Ken je het gevoel dat iedereen maar blijft rennen en dat je zelf verweesd achter blijft. Dat gevoel heb ik nu toch al een week of 2 en ik hoop dat het snel over gaat.

Het is alsof mijn leven stil staat en heel wat emoties komen nu naar boven.

Wat ik voor heb gehad heeft alles omver geblazen je hebt natuurlijk de zichtbare dingen maar er zijn ook de niet zichtbare dingen.

Ik zal nu in herhaling vallen maar naar het einde zal je wel hopelijk begrijpen wat ik bedoel.

• Er is de rolstoel = zichtbaar

• Doof en blind aan mijn linkerzijde = niet zichtbaar maar wel voelbaar.

• Dropvoet = zichtbaar

• De NAH met zijn vele facetten = niet zichtbaar maar wel herkenbaar als je me heel goed kent.

  • Zo ben ik persoonlijk soms wat chaotisch in mijn hoofd en vergeet ik hier en daar iets.

  • Soms lopen mijn gedachte door elkaar en voel ik me echt wel onsamenhangend.

  • Ik ben emotioneler

• Zo heb ik echt mijn vrienden leren kennen en ja ik ben er verloren maar ik heb er ook heel wat terug gewonnen en bij gekregen. Mensen die ik al jaren ken zijn weggebleven en anderen zijn gebleven en zijn dichter bij me komen te staan. Zo heb ik ook heel wat mensen leren kennen.

Om eerlijk te zijn na 2 weken me niet zo fijn te voelen, is alles de revue gepasseerd.  De fysieke dingen maar ook de emotionele toestanden. Het is zo stom allemaal.

Ik heb dit voorgehad en dan heb ik inderdaad heel hard aan mezelf gedacht. Ik moest beter worden dacht ik maar dat er fysieke gevolgen zijn dat wist ik niet en dat wou ik niet weten. Ik ben eruit geklommen en ik dacht ik ben er maar opeens sta ik terug aan het begin van de ladder, ik mag dit zo niet noemen ik moet nu gewoon een andere richting inslaan en verder gaan. Ik mag me even minder voelen maar ik moet ook aan de toekomst denken. Een toekomst die nog onzeker is maar het ligt volledig in mijn kamp van wat en hoe ik dat ga opvullen. Het ligt aan mij of ik zin kan geven aan mijn leven en dat zal ook gebeuren ik ben al zover geraakt en ik zal terug op mijn trein springen maar ik moet even wat rust krijgen en alles op een rijtje zetten en binnenkort lees je weer de avontuurlijke verhalen van Inge.

Zaterdag heb ik al een tijdje geplant dat ik naar het buurtfeest ga. In die buurt is een buurtwerking waar ik 2 jaar een stage heb gelopen en ik moet even dag gaan zeggen, wat ik een enorme grote stap vind. Het is een voorproefje voor volgende week het schoolfeest. Ik vind het leuk om de buurt- en kinderwerkers te zien maar ook de vele vrijwilligers. Sommige vrijwilligers zijn nu volwassen mannen en vrouwen die ik heb gekend toen ik daar stage liep in de kinderwerking en daar monitrice was op het speelplein. Die kindjes zijn nu groot en zijn nu ook al mama. De wereld die draait maar door!!!