Yesterday, all my troubles seemed so far away
Now it looks as though they're here to stay
oh, I believe in yesterday

Suddenly, I'm not half the man I used to be
There's a shadow hanging over me
Oh, yesterday came suddenly.

Deze maand ben ik 3 jaar thuis na mijn 16 maanden ziekenhuis. Het is alsof het gisteren allemaal gebeurde. Ik had nooit gedacht dat ik moest zoeken naar hulpmiddelen om mijn levenskwaliteit te verbeteren. Ik dacht toen als ik mijn levenskwaliteit wil verbeteren dan ga ik ervoor werken en centen verdienen om dan die ene leuke en comfortabele zetel te kopen of een mixer om deeg te kunnen maken voor cake samen met de jongens.

Nooit dacht ik letterlijk aan aanvullingen voor mijn lichaam zodat ik alles beter kan. Iets oprapen, stappen met een looprekje, tot stand komen. Alles moet in functie van… Het is eng om te zeggen ik heb een handicap. De rolstoel , de kracht vermindering, mijn oog en oor dat niet werkt links en wat vele mensen weten maar vaak ook wel vergeten omdat het niet zo uitgesproken is bij mij, ik heb een NAH (een Niet Aangeboren Hersenletsel). Het is blijven zoeken naar verbeteringen om alles wat eenvoudiger te maken. Het was zo simpel allemaal vroeger en het kwam allemaal zo plots en ik was er helemaal niet op voorbereid.

Zo maak ik nu lijstjes van wat ik moet doen, boodschappen, taakjes. Gelukkig bestaat er Facebook en daar worden heel wat verjaardagen vermeld ie ik zo niet kan vergeten.

Sinds maandag zit ik op een katapult kussen en wat is mijn ervaring?

Ik kom beter tot stand ook zelfstandig en ik kan alleen aan mijn keukenkast staan en mijn tanden poetsen. Wat een zalig gevoel al rechtstaande mijn tanden poetsen. Ik ben dit beginnen doen met mijn kinesist Jozefien en het voelt geweldig we hebben er een gewoonte van gemaakt op dinsdag, woensdag en donderdag.

Ik zit iets hoger omdat er een mechanisme onder het kussen zit met een soort van hydraulisch pompje dat me dan omhoog kan laten gaan. Er is 1 groot nadeel ik weet waar mijn zitknobbels zitten want mijn poep doet er ongelooflijk van pijn. Ik zal eelt moet kweken op mijn poep en morgen ga ik eens langs de thuiszorgwinkel mijn oor eens te luister leggen.

Ik besef heel goed qua aanvaarding dat ik niet ver sta in mijn revalidatie. En ik denk dat ik het nooit zal aanvaarden. Het is soms een iets te zware last om alleen te dragen op mijn eentje. Het is ik alleen in de grote wereld. Gelukkig heb ik iemand om mijn verhaal te doen. Ilse komt om de 14 dagen eens alles op een rijtje zetten en af en toe komt ze wat ze wat vroeger en lunchen we eerst samen. Het enige wat ik wel heb is dat ik een Houdini ben in het ontwijken van vragen of onderwerpen. Gelukkig kan ik af en toe mijn frustraties hier kwijt omdat dit zo anoniem is, ook al lezen er heel wat familie en vrienden mee. Maar door mijn gevoel neer te schrijven geef ik alles een plekje in mijn hoofd en kan ik weer eens verder maar af en toe komen de gevoelens eens terug en krijgen ze een andere betekenis. Mijn plas probleem versus het sonderen, rolstoel – elektrische rolstoel dat nu verander is in een wheeldrive,… Maar zo zal alles wel een plekje krijgen maar af en toe zal ik nog wel eens heel kwaad zijn op de situatie. WANT EERLIJK IS HET NIET!!!