Het was een leuk lang weekend. De jongens kregen elk een speelgoed omdat het een tijdje geleden was dat ze iets gekregen hadden. Ze hebben elk iets gekregen van Lego en een knuffel. Volker zijn peter Wolf had ook iets uit zijn mauw geschut 'een Captain America'. We hebben samen brownies gebakken en Volker vertelde hoe je zo een klein geel mannetje maakt uit de film van de Verschrikkelijke Ikke, Ik heb leuke foto's getrokken van mijn kerels en die trekken me mee in hun vrolijkheid, wat ik nu zeker kan gebruiken.

Volker mijn ventje van al 10 jaar was aan het rommelen in de frigo opzoek naar eten (niet dat hij geen eten krijgt maar het kereltje vraagt steeds eten). Kwam hij af met een zakdoekje met rood tegen zijn neus en zei 'mama, kijk ik heb een bloedneus!' Oei zei ik en ik gaf hem een nieuwe zakdoek en zei 'hou dit ertegen maar je moet het niet zo verfrommelen.' Meneerke is beginnen lachen en zei 'mama, ik kan je alles wijsmaken het is ketchup.' We zijn beginnen lachen en die middag ben ik hem beginnen plagen. Samen met ons drieën hebben die middag heel hard gelachen.

Maar er schuilt nog heel wat verdriet in Inge sinds 6 mei. Ik had niet verwacht dat het zolang in mij ging zitten. Ik ben heel erg teleurgesteld in mijn lichaam maar ook in mijn hoofd. Of ik de handicap heb aanvaard ik denk het niet want dat kan je niet. Zeker als je alles kon en dan ineens gans je leven moet herzien. Het is verdomd moeilijk en zeker als je doelen had die ineens weggeslagen worden onder je voeten. Ik blijf een beetje verweest achter. Het is alsof het 8 december 2011 is toen zei Peter de kinesist 'Inge stappen zit er niet meer in. Daar zat ik dan aan een ronde tafel met artsen, verpleging, kinesist, ergotherapeut, psychologe. Ik zat daar met mijn ex-partner. Ze vertelden dit precies maar even tussendoor ok ze zijn gewoon om slecht nieuws te brengen, maar ik weet gewoon dat Peter die zin liever niet had moeten uitspreken. Het heeft me allemaal terug naar het begin gebracht en ik moet nieuwe doelen stellen nieuwe uitdagingen zoeken en niet te vergeten ik heb kracht nodig fysiek maar ook een mentale boost heb ik nodig. Dat mentale is ver te zoeken op dit moment want het is moeilijk om uitdagingen te zoeken als je weet dat het anders gaat worden. Met anders bedoel ik moet dingen zoeken die me verbeteren niet meer genezen. Ook al wist ik dat ik nooit zou genezen ik geloofde in verbetering maar nu mag ik al blij dat ik sterker word en dat ik niet achteruit ga. Het stappen dat ik kan of moet ik kunnen behouden, de transfer rolstoel-bed, bed-rolstoel, bed-bad, bad rolstoel moet ik blijven kunnen en voor geen geld dat ik het opgeef. Maar ik droomde wel van verbetering.

Wist je als ik droom dan droom ik nooit dat ik in een rolstoel zit ik loop steeds rond en ben zo vrij als een vogel. Maar s’ morgens opstaan en wetend dat je een leuke droom hebt gehad en dan staat die rolstoel naast je bed te wachten tot ik er ga inzitten. L Het is een heel confronterend zicht en het eerste wat je ziet is de verpleging en die rolstoel. Mijn verpleging zie ik toch wel graag en ik leg mijn leven in hun handen maar ik had ze graag op een andere manier leren kennen. De rolstoel tja dat zal me gans mijn leven achtervolgen en me verstoppen in een klein hoekje zal niet helpen hij zal me altijd vinden.

Alle slechte nieuwsjes zetten me altijd een paar stappen achteruit en daar word ik een beetje moedeloos van maar zeker en vast ook verdrietig.