8 december 2011 zei Peter de kinesist me Inge stappen zit er niet meer in. Het is een dag dat ik nooit meer zal vergeten, net zoals 23 februari 2011 dat mijn leven op hold werd gezet. 22 juni 2012 dat ik voorgoed naar huis kwam na 16 maanden ziekenhuis (3 maanden Gasthuisberg- 13 maanden revalidatie in Pellenberg) Het zijn data ’s die eeuwig en voor altijd in mijn geheugen zitten. Het alsof je weet die dag verjaar ik, die dag is het Kerstmis, Nieuwjaar, 1 september,…

Laat ik het hebben over 8 december 2014 zal ik 3 jaar in een rolstoel zitten. Het is iets langer want in Juli 2011 ben ik al een eerste keer uit mijn bed in een rolstoel gezet geweest. Een blauwe rolstoel met kleine wielen zodat ik niet weg kon en serieus ondersteunt door kussens zodat ik niet omver viel. Die eerste keer weet ik nog ik ben toen samen naar buiten gegaan met Sabien en ik voelde de eerste zomerzon op mijn snoet. Het was mijn eerste contact sinds maanden dat ik rechtstreeks contact had met de zon, verse lucht en dat ik meer mensen zag dan alleen personen die ik kende of verplegend personeel. Het deed wel goed hoor zo een zon en een windje in mijn gezicht. Het was best grappig. Ik had mijn kamerjas en sloffen aan, maar mijn kamerjas had ik gedraaid aan. Mijn armen door de mouwen zoals het hoort maar de achterkant zat vooraan. Het grappige was dat er een kap aan mijn kamerjas zat. Kussens, kamerjas en daar ergens tussen zat Inge. Toen zei ik nog ik ga stappend naar huis! Maar het was niet waar. Hoe hard ik ook oefende. Tijdens de vakantie ’s liep de gang leeg en ik bleef maar op de gang revalideren gelukkig had ik een kamergenote Godelieve die ook bleef omdat ze niet op weekend kon gaan.

De eerste keer dat ik eens lang naar huis mocht was met de Paasvakantie. Ik heb er voor gevochten en gelobbyd. Het mocht op voorwaarde dat ik verzorging had, kine,… Het voelde zo goed aan maar het was heel zwaar die 10 dagen. Mijn 3 jongens in de buurt zalig. Ook al kwam ik al elk weekend naar huis dit was anders en het was een zicht om definitief naar huis te komen. Ik had er maanden geen zicht op al zei ik op alle ronde tafels “ik ga mee in jullie verhaal”. De laatste keer dat ik dat deed was toen dat er gesproken was om in april naar huis te gaan en dat Roel de dokter zei “Inge ik weet wat je wou maar er is nog vooruitgang we zouden je graag nog de tijd geven en zeker een opname voorzien tot 28 juni”. Ok dacht ik en zei “ik ga mee maar  28 juni zie ik niet zitten want het is de laatste schooldag van de jongens en ik wil daarbij zijn en ik heb al meer dan een jaar gemist van de jongens en ik wil er zijn voor hen ik wil naar de projectvoorstellingen enz”. Roel was helemaal mee en ik ben naar de projectvoorstelling geweest van Volker en Lander en naar de laatste schooldag. Het leuke was dan ook ze ontslaan enkel op vrijdag en ik ben een week vroeger naar huis mogen gaan. J

Maar die bewuste ronde tafel op 8 december 2011 zei Peter me Inge ik weet wat je wilt maar stappen zit er echt niet meer in. Het was letterlijk de hemel die op mijne kop viel. Ik ben beginnen huilen maar ja je kan er niets aan doen. Johan was helemaal van de kaart ook al wisten we beiden al wat er hangende was. Na de ronde tafel zijn we naar beneden gegaan en is Johan een sigaret gaan roken. Ik als ex-roker zat erbij en ik keek ernaar en die sigaret deed me niets. Dat is 1 van de dingen waar ik echt trots op ben ik ben gestopt met roken.

Ik ben rolstoelen beginnen testen en ja ook een elektrische rolstoel maar dat wou ik absoluut niet. Ik ben er 1 keer mee naar huis gegaan maar neen het was niets voor Inge. Ik moest maar wat spieren kweken in mijn armen want Inge gaat op armkracht vooruit. J Het is heel raar maar je moet een heel deel papieren invullen voor het RIZIV voor een terugbetaling en je moet dan ook ondertussen testen en goedkeuren. De moment dat de aanvraag terug is gaat het ineens snel de maten worden opgemeten, kleur gekozen enz. gelukkig had ik er al over nagedacht. Volker en Lander hadden de kleur groen gekozen. Het is net alsof je de kleur van je fiets of auto kiest. Zelf vond ik oranje-roest wel een mooi kleur maar de jongens mochten mee beslissen en dan is het 2 tegen 1. 

