Zoals ik beloofd heb, heb ik een 2^de stukje geschreven maar eerst wil ik dit de wereld in sturen. Mijn ervaring van de dag met vertraging J!!!

Zoals elke maandag ga ik revalideren in Pellenberg. Ik was niet vroeg maar ook zeker niet laat. Ik heb me snel ingeschreven en hup naar de 2^de verdieping waar Sabien rond hangt. Ik ben daar 20 minuten op de nu-step gaan trappelen en het ging vrij vlot, ook al was ik met een krak in mijn knie en auw begonnen. Ik heb dan het voorstel gedaan naar Sabien toe om met het looprekje naar de kinezaal te gaan op het 3^de verdiep. Ik stappend en zij achter me aan met de rolstoel. Hop naar de lift, ik heb op het knopje gedrukt en dan uitgestapt en verder ging ik hoever was het 30-35 meter. Amai dat was een prestatie, ondertussen wist ik dat Geert een kine-prof die een paar uur komt mee werken in de praktijk om voeling te blijven behouden met zijn specialiteit neuro. Toen ik bij hem stond richtte ik me op en viel ik bijna om en we hebben er even om gelachen. Onder het motto ‘ik zie de Geert en ik val al in zwijm voor hem’. Ik was wel trots op mezelf en ik heb me echt overtroffen door dit te kunnen. Z’n gasten worden groot en ik ik heb even gestoeft over Volker en Lander. 

Maar terug naar de orde van de dag!!!

Op een dag heb je voor wat ik voor heb en daar sta je dan je wilt verder maar je hoofd kan niet meer volgen. De mensen rond je merken dingen op en moeten je terug leren kennen maar het straffe van alles is je moet jezelf ook weer leren kennen. Je hebt je herinneringen, je activiteiten thuis huishoudelijk, maar ook je gezin met je kinderen en partner, vrije tijd , werk,…

Alles waarvoor je je hoofd nodig hebt krijgt een andere indeling. Ik ga geen super geleerde uitleg geven maar een omschrijving die ik vooral ervaar.

Zo heb je een ruime omgeving en in die ruime omgeving ben ik een kleine stip. Het is alsof iedereen tegen me aanloopt en me zit te bestoken met vragen, vertelsels enz. Er is 1 probleem het lijken er zoveel, als ze met 2 tegen me praten is het alsof ze met 10 mensen aan het praten zijn en dan kan ik zeker niet volgen ook als de jongens aan het spelen zijn komt dit zo hard binnen. Ik heb wel mijn linker gehoor verloren maar alle geluiden komen langs 1 kant binnen. Er bestaat geen stereo of dolby surround voor me. Zo ook met mijn zicht ik kan tv kijken maar ik mag een niet te groot scherm hebben omdat het vatbaar moet blijven. Het is allemaal leuk om een groot scherm te hebben een super boxen op je toestellen maar als je hoofd het niet kan vatten heb je er ook niets aan.

Mijn geheugen, ik heb al mijn herinneringen bij me de goede en de slechte.J Zo kan ik me herinneren wanneer alles gebeurde. Zo was ik boos en verdrietig toen ik van Gent naar Leuven kwam wonen, ik herinner me nog leuke films, leuke momenten op school, goei punten op school, mijn rijbewijs, de geboorte van m’n jongens, enz. dat zijn een paar leuke herinneringen maar ook slechte dingen het overlijden van mijn peter en nonkel Romain, mijn broer, slechte punten enz.  

Mijn dingen regel ik met een agenda en ik werk met lijstjes en boekjes. Mijn agenda is om al mijn afspraken in te noteren kine, Pellenberg, doktersafspraken, bezoek, Ilse de psy,… Ik maak lijstjes van wat ik moet doen en dat gaat over het kleinste detail. Bv. m’n dag plannen, boodschappenlijstje ook al gaat het over 6 dingen, plannen van wat we gaan eten als mijn jongens er zijn, ook dingen die ik moet doorgeven aan mensen vragen maar ook kleine situaties die ik voor heb gehad, telefoons die ik moet doen… Het gaat soms tot in de kleinste details. Het is op zich een kleine moeite om het te doen die lijstjes maken maar het weegt enorm zwaar door omdat en het moet.

