit uitpraten en een hopelijk er een komma tussen zetten en verder
gaan want een punt is zo definitief.
Maar
op dit moment hebben we tijd nodig om alles op een rijtje te zetten.
Maar
toen ik het aan mijn ex partner vertelde moest hij er een schepje
erboven op doen en dat
het allemaal mijn schuld was en van mijn familie. Het is al zwaar
genoeg als je je partner,
mamma, dochter
of
zus
ziet vechten voor haar leven. Ik
weet niet hoe het allemaal is gelopen toen ik in coma lag maar ik
weet wel de jongens vaak werden opgevangen door oma. En ja oma drinkt
graag een glas wijn maar zeg dan toch wat je ervan denkt. Nu nog
drinkt ze graag een glas maar hier bij me thuis grijpt ze ernaast
want ik heb geen alcohol staan. Er zijn blijkbaar harde woorden
gevallen maar ik lag in het ziekenhuis ik kon aan de situatie niets
veranderen. Ik heb gevochten zodat ik kon blijven leven. Ik kon die
situatie er niet erbij nemen ik was met 'mezelf' bezig om te leren
bewegen te leren praten om te zorgen dat ik rap naar huis kon. Soms
droomde ik dat ik
s' nachts wegsloop en thuis ging slapen omdat ik dit wou. Heel raar
want ik kon niet eens bewegen laat staan naar de auto stappen. En
zeker met ossificaties ging ik niet ver geraken. Heel raar wat er
allemaal in je hoofd gebeurt. Nu kan ik dit plaatsen maar toen leefde
ik zeker niet in de realiteit en dan kan je niet verwachten dat ik
dingen kan
opvolgen. Ik was al blij dat er bezoek kwam en dat ik mijn jongens
zag.
En
dat gevoel heb ik vaak nog steeds en mensen willen niet zien dat ik
veranderd ben of
willen net de Inge terug die ze was. Ik weet niet hoe ik was voor ik
dit voor had. Inge is veranderd, Inge is niet meer Inge van 4 jaar
geleden. Inge is gegroeid en ze probeerd ook maar er te zijn voor de
mensen in haar omgeving. Maar
ze verwacht ook wel respect terug het is niet van ocharme Inge je zit
in een rolstoel en ocharme dit of dat. Neen mensen moeten geen dingen
in mijn plaats gaan beslissen. Ik kan heus opkomen voor mezelf en
zelf dingen doen.
|
