Soms komen woorden wat vertraagt binnen. Niet dat ik ze niet begrijp want begrijpen doe ik ze wel en zeker als je dezelfde taal spreekt.J Ergens dwarrelen ze door je hoofd en op een dag vallen ze in het juiste schuifje en denk ja ik heb het. Zo ook nu! Enkele weken geleden had ik contact met mijn neef, hij is iets ouder dan ik, een toffe kerel maar hij heeft ook al de nodige pech momenten meegemaakt. Als hij een jonge kerel was hebben ze bij hem Multiple Sclerose geconstateerd een zware diagnose voor een jonge kerel kan ik me voorstellen. We zijn nu jaren verder en hij heeft dit een plaats kunnen geven in zijn leven. Toen ik dit voor had heb ik hem gecontacteerd om eens te polsen hoe alles zat en nu hebben we nog steeds een goed contact. We staan nu samen aan de andere kant van de lijn. Hij heeft nu wel al een andere wending gegeven aan zijn leven dan ik. Hij woont samen met een toffe madam, hij heeft een tof huis gekocht, hij heeft meer dan een toffe job enz. Hij is nu op het moment gekomen dat hij meer en meer een rolstoel nodig heeft. Hij zei me een tijd geleden: ‘Inge, je zal alles nog een plaats moeten geven en je zal moeten leren er mee om gaan met die beperking die je hebt’. Hij zei me ‘Inge, als mensen vragen vind je dit erg? In mijn geval ja ik vind dat erg maar ik kan er niets aandoen en mijn leven gaat verder. Ik laat mijn leven niet leiden door wat ik voor heb maar ik moet er gewoon rekening mee houden. Ik kan skiën, ik ga cursussen volgen, ik heb de job van m’n leven en ja ik moet een stuk me aanpassen. Het is nu zo en ik kan er niets aan doen.’ En ja hij heeft gelijk maar hij zei me ook Inge bij mij heeft het ook wel een hele tijd geduurd eer ik deze situatie kon aanvaarden. En je kan daar geen tijd opplakken. Niemand kan daar een tijd opplakken. Doe je er 1 jaar over of 5 jaar ooit zal je wel een alles een plekje geven.

Heb ik het al een plekje gegeven neen. Ik ben Inge en ik liep rond en ik deed maar niets hield me tegen. Ik stond er niet bij stil dat er een houdbaarheidsdatum was geplakt op me. Wist ik veel dat ik op een dag een rolstoel moest testen en kiezen. Ik ben door het oog van de naald gekropen en op eens zeggen ze je Inge stappen neen daar kan je over dromen maar meer ook niet. Inderdaad dromen doe ik nog en ik zit nooit in een rolstoel ik loop nog steeds rond. Vaak denk ik er toch op terug hoor mijn zorgeloze leventje waar ik dacht dat alles perfect liep. Ik deed er alles aan om er te zijn voor mijn jongens. Ik was gene buitenspeler en ik voetbalde niet met de jongens maar ik las een boek, ik bakte samen koekjes, ik tekende en we fietsten samen. Ik vond het zo erg dat dit was gedaan op een dag. Ik heb mijn mama zijn anders moeten leren invullen rekening houdend met mijn ander zijn (beperking, handicap ik vind dit zo een enge woorden en die sticker gebruik ik niet graag, ze zijn zo bedrukkend en het maakt alles zo definitief). Dit alles moet ik toch nog een plek geven.  Want tja op een dag zeggen ze Inge dit is voor altijd de progressie die je kan maken is is niet genoeg om nog zelfstandig te stappen. En opeens spat mijn hoop, mijn geplande toekomst uiteen. 13 maanden van werken oefenen, pijn hebben, bloed, zweet en tranen heeft het mij gekost, om dan toch met die rolstoel en een hersenletsel enzo naar huis te gaan. En toen begon het pas