Iedereen kent ze wel die kleine gele briefjes die overal blijven plakken. Tja Post-it het zijn 'gemakkelijke' kleine briefjes die je ergens tussen kan steken en/of een kleine notitie kan op maken. Ik zelf vind het gemakkelijk om er iets op te schrijven maar het enige nadeel is ze krullen zo snel omhoog en die ezelsoortjes ogen niet zo fraai. Plakken ze ergens op bv. op de kant van de PC dan komen ze snel los en ben je ze kwijt voor je het weet. Vandaag was het vrij rustig in huis geen bezoek alleen een paar telefoontjes en ik heb een marathon NCIS gedaan. En het was zalig de avonturen van de agenten van NCIS. Ik kijk enkel de originele met Gibbs die zijn leuk, spannend en gevat. Het leuke is ik kan ze zonder reclame kijken en kan ze op pauze zetten wanneer ik wil.

Ken je het spreekwoord 'in nood kent mijn zijn vrienden'. Wel ik kan er van meespreken en ik heb nu mijn keuze gemaakt.

Ik heb of had een hele goede vriendin en ik heb ze de laatste keer gezien rond nieuwjaar. We zijn nu 6 maanden verder en ze reageert niet om een sms'je of een telefoontje van mij. Ik bel ook niet meer met haar ouders want de mama is boos op mij denk ik. De laatste keer ik haar heb gehoord heb ik een uitbrander gekregen en ja ik heb sorry gezegd voor alles wat er toen gebeurt en gezegd is geweest. Mijn relatie was toen net ontploft en ik zocht mijn weg. Ik had het gevoel dat er 2 kanten waren en ik wou dat mensen niet moesten kiezen. Er zijn geen winnaars, enkel verliezers als er een koppel uiteen gaat. Het probleem is dat ik niet zomaar weg kan om mensen zomaar te bezoeken. Alles is geplant en iemand verrassen met een bezoek kan niet meer neen ik moet zorgen dat ik vervoer heb heen en terug en als de mensen er niet zijn ga ik geen 2 uur wachten op vervoer terug. Ik ben ook bang voor de confrontatie met die mensen. Deze week heb ik contact gezocht met de broer en ik heb hem een beetje een ultimatum gesteld hij kan praten met haar en eens horen waarom het zolang duurt waarom ze geen contact zoekt. Wil ze wel nog contact of laten we het gewoon zo. Zelf weet ik niet wat ik zou doen als ze voor de deur staat. Sowieso laat ik ze binnen maar hoe het zou lopen dat weet ik niet. Vergeten en vergeven we het of ben ik boos en zeg ik neen ik wil het niet. Ik weet het niet meer. Maar zelf zou ik het heel erg vinden moesten ik of we onze vriendschap moeten opgeven van 27 jaar.

27 jaar ken ze al ze is mijn vriendin geworden 1 maand na dat ik in Leuven ben komen wonen. We zaten niet in de dezelfde klas maar wel in hetzelfde jaar.

We hebben leuke momenten gekend maar ook mindere momenten al waren die gewoon te wijten aan tienerprikkelen. Ze was er altijd toen ik verdriet had ook in mijn relatie. Ze was er toen de jongens werden geboren, ze was er toen ik ziek werd en ze kwam langs toen ik in het ziekenhuis lag en toen ik op revalidatie lag. Ze was er altijd en ik weet nog dat ik me afvroeg of ze bij iemand terecht kon. Maar dat is nu omgeslagen en nu weet ik niet waarop en waaraan, maar weet je in 'in nood kent mijn zijn vrienden'.