Mijn leven heeft zo van die periodes heel raar allemaal. Soms ben ik heel strijdvaardig en ben ik gemotiveerd om alles uit mijn revalidatie te halen en andere keren heb ik een zetje nodig en blijf ik hangen in routine en zie ik het een beetje zwart. Die routine is best gemakkelijk maar niet de beste oplossing. Het is leuk om doelen te hebben maar ook om die doelen net iets verder te leggen. Vroeger kon ik 2 meter stappen met ondersteuning en deed ik er 20 minuten over. En nu doe ik er 15 minuten over en kom ik aan 20 meter. Ik stap sneller maar ook zekerder terwijl ik in het begin enorm veel pijn had en heel bang was. Nu kan ik de pijn beter plaatsen en de schrik kan ik onder controle houden. Ik word wat zekerder van mezelf maar ook soms wel overmoedig. Als ik dan wat overmoedig ben en ik verlies even mijn evenwicht dan slaat de angst me even om het hart maar dan ga ik gewoon verder terwijl dit 3 jaar geleden een punt was om te stoppen en het te laten liggen voor een hele tijd. Peter een kinesist uit Pellenberg is super trots op Inge en had nooit gedacht dat ik zover ging geraken. Deze week heb mijn filmpjes laten zien opstaan vanuit de rolstoel aan de keukenkast met stijl en gaan zitten zonder stijl. Opstaan en gaan zitten met het katapultkussen dat met stijl. Stappen met en zonder ortese met stijl.               

Op dit moment zit de drive er wel in ik heb een serieuze slag gekregen en dan ga ik er gewoon voor en dan heb ik weer een oefendrive voor een paar maanden om dan even in een dipje te zitten en dan weer eens die sjot onder mijn poep te krijgen. Sabien, Annemie en Jozefien weten dit ondertussen, maar het is super belangrijk dat ik dan ook die drive terug vind.

Niet opgeven is mijn boodschap ook al is de uitkomst niet altijd van wat je wilt. De diagnoses zijn soms heel zwaar en niet wat jezelf wilt horen maar het is nu zo. Als je slechter begint te zien dan ga je naar een oogarts om te zien of je een bril nodig hebt en schaf je een bril aan. Het is niet met volle goesting maar je doet het en je bent het snel gewoon. Ben je ziek en heb je keelpijn dan ga je naar de huisarts en laat je je nakijken en krijg je medicatie om beter te worden. Maar als je op een dag de diagnose krijgt dat het niet helemaal niet beter gaat worden en de ene na de andere opdoffer krijgt sla je je er wel door. Want uiteindelijk ben je als mens sterker dan dat je bent en sla je je er wel door. Als je vraagt Inge ben je gelukkig weet ik niet wat ik moet antwoorden. Ben ik gelukkig met mijn lijf NEEN, ben ik gelukkig met mijn jongens 'JA? HEEL GELUKKIG'. Dat eerste is echt wel het ergste wat ik me kon voorstellen en ook al ben ik blij met wat ik bereikt heb maar of ik gelukkig ben neen dat niet. Maar ik ben wel blij dat ik er nog ben en ik ben blij met wat ik bereikt heb. Ik ben enorm goed begeleid maar ik heb het wel allemaal zelf gedaan.