We zijn een week verder en de school is nu echt begonnen Lander moet nu echt leren lezen en schrijven. De jongens zijn waarschijnlijk nu opzoek naar een thema om over te leren, ook al kan het nog even duren. Morgen zal ik weten welke onderzoekjes Volker doet. Zalig om te horen de jongens en hun schoolavonturen. Dat is het voordeel van de Freinetschool. Ervaringsgericht, de kinderen leren door zelf dingen aan te brengen tijdens praatrondes, vrij tekstenboek enz. bv. Volker wilt iets leren over chocolade en dan gaat hij, een deel van de klas of heel de klas op zoek naar het mysterie van de chocolade oorsprong, soorten, hoe het word gemaakt enz. en als het kan gaan ze ook een uitstap doen. Zo is Volker naar het chocolademuseum in Brussel geweest. Lander zijn klas wou alles over bijtjes weten en zijn uiteindelijk naar een imker geweest. Het is een leuk systeem en ik hoor vaak ‘is dat wel goed onderwijs en leren die wel alles’. Tuurlijk leren die alles ze moeten zich ook houden aan de eindtermen. Maar wat ze wel hebben is ze leren dingen op een andere manier.

• Ze leren om voor een groep te praten (praatrondes, voorstelling van hun projectjes,…).

• Ze zijn heel creatief bezig en krijgen ook de kans om dingen te testen.

• Ze leren te zorgen voor elkaar want de kinderen zitten in een graadklas. Bv 1^ste en 2^de leerjaar samen en 3^de en 4^de  leerjaar samen… Zo heb je een oudere en een jongere groep in de klas. De oudere groep zorgt mee voor de jongere groep.

• Ouders zijn betrokken in het klasgebeuren (vroeger was ik ook zo een mama J ik ging mee op uitstapjes en ik hielp de juf soms in de klas).

• Op het einde van elk project krijgen alle mama’s en papa’s een voorstelling over wat ze geleerd hebben. Dit is gewoon de max. Ze tonen, zingen, praten voor een hele groep mensen.

• En zo zijn er nog voordelen.

We of zeker ik ben heel blij dat we die keuze hebben gemaakt het is een systeem dat niet werkt voor alle kinderen maar Volker en Lander functioneren wel in dat type onderwijs. Het is soms wat chaotisch als je van op afstand kijkt maar er zit een zekere structuur in. Wat m’n jongens leren is hun werk plannen en zelfstandig zijn. Zo kan Volker al perfect een PowerPoint presentatie maken hij is 9 jaar dan zeg ik waw.

Net voor ik ziek werd zat ik in het feest comité zo heb ik mee het schoolfeest in 2010 ineen gestoken, de Brunch 2010 en de winterwandeling 2011. En ondertussen waren we bezig om het schoolfeest 2011 ineen te steken. We waren met een klein ploegje want het feest comité was een onaantrekkelijk groepje. Het groepje was iets waar je actief moest zijn. Ik weet nog met de brunch dat ik een dag heb rondgereden met super veel wijn en wijnglazen omdat ik nog moest werken tussendoor.J Die zondag heb ik kei hard gewerkt. Alles was nieuw voor ons groepje mama’s want we waren een noodgroepje.

Op het schoolfeest 2010 hadden we een groepje uitgenodigd. Het was een groepje van 1 van de kindjes van de school, Silicon Carne. Alles last minit het was te zot voor woorden maar het is ons gelukt. Free podium, groepje, hapje, tapje alles erop en eraan. Het was een reuze feest. Ik had mijn plekje gevonden, in februari 2011 ben ik dus onderuitgegaan en nu nog vind ik het spijtig dat ik niet echt meer een speler ben op school. De ene zegt dan Inge je kan dat nog steeds maar mijn hoofd kan dit niet meer zo een verantwoordelijkheden te dragen. Teveel indrukken, teveel om te onthouden (dan zou ik 1000 lijstjes moeten hebben, om dan te vergeten waar ik de lijstjes heb gedaan) Ik zou het heel graag terug doen en ook al zou ik het wel bol gewerkt krijgen dan zou ik gek worden van de drukte rond me. Nu ga ik wel naar het schoolfeest voor de jongens en doe ik dit met plezier om dan naar huis te gaan helemaal tevreden maar kapot in mijn lijf en hoofd. Als je zo een dingen beseft van jezelf is het heel confronterend. Je hebt voor wat ik heb bla bla bla J en merk ik onderweg naar mijn herstel mijn beperkingen. Het zijn niet alleen de benen en de rolstoel, spierkrachtvermindering en spasticiteit in mijn armen, gehoor en zicht en mijn NAH  speelt soms ook wel mee. Als je dat mengt gelijk een cocktail dan heb je het brein van Inge en dat is niet zo fraai zo ben ik soms vergeetachtig, (vaak) emotioneler, minder gestructureerd en kan ik situaties mindergoed inschatten en structuren. Het is zo als ik dingen doe dan moet ik een lijstje maken en dat ergens noteren als reminder (bv.  ik denk s ’nachts  aan iets dan moet ik dit direct in m’n GSM zetten in mijn memoapp). Als m’n jongens komen dan maak ik op voorhand al een plannetje wat we eten, doen (het doen laat ik vaak aan hen over) maar volgend weekend gaan we allemaal gezellig vuurwerk kijken en gaan we iets lekkers snoepen.

Ik heb even opgezocht wat de mankementjes zijn bij een NAH wat ik onderstreept heb komt voor in “mijn leven met een NAH”

• Moeilijk of niet kunnen lopen.
• Onduidelijk of verward praten, spraakvloed(door ratelen)
• Problemen met kracht en controle over ledematen.
• Erg snel vermoeid.
• Hoofdpijn.
• Overgevoelig voor licht, geluid.
• Vertraagd denkvermogen.
• Concentratie.
• Geheugen.
• Moeite met planning en organisatie.
• Stemmingswisselingen, depressief.
• Impulsief.
• Prikkelbaar, opstandig, kort van woord.
• Onzeker en angstig.
• Overmatig enthousiast.
• Overschatten van eigen prestatie.
• Schrijfproblemen.
• Problemen met gehoor, zicht, smaak en reuk.
• Veel last van storende factoren(prikkels).
• Een verminderd inzicht in eigen ziektebeeld.
• Het uitvoeren van taken vraagt veel meer kracht en inspanning.

Heel confronterend als je het in één lijstje ziet. Maar ik blijf verder gaan. Ik blijf werken aan mezelf de kine, mijn stemmingswisselingen probeer ik een plaats te geven en te doseren, ik probeer mijn geheugen fris te houden,… het is elke dag een strijd maar een strijd die ik niet zal opgeven. Het enige wat ik zeker niet mag vergeten is ik ben Inge en ik ben nog steeds dezelfde persoon alleen zijn er nu wat meer werkpuntjes aan me. Ik weet wat ik voor heb gehad maar ik moet er niets steeds op afgerekend worden. Maar ik ben wel blij dat ik er nog kan zijn voor Lander en Volker en voor m’n familie en die zijn blij dat ik deel uitmaak van de familie. Ik heb ze 1 voor 1 beter leren kennen en ze leren waarderen. Bv. ik heb heel veel contact met An en Marc en nu is dit nog erger J Els zie ik niet zoveel maar als ik ze nodig heb staat ze er zo ook Gerda. Mijn mama die ik oma noem daar kan ik zeker op rekenen, ze doet kleine boodschapjes en als er iets is staat ze steeds klaar. En soms denk je neen niet weer he oma- maar oma’s blijven oma’s. J ik ben blij dat ik ze nog heb J