Ik zal het nog vaak typen. J Maar op een dag heb je voor wat ik voor heb en dan kom je op een snelweg terecht waar je met meer dan 120 km/uur over zoeft. Op een dag lig je op een bed en komen ze met 2 personen van het verplegend personeel. Ze komen je medicatie geven, ze komen je wassen, ze komen een ander slaapkleedje aandoen, eten geven. Ze moeten letterlijk alles komen doen omdat je het zelf niet meer kan. De bewegingen zitten in je hoofd maar ze komen er niet meer uit. Er werd een kloof geslagen tussen theorie en praktijk. Dingen die ik al jaren zelf deed en ik zelf had aangeleerd aan m’n jongens kan ik niet meer. Ik wou het doen maar als je niet meer bewegen kan dan stopt het.

Je geeft je letterlijk bloot, in het begin besef je het niet maar met mate kom je terug in de echte wereld terecht en kom je tot het besef  ‘wat doen ze toch met me’. Tot op de dag van vandaag heb ik hulp nodig. Hulp bij het wassen van mijn voeten, benen, rug en intiem toilet en zelf laat ik het over mij komen, mijn grens heb ik allang verlegd. Jaren geleden toen we voor kindjes gingen en we waren terecht gekomen in een fertiliteitscentrum dan moest ik me ook bloot geven. Om de veranderde dag moesten ze een inwendige echo nemen om te zien dat de eicellen goed groeide, gedurende 2 weken ging ik naar het ziekenhuis broek uit, op het bed en … het deed geen pijn maar je moest het toch wel weer doen en als vrouw moest je het allemaal maar ondergaan. Zo nu ook mijn grens is al lang verlegd ook al laat ik de verzorging niet door iedereen doen. Ik laat dit 95% over aan de verpleging. Bij het wassen draai naar links, naar rechts en dan... Ik heb soms het gevoel pff is het dat nu. het is zo een basis behoefte en dan kan je het niet. Ik kan met moeite me corrigeren in m'n stoel dat ik recht zit omdat me de kracht ontbreekt om me op te drukken.

In bad gaan doe ik steeds met de verpleging en met dezelfde personen. Vertrouwen is toch de sleutel tot vele dingen. Het maakt me zelfs niet meer uit of het een man of een vrouw is die de verzorging doet.

Toen ik een intakegesprek had om bij de verpleegeenheid te komen van Patricia en Lieve en co. Had ik een gesprek met Patricia en ik zei haar je doet de verzorging van mij maar je neemt mijn gezin erbij. Ik ben met mijn poep in de boter gevallen en ik ben blij dat ik die stap heb gezet. S’ morgens heb ik vaak de dezelfde persoon (Patricia of Lieve) en s’ avonds heb ik bijna altijd die van de Pat-toer of van de Lov-toer. Het zijn de mensen die ik op regelmatige basis terug zie.

Als de jongens wat ziek zijn of gevallen zijn dan vraag ik steeds even hun mening. Als Volker of Lander iets leuks hebben komen ze altijd spontaan iets vertellen aan hen. Wat ik leuk vind en dan weet je die mensen horen gewoon bij ons huishouden. Zo ook met de gezinshulp en andere hulp. De ene mag mee in de kasten gaan en zeggen dit of dat heb je nodig en de andere mag mee de verzorging doen. Ieder zijn specialisatie.