Nu zijn we maanden verder ok 3 jaar maar de groene rolstoel heb ik ongeveer kleine 2 jaar in mijn bezit en ik weet ik zal hem altijd nodig hebben dus hou ik hem maar te vriend. Ook al lig ik op bed en ik zie hem staan is het heel confronterend. Mijn living is ingericht volgens Inge haar wensen en noden er staat geen zetel omdat ik dat toch niet nodig heb. Aan tafel staat er 1 stoel aan de kant zodat ik goed kan aanschuiven. Alles staat zowat op rolstoel hoogte. Een groot voordeel voor de jongens want dan kunnen ze er ook aan zonder zich te moeten uitstrekken. Alles of toch veel staat op Inge haar hoogte ook al zeg ik ‘je moet niet zoveel moeite in me steken’. Het meeste voel ik het als ik wil eten en ik kan er niet aan op een normale manier – dan gebruik ik mijn knijptang. Maar als het kommetje te zwaar is kan ik er naar fluiten. Maar als het me lukt kan ik perfect mijn plan trekken. Ik kan een eitje of vlees bakken, een croque maar ik kan geen spaghetti of aardappelen koken omdat het afgieten veel te gevaarlijk is. Maar dingen opwarmen of dingen in de oven gaat dan weer perfect.

Maar het is geen lolletje in een rolstoel zitten. Het heeft voordelen zoals bij lange wandelingen doen mijn voeten nooit pijn, ik krijg geen lome stap benen, mensen helpen me altijd een handje, enz. Maar het is pas je het niet meer kan dat je het gaat missen. Zoals eens echt kuisen, met de auto rijden, enz. Op zich heb ik alles wel voor elkaar qua hulp maar ik had het liever zelf gedaan.

Een groot nadeel is dat je vaak de mindere in rang bent. De mensen kijken over u of de mensen vragen de andere iets als het om mij gaat. Sommige mensen denken dan ook omdat ik een NAH heb ook wat minder capaciteit heb in mijn hoofd. Ik denk dat ik even slim ben als vroeger maar dat ik er nu anders mee omga. Ik ben nu iets meer bezig met het goed voelen van mijn ik zijn. Niet uit zelfbelang maar eerder uit zelfredzaamheid. Ik moet er gewoon 100% voorgaan. En ja ik zal me altijd 100% moeten bewijzen en dat is voor altijd en ik mag zeker geen fouten maken. Iedereen maakt wel eens een fout waarom ik niet.

Elke beweging die ik maak moet berekend zijn. Ik kan niet zomaar achteruit rijden, neen ik moet alles vrij goed in kaart brengen. Staat er een rekje achter me of een persoon. Ik moet gewoon altijd oppassen als ik iets doe ook al zeggen de mensen het is niet erg als ik 5 keer sorry heb gezegd.

Het brengt veel nadelen met zich mee. Is het de rolstoel is het de NAH het zal beide zijn in mijn situatie.

• Alles staat te hoog in de winkel. Ik weet al op voorhand wat ik niet ga eten.

• Ik kan niet meer gaan en staan waar ik maar aan denk ik moet bv. eerst vervoer regelen.

• De transfer rolstoel-bad, rolstoel-bed, rolstoel-auto kosten enorm veel energie.

• Gewoon dingen doen iets nemen buiten mijn directe bereik kost me enorm veel energie

• De pijn (nek, schouder)die het lange zitten veroorzaakt omdat je vaak naar mensen moet opkijken en een onnatuurlijke houding aanneemt.

• De eigen confrontaties met wat je niet kan of niet meer kan. Als je bekijkt wat ik dan WEL kan en dat is heel wat. Primeert er wat ik niet kan. Ook al kan ik best wel blij en trots zijn op mijn kunnen.

Zo zijn er nog dingen maar in een rolstoel zitten geeft je toch een knauw en zeker als je weet dit is voor altijd. VOOR ALTIJD INGE het blijft in mijn hoofd spoken want uiteindelijk heb ik altijd gedacht en gehoopt dat ik stappend weg ging gaan in Pellenberg. Echt stappen zonder hulp zonder beperking het zal een droom blijven.