Vandaag had ik bezoek van een kameraad die ik heb leren kennen in Pellenberg. Om de zoveel weken spreken we eens af rond de middag zodat zowel ik als hij niet alleen hoeven te eten. Hij zorgt meestal voor iets lekkers voor de jongens en vandaag was dit niet anders.

Vandaag waren we aan het praten over restletsels voor hem als voor mij. Op zich is het ziek worden minder erg dan de gevolgen. Zo heeft hij een verlamming aan zijn rechter hand en moest hij links leren schrijven. Ik had het geluk om linkshandig te zijn en mijn linkerhand was heel goed mee met de rest. Hij ziet en hoort nog perfect aan de rechter zijde maar hij voelt niet als zijn neus loopt, waarop je als buitenstaander iets mag op zeggen. Hij zelf vindt dit niet prettig maar niets zeggen is nog veel erger. meestal zeg ik er iets van om me dan te verontschuldigen en een grapje te maken. hij voelt een deel van zijn gezicht niet zijn neus en deel van zijn gezicht heeft hij minder gevoel. Zelf heb ik dit in mijn achterhoofd. Ik voel als je eraan komt, maar de sensatie van pijn ken ik niet meer.

hij heeft een verlamming aan zijn rechter been maar hij kan wel stappen. Hij heeft een dropvoet maar zijn enkel is vastgezet. Hij heeft geen ossificaties.

Sommige dingen zijn gelijk lopend

Het is eens leuk om te praten met iemand die hetzelfde traject heeft doorlopen  naar zelfstandigheid.