Het is welgeteld 3 jaar geleden dat ik naar huis ben gekomen van 16 maanden ziekenhuis. 3 maanden Gasthuisberg en 13 maanden revalidatie Pellenberg. Het was een vrijdag en ik mocht voor goed naar huis. Systematisch had ik al een deel meegegeven gedurende de week. Volker en Lander kwamen de kamer binnen gevlogen en zeiden nu gaan we naar huis he mama. Ja , we gaan zeker naar huis het was zo een leuk gevoel. Ik zal het niet vergeten. Gepakt en gezakt met kledij, extra medicatie, voorschriften en brieven,… zijn we samen als een gezin vertrokken. Ze zeggen af en toe moet je verhuizen om vele dingen weg te gooien. Zoveel heb ik niet weggegooid maar ik heb wel veel bijgehouden. Al mijn kaartjes, geschenkjes, foto's van de jongens en van mij op revalidatie- momenten. Ik heb ze nog allemaal in een mapje steken. De foto's bekijk ik af en toe en dan denk ik ai Inge je was zo mager. Nu ben ik zoals vroeger en ik voel me dan ook wel goed in m'n vel. Die avond hebben we iets lui gegeten samen met de jongens. In het begin was het enorm wennen en ik vluchte een stuk wel weg. Ik was er wel voor de jongens maar ik was er ook niet. Ik kon niet steeds de confrontatie aan als ze op de trampoline waren aan het jumpen, als ze vroegen om buiten een spel te spelen het was me allemaal te zwaar om met mijn neus erop te zitten. Ik wou zo graag mee de tuin in rennen of het te koude zwembad in duiken en keer op keer liep ik op tegen mijn beperking. Soms heb ik dit nu nog en vraag ik me af waarom moet ik dat nu weer voor hebben. Nu verplicht ik mezelf om dingen te doen met de jongens een bezoek aan de dierentuin, Bobbejaanland zelf naar mijn broer gaan vind ik een grote stap al voel ik me niet geroepen om naar de bioscoop te gaan. Ik denk wel om 'eens' te gaan maar dan weet ik welke zaal toegangkelijk is en welke niet om binnen te geraken met de rolstoel. Hier in Leuven is dit maar 1 zaal dat ik weet die rolstoeltoegankelijk is. Maar ik wil wel goed zitten voor de jongens en stel je voor ik met mijn jongens erheen en dan al die ogen op ons gericht! Neen dat zie ik niet zitten. Zo zit ik nog steeds gewrongen met mijn nieuwe identiteit van een heel zelfstandige persoon naar een persoon die net een klein muisje is en ergens in een hoekje kruipt.

Deze ochtend was ik in Pellenberg en op het einde van de week gaat Marc ook voorgoed naar huis. Hij ziet het zitten maar het gevoel zal dubbel zijn. 6 Maanden is hij er geweest. Tja je bouwt er vriendschappen op maar je verliest er ook eens je elkaar niet meer ziet geraak je elkaar kwijt maar elke keer je iemand terug ziet is de band er nog steeds. Ik hoop voor Marc dat alles goed komt. Hij zal er geraken maar dat tempo zal hij moeten aanvoelen en volgen.

Hop naar een nieuw jaar met nieuwe doelen en wie weet krijg ik nieuwe kansen.
De enkele maanden die er nog zijn in 2015 ga ik zeker genieten van de jongens, wil ik een dag of 2 een uitstap maken met overnachting en een opname in Pellenberg en dat 4 weken.