Volgens sommige mensen ben ik veranderd en ja dat is op zich wel zo maar vergeet niet dat mijn leven een stuk op hold heeft gestaan toen ik in het ziekenhuis lag zelf als ik al thuis was. Iedereen bleef werken, dingen doen en ik was thuis nog opzoek naar het punt waar ik mijn leven kon oppikken. Ik had het gevoel dat iedereen leefde en dat ik geleefd werd. Ik mocht leven maar ik had het moeilijk om mijn leven terug op te nemen.

De drukte van het lawaai, de vele indrukken, de vele vragen, dingen die ik moet doen vroegen en vragen dat is en blijft een grote energievreter. Door de vele indrukken die ik onderga maakt het me moe maar ook soms moedeloos en vraag ik me af gaat het nooit over! Neen, het gaat nooit over ik zal het een plaats in mijn leven moeten geven.

Weet je wat ook zo iets raar is, als ik moe ben of ik heb iets teveel hooi op mijn vork heb genomen dan begin ik dingen te vergeten. Dingen die ik heb gehoord of gezien heb vergeet ik. De meeste dingen vallen me dan wel te binnen een keer dat ik terug op het juiste spoor ben gebracht. De woorden die ik soms vergeet of verdraai. Weet je het is soms wel grappig bij samengestelde woorden geef ik gewoon een alternatief. De allereerste keer dat ik het door had was toen ik een boodschappenlijstje aan het maken en vroeg zijn er nog suikerblokjes i.p.v. suikerklontjes. Het leuke was en best wel grappig, het leuke was dat ik een alternatief voor het klontje heb gevonden.

Maar er zijn redenen waarom ik lijstjes maak en ook wel puzzeloefeningetjes doe. Ook schrijf ik deze blog met plezier maar voor ik het post lees ik het nog eens na en dan post ik het. Om het dan op verschillende momenten nog eens na lees en verander.

Een NAH wat is het ergste? De onwetendheid, het onbegrip, het ongeduld die mensen hebben als ze een persoon met een NAH kennen. Je moet mensen met een NAH niet pamperen of afrekenen van wat ze al dan niet anders doen dan vroeger. Neen personen met een NAH weten meestal perfect hoe het leven vroeger was en ze weten wat ze verloren zijn en het is heel wat.

Het is als het ware dat je slechte kantjes iets meer worden geaccentueerd en worden uitvergroot en je omgeving verwacht dat je handjes mag kussen omdat je nog in leven bent. ‘Je bent door het oog van de naald gekropen’ en je bent in een storm terecht gekomen. Geen storm in een glas water maar een echte storm met orkanen enzo, een echte tropische storm. Maar mag het even! Ik ben inderdaad veranderd je leven wordt letterlijk op hold gezet en krijg je de fysiek minpunten te verwerken in de loop van de jaren ontdek al de mankementjes die dan ineens groter zijn dan je dacht. Ja mensen mogen het zeggen maar weet dat het niet van de ene op de andere dag terug anders is. Je mag zeggen ‘Inge je zit bv. veel voor de pc maar na de 3^de keer moet je het niet brullen. Want uiteindelijk denk ik of de persoon met een NAH ‘seg ben je daar weer met uw gezever’. Als mensen je niet waarderen om wie je bent of wat je bent geworden dan is het wel erg en dan kan het zijn dat de ene of de andere de stop uit de relatie trekt.

Wist je dat 70% van de koppels waarvan de vrouw een beperking of een NAH oploopt uitelkaar gaat. Ik vind dit een heel hard cijfer omdat ik ook bij die 70% zit.  Het maakt niet uit wie er weg gaat de man de vrouw het is voor alle partijen een pijnlijke zaak. Want uiteindelijk trouw je niet om uitelkaar te gaan maar je dacht toen je die ene grote stap zette dit is voor altijd.